بریده‌هایی از کتاب راهنمای سفر درونی

اگر سهم خود از ابدیت را زندگی نکنیم، هیچ‌کس هرگز آن را زندگی نخواهد کرد. مایکل مید

همیشه به خوشبختی دیگران احترام بذار، اما سفر زندگی خودت رو داشته باش

افسردگی چیست جز زندگی‌ای که می‌خواهد خود را نشان دهد، اما «سرکوب» شده است؟ چه‌چیزی می‌خواهد در درون ما زندگی کند؟ آن چیز را پیدا کنید و به آن انرژی، ارزش و فعلیت ببخشید تا افسردگی برطرف شود.

به عقیدهٔ یونگ، سنگین‌ترین باری که فرزندان باید به دوش بکشند، بار زندگی نزیستهٔ پدر و مادرشان است

هرگونه واکنش انعکاسی به استرس و اضطراب، نوعی اعتیاد محسوب می‌شود.

هریک از طرفین رابطه در درجهٔ اول مسئول فردیت خودشان هستند. درست است که آن‌ها یکدیگر را ازطریق رابطه‌ای که باهم دارند تشویق و حمایت می‌کنند، اما نمی‌توانند وظیفهٔ رشد یا فردیت یکدیگر را بر عهده بگیرند و انجام بدهند.

اگر کاری را که برای رشد فردی‌مان لازم است انجام بدهیم، درحقیقت به دیگران هم خدمت کرده و با رشدکردن ازلحاظ اخلاقی، از رشد و بالندگی آن‌ها نیز حمایت کرده‌ایم.

سرنوشت ما این است که از بین تمام لحظات فانی و چیزهای ناپایدار، جهان را با تأیید یا بهتر است بگوییم با ستایش چیزهای پایدار و ماندگار معنادار کنیم.

همهٔ ما فراخوانده شده‌ایم تا خطر کنیم، غنی زندگی کنیم و به روح خود اعتماد کنیم.

هیچ‌چیزی در روان اتفاق نمی‌افتد، مگر اینکه ترکش‌هایش به جسم برسد.

هرجا که ژرفا باشد خدا هم هست.

اقتدار شخصی یعنی پذیرش فروتنانهٔ آن چیزی که می‌خواهد ازطریق ما وارد جهان هستی بشود...

اگر واقعاً فرزندانمان را دوست داریم، بهترین کاری که می‌توانیم برایشان انجام بدهیم این است که خود، تا جایی که ممکن است، فردیت پیدا کنیم. این کار باعث می‌شود که آن‌ها نیز برای رسیدن به تفرّد آزادی داشته باشند.

سنگین‌ترین باری که فرزندان باید به دوش بکشند، بار زندگی نزیستهٔ پدر و مادرشان است.

کیفیت همهٔ روابط ما پیامد مستقیم رابطهٔ ما با خودمان است.

بیشتر وقت‌ها اضطراب، برخاسته از فراخوان به زندگی‌ای بزرگ‌تر و فراتر از تاب‌آوری ماست.

بسیاری از ما زندگی خود را به‌گونه‌ای تجربه کرده‌ایم که گویی عاملی نامرئی ما را راهنمایی کرده است.

رفتن به ژرفای درون و بهره‌بردن از منابعی که طبیعت در اختیارمان قرار داده، همان چیزی است که مایهٔ خودشناسی ماست.

ما حتی در برابر تلاش‌نکردنمان هم مسئولیم.

رسیدن به فردبودگی و منحصربه‌فردشدن خودشیفتگی نیست؛ وظیفه است.

روابط صمیمی خودبه‌خود عقده‌های کهنهٔ ما را فعال می‌کنند؛ زیرا صمیمیت در بزرگ‌سالی بسیار شبیه به روابط نخستین ما با والدینمان است

وظیفهٔ ما این است که با افزایش ظرفیت خود، بار زندگی‌مان را بدون کج‌روی به دوش بکشیم و رنج روح را تاب بیاوریم تا در همان مسیری قرار بگیریم که روحمان می‌خواهد. بدون رنج آگاهانه‌تر، هرگز نمی‌توانیم ژرفا یا معنا را پیدا کنیم، هرگز نمی‌توانیم به بالندگی برسیم و زندگی‌مان را دگرگون کنیم.

صرف‌نظر از اینکه ماندن در محیط خانه چه حمایت و امنیتی ارائه می‌دهد، بودن در حصار مرجع قدرتی ملموس، به‌دلیل نرسیدن به تفرّد، جهان را از موهبت فردی رشدیافته محروم می‌کند.

قرار نیست ما مشکلاتمان را حل کنیم؛ زیرا زندگی یک «مشکل» نیست که نیاز به حل‌شدن داشته باشد؛ بلکه یک «تجربه» است و باید آن را زندگی کرد

اگر سهم خود از ابدیت را زندگی نکنیم، هیچ‌کس هرگز آن را زندگی نخواهد کرد.

سفر یعنی شجاعت دگرگونی برای آنچه باید به آن تبدیل شویم.

«این تازه‌کارها هستند که نیاز به الهام‌بخشی دارند. بقیهٔ ماها یکهویی سروکله‌مان پیدا می‌شود و کارمان را شروع می‌کنیم.»

هنگامی که آنیموس درونی زن مثبت باشد، «مردِ درون» خواسته‌های زن را منطقی و معقول جلوه می‌دهد و به او کمک می‌کند تا به آن‌ها دست یابد. هنگامی که آنیموس منفی باشد، «مرد درون» اعتمادبه‌نفس زن را تضعیف می‌کند و انرژی او را دستخوش شک، تنبلی، انحراف جنسی و افسردگی می‌کند.

«ما به‌مانند بندبازی هستیم که بر فراز پرتگاهی ایستاده است و باید با طناب خودش از آن پرتگاه بگذرد.»

تنها راه یافتن اقتداری جدید، طغیان علیه اقتدار فعلی است و این طغیان زمانی آغاز می‌شود که کودک یاد می‌گیرد برای محافظت از آن بخش از روان که برای پایندگی خود نیازمند حریم و امنیت است، چیزی را مخفی نگه دارد.