بریده‌هایی از کتاب خانه ای با شیروانی قرمز

آن موقع‌ها می‌خواستم و نداشتم، الان هم می‌خواهم و ندارم!

برای خوشبختی و خوشحالی تو هیچ چیزی مهم‌تر از خودت نیست.

«لذتی که از کار می‌ماند از هیچ عشقی نمی‌ماند. فقط با مرور زمان متوجه این مسئله خواهی شد.

یکی از تعریف‌های روشنفکری این است که آدم بتواند فاصله بگیرد و از بیرون به همه‌چیز و به خودش نگاه کند

کیارستمی: فرهادیان می‌گفت: «این همه شاهد بودیم دیگران مردند و ما نمردیم. پس دیگر نمی‌میریم!»

ذهنت را به روی چه چیزی باز می‌گذاری. اگر اجازه بدهی بیش‌تر از دیگران از اتفاقات متأثر شوی، طبیعتاً کارت طور دیگری خواهد شد، ما با ذهنمان کار می‌کنیم، می‌توانیم برای ذهنمان مجوز صادر کنیم که چه چیزهایی در آن حلول کند. شما وقتی به «هنر توده‌ای» پناه می‌برید باید منتظر باشید که توده از شما دفاع کند. طبیعتاً به آن وابسته می‌شوید در حالی که «جمع» ویروس است. یک روز با تو و یک روز علیه توست و استقلالت را از بین می‌برد.

بچه‌هایی که برای فرار از واقعیت به خیال پناه برده بودند.

دوستی دارم که عاشق شده بود و اختلاف سنی زیادی، حدود ۲۷سال، با معشوقه‌اش داشت. عشق آتشین و پابرجا بود تا این‌که به اختلاف کشید. یک‌بار آن خانم از من خواست از دوستم بپرسم که تکلیف آیندۀ آن‌ها چه خواهد شد؟ گفتم آیندۀ شما را نمی‌دانم و امیدوارم درخشان باشد، اما او همین الان دارد در آینده‌اش زندگی می‌کند! (خنده)

برای خوشبختی و خوشحالی تو هیچ چیزی مهم‌تر از خودت نیست.

واقعاً اگر قبل از این‌که کارهایمان تمام شود ما را ببرند، یه کمی نامردیه! نباید وسط کار ناتمام ما را ببرند...

من این فاصله گرفتن را بعدها کشف کردم. هنوز هم می‌گویم که یکی از تعریف‌های روشنفکری این است که آدم بتواند فاصله بگیرد و از بیرون به همه‌چیز و به خودش نگاه کند.

«جمع» ویروس است. یک روز با تو و یک روز علیه توست و استقلالت را از بین می‌برد. باید ببینی چقدر بی‌نیاز هستی. چقدر در خلوتت هستی و چه چیزهایی یا کسانی می‌توانند وارد خلوتت شوند و درِ ذهنت را به روی چه کسانی و چه چیزهایی بسته‌ای. و به روی چه کسانی باز گذاشته‌ای.

کتاب‌ها تاریخ رنج بشری‌اند.

برای خوشبختی و خوشحالی تو هیچ چیزی مهم‌تر از خودت نیست.

این‌که همیشه جمع اشتباه می‌کند. این یک واقعیت برگرفته از شعر احمدرضاست. ما بر اثر تجربه متوجه شدیم جمع درست نمی‌گوید.

با گذشت این همه سال در این سن هنوز هم آن وجه مرموز و آرام‌بودنتان را دارید... کیارستمی: مرموز بودن که به‌ خاطر عینک است و آرام‌ بودنم در آن دوران دلیل داشت و الان هم آرام‌ بودن هنر نیست. الان آرام‌ بودن جبری است. نه این‌که نخواهم شروشور داشته باشم. به قول شیرازی‌ها «نَمی‌تونم داشته باشم.» آن موقع‌ها می‌خواستم و نداشتم، الان هم می‌خواهم و ندارم!

آدم چقدر باید خوش‌خیال باشد که به دوستش بگوید چهارشنبه بعدازظهر همدیگر را می‌بینیم! کدام چهارشنبه؟ ممکن است سه‌شنبه بیفتی و بمیری! آدم باید چقدر امید داشته باشد که چهارشنبه بعدازظهر قرار بگذارد!

شما وقتی به «هنر توده‌ای» پناه می‌برید باید منتظر باشید که توده از شما دفاع کند. طبیعتاً به آن وابسته می‌شوید در حالی که «جمع» ویروس است. یک روز با تو و یک روز علیه توست و استقلالت را از بین می‌برد. باید ببینی چقدر بی‌نیاز هستی. چقدر در خلوتت هستی و چه چیزهایی یا کسانی می‌توانند وارد خلوتت شوند و درِ ذهنت را به روی چه کسانی و چه چیزهایی بسته‌ای. و به روی چه کسانی باز گذاشته‌ای. اشکال هنر در این است که فکر می‌کنی الگوی ذهنی افرادی که در این عرصه موفق بوده‌اند درست بوده، اما شاید الگوی ذهنی افراد ضد آن‌ها هم درست بوده باشد.

سال‌ها گذشت؛ سال‌های بد؛ سال‌های خوب. زندگی دام نبود برایشان؛ عشق بود. حتا حالا بعد از این همه سال، مرگ هم برایشان دام نیست.

باید به چیزی دل بست تا بتوان خلق کرد و برای دل‌بستن هم باید دانست.