بریده‌هایی از کتاب در کتابخانه پیدایش می کنی

مجردها به کسایی که متأهلن حسودی‌شون می‌شه، آدمای متأهل هم به کسایی که بچه دارن حسودی می‌کنن، ولی اونایی که بچه دارن غبطۀ زندگی مجردها رو می‌خورن. این وضعیت شبیه یه چرخ‌وفلک بی‌پایان نیست؟ خنده‌داره، نه؟ اینکه هرکسی چشم به زندگی نفر مقابلش می‌دوزه و دنبالش راه می‌افته، هیچ‌کدومم نمی‌دونن که هیچ اول بودن یا آخر بودنی در کار نیست. به عبارت دیگه، وقتی پای خوشی و خوشحالی وسط می‌آد، ما بدترین یا بهترین نداریم... پس هیچ‌وقت نمی‌شه گفت همه‌چی پایداره. کی از یه دقیقه بعدش خبر داره؟

‫او توصیه می‌کند که وقتی دیدید از شعری خوشتان می‌آید، آن را در دفترچه‌ای رونویسی کنید. می‌توانید این کار را با تمام شعر یا بخشی از آن انجام دهید. به این صورت می‌توانید گلچین شعرهای خودتان را داشته باشید.

اگه تونستی از مصیبت‌های دنیا اومدن جون سالم در ببری، بدون از پس هر چیزی برمی‌آی

کتابا به همه تعلق دارن: خالق‌هاشون، فروشنده‌هاشون و خواننده‌هاشون. به نظر من جامعه یعنی همین.»

تک‌تک روزهای زندگی ارزش یکسانی دارند و هیچ‌کدام اهمیت بیشتری نسبت به دیگری ندارد. روزی که من به دنیا آمده‌ام، امروز که اینجا ایستاده‌ام، و فردا که در راه است، هرسه به یک اندازه برایم ارزشمند هستند.

هنوز کارهای زیادی مانده تا انجام بدهم، اما دیگر بهانه نمی‌آورم که وقت و زمانش را ندارم. درعوض، تمرکز خودم را روی کاری که می‌توانم در همان زمان محدود انجام دهم می‌گذارم. برای من یک روز دیگر تبدیل به همین فردا شده است.

«آخرین‌بار شما از من پرسیده بودید که به دو شیرینی عسلی که از یک جعبۀ دوازده‌تایی باقی موندن چی می‌گم. خب، الان فکر می‌کنم می‌تونم به این سؤال جواب بدم.» خانم کوماچی که جعبۀ شیرینی‌ها را در دستش گرفته بود و به من نگاه می‌کرد، منتظر بود حرفم را ادامه بدهم. «اون دو تا شیرینی عسلی هیچ فرقی با بقیۀ شیرینی‌های تو جعبه نمی‌کنن. هرکدوم از اون شیرینی‌ها به یک اندازه خوب و خوشمزه‌ان.» حالا متوجه شده بودم. تک‌تک روزهای زندگی ارزش یکسانی دارند و هیچ‌کدام اهمیت بیشتری نسبت به دیگری ندارد. روزی که من به دنیا آمده‌ام، امروز که اینجا ایستاده‌ام، و فردا که در راه است، هرسه به یک اندازه برایم ارزشمند هستند.

هنوز دارم می‌گردم. دنبال جایی که من را آن‌گونه که هستم بپذیرند. تمام چیزی که می‌خواهم فقط همین است: جایی که بتوانم به آرامش برسم.

تک‌تک روزهای زندگی ارزش یکسانی دارند و هیچ‌کدام اهمیت بیشتری نسبت به دیگری ندارد. روزی که من به دنیا آمده‌ام، امروز که اینجا ایستاده‌ام، و فردا که در راه است، هرسه به یک اندازه برایم ارزشمند هستند.

دونستن اینکه چه کاری می‌خواید انجام بدید خودش خیلی عالیه.»

اینکه دوستان و آشنایانم مدام به من می‌گفتند چقدر فوق‌العاده هستم، اوایل احساس خیلی خوبی به من می‌داد، اما نهایتاً می‌بینم که اصلاً هم فوق‌العاده نیستم. من هیچ جاه‌طلبی‌ای ندارم، از هیچ‌چیزی لذت نمی‌برم...

این باعث شد من به فکر فرو بروم: براساس شغلی که دارم، مردم درموردم چه فکری می‌کنند؟ آیا شخصیت یا ویژگی‌های من را می‌توان از روی شغلم حدس زد؟

من دنبال چی می‌گشتم؟ شاید دنبال راهی که بتوانم از این به بعد زندگی کنم.

چرا همیشه باید زن‌ها بچه را به مهدکودک ببرند و بیاورند؟ چرا همیشه از همان شخصی که بچه را به دنیا آورده انتظار دارند بزرگ‌ترین فداکاری‌ها را در هر زمینه‌ای انجام بدهد؟ حتماً باید مادر بچه به او رسیدگی کند یا فضای کاری و شغلی‌اش را محدود کند؟

«کسایی که الان دارن منو مسخره می‌کنن هیچ‌وقت دست از این کار برنمی‌دارن. حالا آینده هرچی‌ام که می‌خواد باشه، اونا همیشه یه نقطه‌ضعفی پیدا می‌کنن که باهاش منو اذیت کنن. من مشکلی با این کارشون ندارم.

«این یه وضعیت بسیار رایجه؛ مجردها به کسایی که متأهلن حسودی‌شون می‌شه، آدمای متأهل هم به کسایی که بچه دارن حسودی می‌کنن، ولی اونایی که بچه دارن غبطۀ زندگی مجردها رو می‌خورن. این وضعیت شبیه یه چرخ‌وفلک بی‌پایان نیست؟ خنده‌داره، نه؟

«من که تصمیم گرفته‌م تو دنیایی که آدم نمی‌دونه یه دقیقه بعد چه اتفاقی براش می‌افته، تو لحظه زندگی کنم و غصۀ چیز دیگه‌ای رو نخورم.»

«من که تصمیم گرفته‌م تو دنیایی که آدم نمی‌دونه یه دقیقه بعد چه اتفاقی براش می‌افته، تو لحظه زندگی کنم و غصۀ چیز دیگه‌ای رو نخورم

اگر ناامید نشوید، درنهایت یاد خواهید گرفت.

حقیقت دیگری که تا وقتی خودم بچه‌دار نشدم به آن پی نبردم این بود که امکان ندارد وقتی کودکتان دوروبرتان هست بتوانید کتاب بخوانید.

«شاید بگی فقط کتابه که باعث می‌شه دید آدم نسبت به همه‌چی عوض بشه، ولی مهم‌تر، طریقۀ خوندن هر کتابیه. نباید سهم این بخش رو نادیده بگیریم.»

مجردها به کسایی که متأهلن حسودی‌شون می‌شه، آدمای متأهل هم به کسایی که بچه دارن حسودی می‌کنن، ولی اونایی که بچه دارن غبطۀ زندگی مجردها رو می‌خورن. این وضعیت شبیه یه چرخ‌وفلک بی‌پایان نیست؟ خنده‌داره، نه؟ اینکه هرکسی چشم به زندگی نفر مقابلش می‌دوزه و دنبالش راه می‌افته، هیچ‌کدومم نمی‌دونن که هیچ اول بودن یا آخر بودنی در کار نیست. به عبارت دیگه، وقتی پای خوشی و خوشحالی وسط می‌آد، ما بدترین یا بهترین نداریم... پس هیچ‌وقت نمی‌شه گفت همه‌چی پایداره. کی از یه دقیقه بعدش خبر داره؟»

به من نگاه کرد و صادقانه گفت: «اشتباه می‌کنی. این موقعیت همین‌جوری جلوی پات قرار نگرفته. این اتفاق افتاده چون تو یه قدمی برای خودت برداشتی. تو دستتو به زانوت گرفتی و بلند شدی، همینم باعث شد چیزهای اطرافت تغییر کنن.»

«داشتم کار می‌کردم که بتونم غذا بخورم، ولی انگار ان‌قدر مشغول کار شده بودم که وقتی واسه غذا خوردن نداشتم... خیلی مسخره‌ست، نه؟»

درواقع، اعتماد است که دنیا را سرپا نگه داشته است.

قلب دو چشم دارد تا آنچه را که نمی‌شود با چشم سر دید، به‌وسیلۀ آن‌ها درک کرد.

پیوسته دنبال کردن راهی، همیشه هم موجب رستگاری نیست... بهتر نیست گاهی‌اوقات درمورد آنچه واقعاً می‌خواهید، صادق باشید؟

در همان حال که پاهایمان روی زمین است و چشم‌هایمان را به آسمان دوخته‌ایم، به جلو حرکت می‌کنیم و در عین حال، تغییر می‌کنیم.

تمام چیزی که می‌خواهم فقط همین است: جایی که بتوانم به آرامش برسم.

«من که تصمیم گرفته‌م تو دنیایی که آدم نمی‌دونه یه دقیقه بعد چه اتفاقی براش می‌افته، تو لحظه زندگی کنم و غصۀ چیز دیگه‌ای رو نخورم.»