کشور من شبیه اون مادرییه که میبینه اونیفورم پسرش یه دگمه کم داره. با عجله دگمه رو میدوزه و بعدش پسرش رو خاک میکنه.
ستایش جنیدی
کشور من اون مادربزرگییه که با شروع جنگ مجبوره فرار کنه و قبل از رفتن میره خاک جلوِ خونهش رو میبوسه.
کشور من یه روستایی پیره که به سربازهایی که وارد روستاش میشن نگاه میکنه و ازشون سؤال میکنه: «شما خودی هستین؟»
کشور من اون پناهنده مسلمونه که توی یه روستای مجاری مرده، یه روستای مجاری که توش هیچ قبرستون مسلمونی وجود نداره و هیچکی نمیدونه چهجوری باید یه مسلمون رو به خاک سپرد.
ستایش جنیدی
در زمان ما، در جنگهای نژادی، تجاوز نوعی جنگ ضربتیست. هیچچیز بیشتر از تجاوز به زن نمیتواند با چنین تأثیری دشمن نژادی را متزلزل کند.
بیش از نیمی از زنان تجاوز شده، در جنگهای میاننژادی، قربانی متجاوزینی هستند که از پیش میشناختند یا اغلب در شعاع کمتر از شصت کیلومتری آنها را دیده بودند.
تقریباً نیمی از زنانی که به ما پاسخ دادهاند اعتراف میکنند مردهایی که به آنان تجاوز کردهاند در روستایشان یا در روستاهای همجوار زندگی میکردند.
کمابیش یک چهارم زنانی که به ما پاسخ دادهاند نام یا نامهای متجاوزینشان را میدانستند.
ستایش جنیدی
کشور من شبیه مادریه که این نامه رو براش فرستادند:
«پسرت رو کشتیم. اگه میخوای برات جسدش رو بفرستیم تا خاکش کنی، برامون سه هزار دلار تهیه کن.»
Masoud
برای جنگجوی جدید تجاوز به زنِ دشمن نژادیاش طعم یک پیروزی مطلق بر حریف را دارد.
در جنگهای میاننژادی پیکر زن مظهر مقاومت است. جنگجوی جدید برای شکستن این مقاومت تجاوز میکند. میپندارد این چنین تیر خلاص را به رقیبش میزند.
پس از این که زنش، دخترش، مادرش و خواهرش را در جایی امن پنهان میکند، در پی زن، دختر، مادر و خواهر رقیبش میرود.
احسان رضاپور
مبارزین از روی شهوت افسار گسیخته یا عقده جنسی تجاوز نمیکنند. تجاوز نوعی استراتژی ارتشی برای تضعیف روحیه دشمن است. در جنگهای میان نژادی اروپا، تجاوز همسنگ تخریب خانههای دشمن، کلیساها یا عبادتگاههای دشمن، آثار فرهنگی و ارزشهای اوست.
احسان رضاپور