بریده‌هایی از کتاب دشواری زندگی

«رابطه و تماس انسانی و تأییدِ وجودی ملتزم با آن، ماهیتِ زندگی انسان است. با ازدست‌دادن این تماس، احساس هویت خود را از دست می‌دهید. تو هیچ می‌شوی... . من حتی برای خودم هم نامرئی شده بودم.» ما به تأییدی نیاز داریم که تنها در عشق یافت می‌شود.

سوگ نظمِ روایی ندارد و هرگونه خاتمه، موقتی است. بارها و بارها می‌توان درِ سوگ را گشود و آن را بر هم زد.

بیماری امری بیولوژیک است؛ اما بدحالی و اینکه زندگی چه حسی دارد، حداقل تاحدی، امری «پدیدارشناسانه» است.

ما حیواناتی اجتماعی با نیازهای اجتماعی هستیم و زمانی که این نیازها پاسخی دریافت نکنند و عقیم بمانند، رنج می‌بریم. «تنهایی» نامِ رنج ماست.

تنهابودن به معنایِ درک نوعی فقدان یا پوچی است، سوراخی درونِ خود، احساسی همچون رانده‌شدن و کوچک یا به‌کلی ناپدیدشدن.

عزت ماست که عشق آن را گرامی می‌دارد و تنهایی به آن کفن می‌پوشاند. این عزت و کرامت در تمنای احترام و ارج است.

احترام یک «ضرورت حداقلی» است و عشق پاسخی «اختیاری» اما شایسته به ارزش بی‌بدیل یک انسان.

چنین فلسفه‌ای ما را به معنای اصیلِ «فلسفه» بازمی‌گرداند: دوستداری دانش و فلسفه به‌عنوان روشی برای زندگی.

خوب‌زندگی‌کردن، به آن معنایی که مد نظر نویسندهٔ این کتاب است، کنارآمدن با دشواری‌های زندگی و در عین حال تلاش برای یافتن چیزی است که ارزش زندگی‌کردن (هدردادن عمر) را داشته باشد.

ما جز در رابطه با دیگران، نمی‌توانیم موجودات کاملاً خودآگاهی باشیم.

«ناتوان‌بودنِ جسمانی به معنای داشتنِ بدنی معیوب نیست؛ بلکه صرفاً به معنای داشتنِ بدنی است که در اقلیت است.»

ارسطو معتقد بود که ما باید از خدایان تقلید کنیم: «ما نباید از کسانی پیروی کنیم که به ما توصیه می‌کنند چون انسان هستیم، به مسائل انسانی فکر کنیم و چون فانی هستیم، به چیزهای فانی فکر کنیم؛ بلکه باید تاجایی‌که می‌توانیم، خود را جاودانه کنیم و با ذره‌ذرهٔ وجودمان تلاش کنیم تا مطابق بهترین چیزی که در ماست، زندگی کنیم.»