بریده‌هایی از کتاب پیکر زن همچون میدان نبرد در جنگ بوسنی

کشور من شبیه اون مادری‌یه که می‌بینه اونیفورم پسرش یه دگمه کم داره. با عجله دگمه رو می‌دوزه و بعدش پسرش رو خاک می‌کنه.

کشور من اون مادربزرگی‌یه که با شروع جنگ مجبوره فرار کنه و قبل از رفتن می‌ره خاک جلوِ خونه‌ش رو می‌بوسه. کشور من یه روستایی پیره که به سربازهایی که وارد روستاش می‌شن نگاه می‌کنه و ازشون سؤال می‌کنه: «شما خودی هستین؟» کشور من اون پناهنده مسلمونه که توی یه روستای مجاری مرده، یه روستای مجاری که توش هیچ قبرستون مسلمونی وجود نداره و هیچ‌کی نمی‌دونه چه‌جوری باید یه مسلمون رو به خاک سپرد.

در زمان ما، در جنگ‌های نژادی، تجاوز نوعی جنگ ضربتی‌ست. هیچ‌چیز بیش‌تر از تجاوز به زن نمی‌تواند با چنین تأثیری دشمن نژادی را متزلزل کند. بیش از نیمی از زنان تجاوز شده، در جنگ‌های میان‌نژادی، قربانی متجاوزینی هستند که از پیش می‌شناختند یا اغلب در شعاع کم‌تر از شصت کیلومتری آن‌ها را دیده بودند. تقریباً نیمی از زنانی که به ما پاسخ داده‌اند اعتراف می‌کنند مردهایی که به آنان تجاوز کرده‌اند در روستای‌شان یا در روستاهای همجوار زندگی می‌کردند. کمابیش یک چهارم زنانی که به ما پاسخ داده‌اند نام یا نام‌های متجاوزین‌شان را می‌دانستند.