بریده‌هایی از کتاب او و گربه اش

«هیچ آدمیزادی همیشه قوی نیست، درعین‌حال هیچ آدمیزادی تا ابد ضعیف نمی‌مونه.»

«هیچ آدمیزادی همیشه قوی نیست، درعین‌حال هیچ آدمیزادی تا ابد ضعیف نمی‌مونه.»

«اون‌قدری که حفظ کردن استعداد مهمه، شکل دادنش مهم نیست. همون‌طور که کنجی میازاوا توی شعرش می‌گه: "همهٔ آن استعداد و قدرت و منابعی که انسان در اختیار دارد، تا ابد با او نمی‌ماند."»

«آدم‌های بیش‌ازحد پرتلاش نمی‌تونن خودشون رو به سرزنش کردن دیگران راضی بکنن. برای همین، آخرش خودشون رو سرزنش می‌کنن و به‌خاطرش عذاب می‌کشن.»

«یادتون نره چه آرزویی کردین. اگه اون رو توی قلبتون نگه دارین، یه روزی برآورده می‌شه، حتی اگه من اینجا نباشم.»

«شاید لباس‌های کهنه تنم باشه، اما قلبم از پارچهٔ گلدوزی‌شده‌ست.

در مدرسه کسی نبود که زبان همدیگر را بفهمیم و گشتن با آدم‌هایی که با آنها نمی‌سازی احمقانه است؛

چقدر خوب بود که توی خانه کسی منتظرت باشد

پرستاری از بیمار در خانه بار بزرگی است، هم برای فرد مراقب و هم برای فرد نیازمند مراقبت

در مجلات مانگای دخترانه‌ای که آن‌وقت‌ها در مدرسه به‌نوبت می‌خواندیم، همیشه وقتی دختر برای خودش دوست‌پسری پیدا می‌کرد داستان تمام می‌شد، اما فهمیدم که در زندگی واقعی چنین اتفاقی نمی‌افتد. حتی وقتی چنین دوستی داریم، اوقاتی در زندگی‌مان وجود دارد که به‌شدت احساس تنهایی می‌کنیم، خیلی بیشتر از وقتی که او را نداشتیم.

ما نمی‌توانیم همه‌چیز را به یاد بیاوریم و فقط بخش‌هایی یادمان می‌ماند که خیلی مهم‌اند

برای رهایی و آزادی باید بهایش را پرداخت

ما نمی‌توانیم همه‌چیز را به یاد بیاوریم و فقط بخش‌هایی یادمان می‌ماند که خیلی مهم‌اند، اما هیچ‌چیز وجود نداشت که دلم بخواهد به یاد بیاورم.

از آغاز دوران مستقل شدنم لذت را در سبک زندگی منظم دیده بودم. این کشف برایم آرامش‌بخش بود که می‌توانستم کارهای روزانه‌ام را اداره کنم.

اون‌قدری که حفظ کردن استعداد مهمه، شکل دادنش مهم نیست.

در دوردست شهابی به‌سرعت رد شد. فکر کرد آرزویی بکند، اما پی برد که دیگر چیزی برای آرزو کردن باقی نمانده است.

من عاشق این دنیام. این فکر با وضوح کاملی به ذهنم رسید. او ناگهان خندید و من به چهرهٔ بشّاشش نگاه کردم. او هم ذهن من را خوانده بود. * مطمئنم که او نیز عاشق این دنیاست.

اما فهمیدم که در زندگی واقعی چنین اتفاقی نمی‌افتد. حتی وقتی چنین دوستی داریم، اوقاتی در زندگی‌مان وجود دارد که به‌شدت احساس تنهایی می‌کنیم، خیلی بیشتر از وقتی که او را نداشتیم.

شاید این همان چیزی بود که مردم از سعادت زناشویی می‌خواستند، لذتی که من از داشتن گربه‌ام می‌بردم.

«من هم از اون چیزهایی دارم که ستاره‌ها رو شکل دادن؟» جان گفت: «بله، داری، چوبی. صاحبت هم داره. اینها رو یادتون نمی‌آد و برای همینه که هردوتون موجودات تنهایی هستین.»

«ساده بخوام بگم، بهشت هیچ‌وقت مدت طولانی باقی نمی‌مونه.»

«این زندگی توئه؛ پس حواست باشه که از اون به‌اندازهٔ کافی برای خودت نگه داری.

من و شوهرم هرگز بچه‌دار نشدیم؛ اگر می‌شدیم احتمالاً وضعیتمان فرق می‌کرد. او در بیمهٔ اجتماعی کار می‌کرد و برای سخنرانی دربارهٔ مراقبت و درمان سالمندان به سرتاسر کشور سفر می‌کرد، بی‌آنکه از خط مقدم مراقبت و پرستاری در خانهٔ خودش چیزی بداند. *

جامعه بیشتر از واژه‌ها ساخته شده است. این موضوع را وقتی فهمیدم که شغلی پیدا کردم و قدم به درون دنیا گذاشتم.

من از سروکار داشتن با اسناد و مدارک لذت می‌بردم؛ چون حس می‌کردم ماندگارند.

آدم خوش‌بیانی نبودم و کم‌وبیش طولی نمی‌کشید که دیگر حرفی برای گفتن نداشته باشم، اما دوستانم عاشق حرف زدن بودند.

همون‌طور که کنجی میازاوا توی شعرش می‌گه: "همهٔ آن استعداد و قدرت و منابعی که انسان در اختیار دارد، تا ابد با او نمی‌ماند."»

«"انسان‌ها نیز روزی دست از خویشتن خواهند کشید..."

من اصلاً متوجه مسائلی نمی‌شدم که آدم‌های عادی درک می‌کردند. معنایی را که در پس دریای واژه‌ها بود درک نمی‌کردم. صرفاً روی سطح شناور می‌شدم.

در انبوه واژه‌هایی که به کار برد، حتی واژه‌ای نبود که کمی خوشایند باشد. چیزهایی که می‌گفت قبلاً چقدر به گوشم باارزش می‌آمد.