بریده‌هایی از کتاب درمانگر

«درجازدن توی گذشته هیچ دردی رو درمون نمی‌کنه.»

برای اولین‌بار بعد از مدت‌ها احساس شادی می‌کنم. من به اینجا تعلق ندارم.

به‌نظرم آدم وقتی داغداره، زمان براش معنایی نداره

خوشبختی مثل پروانه‌ست، هرچی بیشتر دنبالش باشی ازت دورتر می‌شه؛ اما اگه رهاش کنی، می‌آد و آروم روی شونه‌ت می‌شینه.»

«به‌گمونم همهٔ ما تلاش می‌کنیم خودمون رو با خواسته‌های کسی که می‌خوایم تحت‌تأثیر قرار بدیم، تطبیق بدیم.»

«اگه نمی‌تونستم بهت اعتماد کنم، نمی‌تونستم باهات بمونم و اگه نتونم باهات بمونم، زندگی ارزش زنده‌موندن نداره.»

«فکر می‌کنم همه گاهی این حس رو داریم، اینکه انگار کنترل همه‌چیز از دستمون خارج شده.

«به‌نظرم آدم وقتی داغداره، زمان براش معنایی نداره.»

«می‌دونی هنری دیوید ثورو چه باوری داشت؟ می‌گفت خوشبختی مثل پروانه‌ست، هرچی بیشتر دنبالش باشی ازت دورتر می‌شه؛ اما اگه رهاش کنی، می‌آد و آروم روی شونه‌ت می‌شینه.»

ازدست‌دادن کسی که دوستش داری سخته، حالا هرجور می‌خواد اتفاق افتاده باشه.

خیلی از درمانگرها خودشون پیش یه روان‌درمانگر دیگه می‌رن.

می‌دونی هنری دیوید ثورو۲ چه باوری داشت؟ اینکه خوشبختی مثل پروانه‌ست، هرچی بیشتر دنبالش باشی ازت دورتر می‌شه؛ اما اگه رهاش کنی، می‌آد و آروم روی شونه‌ت می‌شینه.

«می‌دونی هنری دیوید ثورو چه باوری داشت؟ اینکه خوشبختی مثل پروانه‌ست، هرچی بیشتر دنبالش باشی ازت دورتر می‌شه؛ اما اگه رهاش کنی، می‌آد و آروم روی شونه‌ت می‌شینه.»

«همیشه خوبه که حرف‌ها زده بشن، وگرنه ممکنه سوءتفاهم پیش بیاد و هی بزرگ و بزرگ‌تر بشه.»

خوشبختی مثل پروانه‌ست، هرچی بیشتر دنبالش باشی ازت دورتر می‌شه؛ اما اگه رهاش کنی، می‌آد و آروم روی شونه‌ت می‌شینه.»

نیاز داشتی که نجاتت بده و آزادی‌بخشت باشه. نیاز داشتی به کسی کمک کنی تا گناهات جبران بشن.»

«فکر می‌کنم همه گاهی این حس رو داریم، اینکه انگار کنترل همه‌چیز از دستمون خارج شده.

«اگه نمی‌تونستم بهت اعتماد کنم، نمی‌تونستم باهات بمونم و اگه نتونم باهات بمونم، زندگی ارزش زنده‌موندن نداره.»

اما اگر این بحران را پشت سر بگذاریم و بازهم نتوانیم در کنار هم زندگی کنیم چه؟ اگر بفهمیم نمی‌شود هر روز و در حضور دیگری به زندگی ادامه دهیم چه؟ شاید رابطهٔ ما تا این لحظه برای این دوام آورده بود که بخش اعظمش را دور از هم به سر برده بودیم.

وقتی خواهرم مُرد، کسی درباره‌ش حرفی نمی‌زد. فکر می‌کردن حرف‌زدن دربارهٔ اون من رو ناراحت می‌کنه؛ اما اینکه کسی بهش اشاره نمی‌کرد بدتر بود، انگار اون هیچ‌وقت توی زندگی‌شون نبوده.»

چیزی نمانده بلافاصله راه خانه را پیش بگیرم. گویی همه مقصد خود را می‌دانند؛ همه جز من.

خوشبختی مثل پروانه‌ست، هرچی بیشتر دنبالش باشی ازت دورتر می‌شه؛ اما اگه رهاش کنی، می‌آد و آروم روی شونه‌ت می‌شینه.

من عاشق لئو هستم، اما به افراد دیگری هم در زندگی نیاز دارم؛ مثل دبی و دیگر دوستانم در هارلستون.

هرگز نمی‌توانم خودم را ببخشم اگر ترس از ناراحت‌کردن دیگران باعث شود کار درست را به انجام نرسانم.

همهٔ ما تلاش می‌کنیم خودمون رو با خواسته‌های کسی که می‌خوایم تحت‌تأثیر قرار بدیم، تطبیق بدیم.