بریده‌هایی از کتاب او و گربه اش

«هیچ آدمیزادی همیشه قوی نیست، درعین‌حال هیچ آدمیزادی تا ابد ضعیف نمی‌مونه.»

«هیچ آدمیزادی همیشه قوی نیست، درعین‌حال هیچ آدمیزادی تا ابد ضعیف نمی‌مونه.»

«یادتون نره چه آرزویی کردین. اگه اون رو توی قلبتون نگه دارین، یه روزی برآورده می‌شه، حتی اگه من اینجا نباشم.»

چقدر خوب بود که توی خانه کسی منتظرت باشد

«اون‌قدری که حفظ کردن استعداد مهمه، شکل دادنش مهم نیست. همون‌طور که کنجی میازاوا توی شعرش می‌گه: "همهٔ آن استعداد و قدرت و منابعی که انسان در اختیار دارد، تا ابد با او نمی‌ماند."»

«از مرگ نمی‌ترسم. هیچ فرقی با خوابیدن نداره. خوابیدن مثل اینه که مُردن رو هر شب تمرین می‌کنیم.»

وقتی رفت دچار اضطراب شدم، کم‌وبیش مثل وقتی که آدم در دریا شنا می‌کند و یکهو متوجه می‌شود که نمی‌تواند با پاهایش کف دریا را لمس کند.

«شاید لباس‌های کهنه تنم باشه، اما قلبم از پارچهٔ گلدوزی‌شده‌ست.

در مدرسه کسی نبود که زبان همدیگر را بفهمیم و گشتن با آدم‌هایی که با آنها نمی‌سازی احمقانه است؛

«آدم‌های بیش‌ازحد پرتلاش نمی‌تونن خودشون رو به سرزنش کردن دیگران راضی بکنن. برای همین، آخرش خودشون رو سرزنش می‌کنن و به‌خاطرش عذاب می‌کشن.»

در مجلات مانگای دخترانه‌ای که آن‌وقت‌ها در مدرسه به‌نوبت می‌خواندیم، همیشه وقتی دختر برای خودش دوست‌پسری پیدا می‌کرد داستان تمام می‌شد، اما فهمیدم که در زندگی واقعی چنین اتفاقی نمی‌افتد. حتی وقتی چنین دوستی داریم، اوقاتی در زندگی‌مان وجود دارد که به‌شدت احساس تنهایی می‌کنیم، خیلی بیشتر از وقتی که او را نداشتیم.

ما نمی‌توانیم همه‌چیز را به یاد بیاوریم و فقط بخش‌هایی یادمان می‌ماند که خیلی مهم‌اند

پرستاری از بیمار در خانه بار بزرگی است، هم برای فرد مراقب و هم برای فرد نیازمند مراقبت

از آغاز دوران مستقل شدنم لذت را در سبک زندگی منظم دیده بودم. این کشف برایم آرامش‌بخش بود که می‌توانستم کارهای روزانه‌ام را اداره کنم.

این زندگی توئه؛ پس حواست باشه که از اون به‌اندازهٔ کافی برای خودت نگه داری.

شاه بودن یعنی تنها بودن؛ چون دیگران فاصلهٔ خود را با او حفظ می‌کردند.

خیلی از مردم فکر می‌کنند که رشتهٔ هنر گزینهٔ آسانی است؛ چون آدم بیشتر وقتش را صرف نقاشی می‌کند و لازم نیست زیاد مطالعه کند، اما معنی‌اش این است که این رشته خیلی رقابتی است و در آن فقط تکنیک مطرح است. تا زمانی‌که این موضوع را بفهمم، دیگر خیلی دیر شده بود.

مکثی کرد و بعد پرسید: «یعنی کم‌کم داری از مرگ می‌ترسی؟» «از مرگ نمی‌ترسم. هیچ فرقی با خوابیدن نداره. خوابیدن مثل اینه که مُردن رو هر شب تمرین می‌کنیم.»

دلیل لبخندش این بود که او از چیزهای کوچکی مثل این لذت می‌برد، چیزهایی که می‌توانست به‌کمکشان زندگی بسیار کم‌هزینه‌ای داشته باشد.

«قرار نیست بمیرم. قراره تبدیل به ابدیت بشم.»

در دوردست شهابی به‌سرعت رد شد. فکر کرد آرزویی بکند، اما پی برد که دیگر چیزی برای آرزو کردن باقی نمانده است.

برای رهایی و آزادی باید بهایش را پرداخت

ما نمی‌توانیم همه‌چیز را به یاد بیاوریم و فقط بخش‌هایی یادمان می‌ماند که خیلی مهم‌اند، اما هیچ‌چیز وجود نداشت که دلم بخواهد به یاد بیاورم.

اون‌قدری که حفظ کردن استعداد مهمه، شکل دادنش مهم نیست.

بی‌تردید چیزی در وجودم خُرد شده بود و تا حد موجودی که فقط نفس می‌کشد تقلیل پیدا کرده بودم.

«این زندگی توئه؛ پس حواست باشه که از اون به‌اندازهٔ کافی برای خودت نگه داری.»

می‌تونی اسمش رو بذاری قدرت عشق یا قدرت نیاز به دیگران. این قدرتی که ما به‌ازای احساس تنهایی به دست آوردیم،

طبیعی است که ضعیف‌ترین گربه‌ها اول ناپدید بشوند.

معلوم شد که آنچه گمان می‌کردم زندگی طبیعی باشد، فقط در اختیار آدم‌های باهوش است یا کسانی که از استعداد خاصی برخوردارند.

ما نمی‌توانیم همه‌چیز را به یاد بیاوریم و فقط بخش‌هایی یادمان می‌ماند که خیلی مهم‌اند، اما هیچ‌چیز وجود نداشت که دلم بخواهد به یاد بیاورم.