بریده‌هایی از کتاب گل های داوودی و چند داستان دیگر

غرب، سرعت معیار زیستن را آن‌چنان بالا برده که به یاد آوردن و نوشتن از لحظات یگانهٔ هستی شاید آخرین دغدغه‌مان باشد و به‌جای به یاد آوردن در تکاپوی از یاد نرفتنیم! از غرب و شرق فرومانده‌ایم و از این هر دو بارانی بر برهوت فرهنگی‌مان نباریده که هیچ، آبادی‌هایمان هم جملگی برهوت ساخته.

شجاعت و شور این روزهای وطن باید که به یاد آورده شود و با اعجاز ساده‌نویسی و از نهفتِ جان سرودن از بی‌کران تاریخ عبور کند و چون شاهنامه، تاریخ بیهقی، غزلیات شمس و حافظ و سعدی و بی‌شمار شاهکار ادبی دیگر سرزمینمان با غرور و شکوه به دست نسل‌های پسین خوانده شود تا بدانند ما از چه سان زیستیم، جنگیدیم، آرزوهایمان چگونه خشکانده شد و دوباره جوانه زد. ما محکوم به روایتِ خویشیم! رامین باغبانیان