بریده‌هایی از کتاب قصر سرخ

"گاهی‌اوقات محبت بیش از حد هم به اندازهٔ بی‌محبتی زیان‌آوره."

کسایی که دوستشون داری باعث می‌شن یه زندگی مزخرف ارزش پیدا کنه."

همیشه این زنان که کشته می‌شن."

مدام به این فکر می‌کنم که دیگه هیچ‌کس تو دنیا منو مثل اون دوست نداره."

یاد گرفته بودم که بعضی از رویاها باید ناپدید شوند و رها کردن آن‌ها به معنی رها کردن خودم نبود، بلکه خلاص شدن از زندگی‌ای بود که فکر می‌کردم می‌خواهم.

"دوستی درست لحظه‌ای متولد می‌شود که یک نفر... به شخص دیگری می‌گوید: چی؟ تو هم این‌طوری هستی؟ فکر می‌کردم فقط من یه نفر این‌طوری‌ام."

"ما زن هستیم. و هیچی به جز مرگ نمی‌تونه مانع ما از انجام کاری که می‌خوایم بشه.

کسایی که دوستشون داری باعث می‌شن یه زندگی مزخرف ارزش پیدا کنه."

"انتقام انتقام میاره. خشمش تموم نشدنیه. خودمون تبدیل به هیولاهایی می‌شیم که سعی داریم مجازاتشون کنیم. ولی عدالت ماجرا رو تموم می‌کنه. و این همون چیزیه که من می‌خوام.

"شرایط هر چقدر بحرانی‌تر باشه ما هم باید آروم‌تر باشیم."

"تا وقتی که تو رو دیدم همیشه حس می‌کردم تنهام."

دلم نمی‌خواست دختری باشم که به خاطر ترس از افکار دیگران از انجام دادن کار درست واهمه دارد.

همه باید راهی که میرن رو خودشون انتخاب کنن. و یادت باشه وقتی انتخاب کردی بهاش رو هم بپردازی. با حسرت و پشیمونی زندگی نکن."

اغلب اوقات نمی‌تونیم هم کار درست رو انجام بدیم هم اطرافیان رو خوشحال و راضی کنیم."

"مثل اینکه همیشه یه نفر تو خانواده هست که قسم خورده دیوونه‌مون کنه."

دروغ تنها دفاعی است که انسان‌های حقیر و دون‌پایه در برابر قدرتمندان دارند.

کسایی که آسیب‌پذیرترن، از همه باارزش‌تر هستن.

یاد گرفته بودم که بعضی از رویاها باید ناپدید شوند و رها کردن آن‌ها به معنی رها کردن خودم نبود، بلکه خلاص شدن از زندگی‌ای بود که فکر می‌کردم می‌خواهم.

"اولین باری که دیدمت فکرشم نمی‌کردم تو برام تبدیل به همچین شگفتی‌ای بشی."

به نظر می‌رسید که هیولاها هم درد می‌کشیدند. قاتل‌ها هنوز هم قلب داشتند. حتی اگر فقط محدود به یک تعداد کم و خاصی می‌شد.

ما زن هستیم. و هیچی به جز مرگ نمی‌تونه مانع ما از انجام کاری که می‌خوایم بشه. همینم باعث به وجود اومدن یه سری قوانین و محدودیت‌های اجباری روی زندگی ما شده.

یادت باشه هیون. هر چقدر هم مواظب خودت باشی، همهٔ تصمیم‌های مهم زندگی یه بهایی دارن. پشیمونی به همراه دارن.

کسایی که دوستشون داری باعث می‌شن یه زندگی مزخرف ارزش پیدا کنه.

بعد از مرگ پدرم فهمیدم همهٔ چیزایی که برامون عزیزن رو می‌شه از ما گرفت. به جز یه چیز: درس‌هایی که یاد گرفتیم. چیزایی که پدرم بهم یاد داد.

اگه اطاعت نکردن به معنی حفظ جونت باشه، این کارو نمی‌کنی. ولی اگه قرار باشه به جای جون خودت به یکی دیگه صدمه بزنی مطمئنم بدون دوباره فکر کردن این کارو انجام میدی.

با خودش زمزمه کرد: "کسی که مرده تا ابد مرده باقی نمی‌مونه. اونا هیچ‌وقت نمیرن. به این اعتقاد داری؟" به خاطر او ــ و به خاطر خودم گفتم: "بله اعلی‌حضرت. اعتقاد دارم که اونا نزدیک ما می‌مونن. به نظر من روح‌ها حتی تو بدن آدم‌های زنده هم زندگی می‌کنن."

"تا وقتی که تو رو دیدم همیشه حس می‌کردم تنهام."

مادرم تنها کسی بود که منو دوست داشت. همیشه بهم می‌گفت چقدر از لحظه‌ای که بدنیا اومدم منو دوست داشت. و من مدام به این فکر می‌کنم که دیگه هیچ‌کس تو دنیا منو مثل اون دوست نداره.

این فکر به ذهنم آمد که عشق اصلاً چیزی که از آن ترسیده بودم، نبود. فکر می‌کردم عشق آتش تندی است که همه چیز را در راه خودش می‌سوزاند اما به سادگی و فوق‌العادگی بیدار شدن در یک روز جدید بود.