بریده‌هایی از کتاب باروت خیس

قوی‌ترین آدم‌ها هم به دوست‌داشته‌شدن نیاز داشتند.

عشق حقیقتاً آدم را ضعیف می‌کند. بیشتر از قبل سردت می‌شود، بیشتر از قبل مریض می‌شوی، بیشتر از قبل دلت می‌شکند، بیشتر از قبل اشک می‌ریزی، بیشتر از قبل در خودت می‌خزی، بیشتر از قبل سکوت می‌کنی، بیشتر از قبل... . چیست این عشق که آن‌قدر برایش دل‌دل می‌کنند؟!

قسم به خستگی چشمانش که اللّٰهُمَّ اِنّا لٰا نَعْلَمُ مِنْهُم الّا خَیْرا.

اینجا هیچ‌کس شبیه حرف‌هایش نیست، اما تو تفسیر دقیق چشم‌هایت بودی.

گاهی دلم می‌خواست ضعیف باشم، بترسم، اشک بریزم و کسی کنار گوشم زمزمه کند نترس، من هستم. گاهی دلم دل‌دل می‌کرد که به بودنی گرم شود، اما...!

این بازی عمقی خطرناک داشت. عوام موج‌های روی سطحش را می‌دیدند و خواص، کوسه‌های زیرِ آبش را

اصلاً قسم به خستگی چشمانش که اللّٰهُمَّ اِنّا لٰا نَعْلَمُ مِنْهُم الّا خَیْرا.

ینجا هیچ‌کس شبیه حرف‌هایش نیست، اما تو تفسیر دقیق چشم‌هایت بودی. مسافر ۱:۲۰

همیشه همین بود. از یک مطالبه‌گری آرام شروع می‌شد و به جنگ خیابانی می‌کشید. مردم درد اقتصاد داشتند، اما فرصت فریاد نه. یعنی هر بار می‌خواستند آخی بگویند، فرصتشان می‌سوخت در آتش سیاسی‌بازی‌های ازپیش‌تعیین‌شدهٔ دولت‌ها، دولت‌هایی که کشیک می‌کشیدند محض قاپیدن همین فرصت‌ها، فرصت‌هایی که به همت مهره‌های خائن در داخل، برای برپایی جهنم ایجاد می‌شد.

من اریحا بودم، نوهٔ خاخام فاران، مأمور زبدهٔ موساد، و حالا عامل ترور ژنرال ایرانی، قاسم سلیمانی. پس چرا در انتهای قلبم شعف نمی‌رقصید؟! نوازش انگشتان خمیدهٔ فرمانده قاسم بر موهای دانیال، در خاطرم زنده شد. فاران که ذهن‌خوانی نمی‌دانست، پس می‌توانستم اعتراف کنم جنس آن‌ها با ما توفیر دارد.

نفهمیدم دریا بوی ماهی می‌دهد یا ماهی بوی دریا.

فادیه با نیشخندی تلخ، زیر لب زمزمه کرد: «الدنیا ضُحکةُ مُستَعبِر.» آری. مولا علی دقیق می‌گفت که دنیا مضحکهٔ گریه‌انگیزی است.

لیدرها کارشان را خوب می‌دانستند و معترضان را در جهتی خاص هدایت می‌کردند. حالا شعارها از خرج‌شدن پول و ثروت لبنان به‌وسیلهٔ حزب‌اللّه در ایران می‌گفت. پوزخند بر لبانم نشست. قطار داشت درست روی ریلش حرکت می‌کرد. این شعار دقیقاً به‌طور برعکس در ایران فریاد زده می‌شد.

عشق حقیقتاً آدم را ضعیف می‌کند. بیشتر از قبل سردت می‌شود، بیشتر از قبل مریض می‌شوی، بیشتر از قبل دلت می‌شکند، بیشتر از قبل اشک می‌ریزی، بیشتر از قبل در خودت می‌خزی، بیشتر از قبل سکوت می‌کنی، بیشتر از قبل... . چیست این عشق که آن‌قدر برایش دل‌دل می‌کنند؟!

خمینی حق داشت، شبیه به لانهٔ عنکبوت بودیم، اما نه در سستی، که در اتصال هزار نقطه به هم. حتی از خیال حاج عامر و احمد نمی‌گذشت که هم‌نماز و هم‌سفرهٔ همهٔ این سال‌هایشان، یک اسرائیلی باشد!

مصطفی علاقهٔ زیادی به مادرت داشت. همیشه می‌گفت همسر نظامی‌جماعت خیلی مظلومه. می‌گفت قبل از ازدواج فقط دختر نازپروردهٔ باباشونن، اما وقتی به ماها بله می‌گن، یعنی علاوه‌بر همسر، باید مادر باشن، پدر باشن، برای خونه مرد باشن و وقتی درب‌وداغون از جنگ برمی‌گردیم، تازه می‌شن پرستار زخم‌هامون.

ساعت یک و بیست دقیقه‌ای که انگار زمان برای همیشه در آن مُرد.

این مرد را دشمنانش بهتر از دوستانش می‌شناختند.

مهره‌های آموزش‌دیدهٔ اسرائیلی ریخته‌ن تو صف معترضین و دنبال کشته‌سازی هستن، می‌خوان آب رو گل‌آلود کنن. آب هم که گل‌آلود بشه، دیدِ ماهی‌ها کور می‌شه.» درست می‌گفت. کشته‌سازی سناریویی کهنه بود که همیشه در شلوغی‌های خاورمیانه جواب می‌داد.

اینجا هیچ‌کس شبیه حرف‌هایش نیست، اما تو تفسیر دقیق چشم‌هایت بودی. مسافر ۱:۲۰

سایما می‌گفت عشق آدم‌ها را ضعیف می‌کند، اما من می‌گویم ضعیف نه، احمق می‌کند! اصلاً خاصیت عشق، حماقت است.

دنیا به دوست‌داشتن‌هایت اهمیت نمی‌دهد!

عزرائیل هم که باشی، دوست‌داشتن ضعیفت می‌کند. و اریحا ضعیف شده بود.

«دانیال همیشه می‌گفت زندگی فقط صد سال اولش سخته، البته اگه شانس بیاری و صد و یک سال زندگی نکنی!»

«حسرتش به دلم موند! آخرم نشد بهت بگم دوستت دارم!»

با حنجره‌ای گِل‌گرفته زور زدم و در گوشی نجوا کردم: «حسرتش به دلم موند! آخرم نشد بهت بگم دوستت دارم!»

می‌خواستم یک یادگار از من داشته باشد، یادگاری پاک‌نشدنی با مزهٔ باروت و بوی خون.

من اریحای هفت‌خط بودم، نه فادیهٔ لطیف‌الاحوال.

هیام با آرامشی شبیه چشمان مصطفی، به تماشایم نشست

دیگر حالم بد نبود و روحم درد نمی‌کرد، انگار که پروازِ دارای نقصِ فنی‌ام به زمین نشسته باشد.