بریده‌هایی از کتاب به زبان آدمیزاد

اصولاً یک مشخصهٔ هر نوشتهٔ خوبی این است که خواننده بتواند آن را یکراست و یکریز از اول تا آخر بدون ابهام بخواند؛

ظاهراً گذشتگان ویرگول و نقطه و پاراگراف را به این منظور اختراع کرده‌اند که آدم بتواند موقع خواندنِ نوشته‌ها به‌ترتیب نفسِ معمولی، نفسِ نیمه‌عمیق، و نفسِ عمیق بکش

یکی از معانی فرمودن، دستور دادن است. پس “دستور فرمائید” لابد یعنی “دستور دستور بدهید”.

به جای نسبت به معرفی ... اقدام لازم به عمل آید، چرا ننویسیم معرفی شود؟

وقتی شخصی نامه‌ای را با اسم و رسمِ خودش امضا می‌کند، بهتر است به طور طبیعی از قول خودش هم صحبت کند ــ یعنی مثلاً به جای “خواهشمند است” (سوم شخص) بنویسد خواهشمندم (اول شخص).

“مدیریت” یعنی تشکیلاتی که مدیری آن را اداره می‌کند. انتخاب چنین عنوانی حتی برای غریبه‌ای که با اداره‌ای کار دارد ولی اسم مدیرش را نمی‌داند هم موجه نیست. باید خطاب به “مدیر” بنویسد. در داخل یک وزارتخانه، اگر مدیری اسم مدیر دیگری را نمی‌داند، بهتر است کمی پرس‌وجو کند و بداند. نامه اگر به اسمِ مسئولی باشد معمولاً جدی‌تر گرفته می‌شود.

الفاظ و تعارفاتی مثل محترم و ارجمند و گرامی فقط مالِ عنوانِ نامه است، که البته در همانجا هم نوعی رعایت آداب است و کسی به معنی آن کاری ندارد. در متنِ نامه لزومی ندارد که اینقدر “محترم‌محترم” راه بیندازیم.

به جای لذا موجب کمال امتنان خواهد بود فقط کافی است بگذاریم “لطفاً”.