بریده‌هایی از کتاب راهنمای سفر درونی

اگر سهم خود از ابدیت را زندگی نکنیم، هیچ‌کس هرگز آن را زندگی نخواهد کرد. مایکل مید

همیشه به خوشبختی دیگران احترام بذار، اما سفر زندگی خودت رو داشته باش

افسردگی چیست جز زندگی‌ای که می‌خواهد خود را نشان دهد، اما «سرکوب» شده است؟ چه‌چیزی می‌خواهد در درون ما زندگی کند؟ آن چیز را پیدا کنید و به آن انرژی، ارزش و فعلیت ببخشید تا افسردگی برطرف شود.

به عقیدهٔ یونگ، سنگین‌ترین باری که فرزندان باید به دوش بکشند، بار زندگی نزیستهٔ پدر و مادرشان است

«مهربان باش. هرکسی را که می‌بینی مشکل بزرگی دارد.»

هرگونه واکنش انعکاسی به استرس و اضطراب، نوعی اعتیاد محسوب می‌شود.

هریک از طرفین رابطه در درجهٔ اول مسئول فردیت خودشان هستند. درست است که آن‌ها یکدیگر را ازطریق رابطه‌ای که باهم دارند تشویق و حمایت می‌کنند، اما نمی‌توانند وظیفهٔ رشد یا فردیت یکدیگر را بر عهده بگیرند و انجام بدهند.

رسیدن به فردبودگی و منحصربه‌فردشدن خودشیفتگی نیست؛ وظیفه است.

اگر کاری را که برای رشد فردی‌مان لازم است انجام بدهیم، درحقیقت به دیگران هم خدمت کرده و با رشدکردن ازلحاظ اخلاقی، از رشد و بالندگی آن‌ها نیز حمایت کرده‌ایم.

سرنوشت ما این است که از بین تمام لحظات فانی و چیزهای ناپایدار، جهان را با تأیید یا بهتر است بگوییم با ستایش چیزهای پایدار و ماندگار معنادار کنیم.

همهٔ ما فراخوانده شده‌ایم تا خطر کنیم، غنی زندگی کنیم و به روح خود اعتماد کنیم.

هیچ‌چیزی در روان اتفاق نمی‌افتد، مگر اینکه ترکش‌هایش به جسم برسد.

هرجا که ژرفا باشد خدا هم هست.

اقتدار شخصی یعنی پذیرش فروتنانهٔ آن چیزی که می‌خواهد ازطریق ما وارد جهان هستی بشود...

هدف زندگی خوشبختی نیست؛ بلکه معناست.

اگر واقعاً فرزندانمان را دوست داریم، بهترین کاری که می‌توانیم برایشان انجام بدهیم این است که خود، تا جایی که ممکن است، فردیت پیدا کنیم. این کار باعث می‌شود که آن‌ها نیز برای رسیدن به تفرّد آزادی داشته باشند.

سنگین‌ترین باری که فرزندان باید به دوش بکشند، بار زندگی نزیستهٔ پدر و مادرشان است.

کیفیت همهٔ روابط ما پیامد مستقیم رابطهٔ ما با خودمان است.

بیشتر وقت‌ها اضطراب، برخاسته از فراخوان به زندگی‌ای بزرگ‌تر و فراتر از تاب‌آوری ماست.

بسیاری از ما زندگی خود را به‌گونه‌ای تجربه کرده‌ایم که گویی عاملی نامرئی ما را راهنمایی کرده است.

رفتن به ژرفای درون و بهره‌بردن از منابعی که طبیعت در اختیارمان قرار داده، همان چیزی است که مایهٔ خودشناسی ماست.

ما حتی در برابر تلاش‌نکردنمان هم مسئولیم.

اضطراب بهای بلیط سفر زندگی است

«من نقش‌هایم نیستم؛ من سفرم هستم.»

افسردگی چیست جز زندگی‌ای که می‌خواهد خود را نشان دهد، اما «سرکوب» شده است؟ چه‌چیزی می‌خواهد در درون ما زندگی کند؟ آن چیز را پیدا کنید و به آن انرژی، ارزش و فعلیت ببخشید تا افسردگی برطرف شود. بنابراین نیاز است که از خود بپرسیم: «من در کجا گیر کرده‌ام، آن ترس‌های قدیمی مرا در کجا متوقف کرده‌اند و درنهایت، من در کدام نقطه درجا می‌زنم و آن عواملی را که باعث چنین افسردگیِ فلج‌کننده‌ای شده‌اند تکرار و تقویت می‌کنم؟»

ما انتخاب‌هایی کرده‌ایم که در قبال آن‌ها مسئولیم و آن انتخاب‌ها به خودمان و دیگران آسیب رسانده‌اند، اما در لحظهٔ گزینش نمی‌دانستیم که درحال انجام انتخاب‌های ناآزموده و ناقص هستیم. کیست که صبحگاه از خواب بیدار شود و در آیینه نگاه کند و با خودش بگوید: «به گمانم امروز کار احمقانه‌ای انجام خواهم داد»؟

سرنوشت صرفاً یک واژه است و ما از دیرباز تاکنون، هرچیزی را که «تحمیلی» بوده است سرنوشت نامیده‌ایم.

آگاهانه رنج‌کشیدن تنها جایگزینِ ناآگاهانه رنج‌بردن است

ما «درد» را در جسم خود و «رنج» را در روح خود احساس می‌کنیم.

روابط صمیمی خودبه‌خود عقده‌های کهنهٔ ما را فعال می‌کنند؛ زیرا صمیمیت در بزرگ‌سالی بسیار شبیه به روابط نخستین ما با والدینمان است