بریده‌هایی از کتاب به زبان آدمیزاد

به جای لذا موجب کمال امتنان خواهد بود فقط کافی است بگذاریم “لطفاً”.

الفاظ و تعارفاتی مثل محترم و ارجمند و گرامی فقط مالِ عنوانِ نامه است، که البته در همانجا هم نوعی رعایت آداب است و کسی به معنی آن کاری ندارد. در متنِ نامه لزومی ندارد که اینقدر “محترم‌محترم” راه بیندازیم.

“مدیریت” یعنی تشکیلاتی که مدیری آن را اداره می‌کند. انتخاب چنین عنوانی حتی برای غریبه‌ای که با اداره‌ای کار دارد ولی اسم مدیرش را نمی‌داند هم موجه نیست. باید خطاب به “مدیر” بنویسد. در داخل یک وزارتخانه، اگر مدیری اسم مدیر دیگری را نمی‌داند، بهتر است کمی پرس‌وجو کند و بداند. نامه اگر به اسمِ مسئولی باشد معمولاً جدی‌تر گرفته می‌شود.

اصولاً یک مشخصهٔ هر نوشتهٔ خوبی این است که خواننده بتواند آن را یکراست و یکریز از اول تا آخر بدون ابهام بخواند؛

نیست. به عبارت دیگر در نوشته‌های اداری متعارفِ امروز آنقدر تعارف و تکلف و جمله‌ها و عبارات کلیشه‌ای بی‌خاصیت هست که حرمت حرفِ مکتوب هم از میان رفته است. حرفِ مکتوب، که روزگاری سَنَد بود، حالا بادِ هوا شده است.