بریده‌هایی از کتاب درآمدی بر روان شناسی یونگ

اگر یک شیوهٔ عمل و رفتار آگاهانه بیش‌ازحد قوی شود، ضمیر ناخودآگاه در پی آن برمی‌آید که توازن را برگرداند و برقرار کند. ضمیر ناخودآگاه ایده‌های خود را به‌واسطهٔ رؤیاها، تصویرپردازی‌های خودجوش، لغزش‌های زبانی و امثالهم نشان می‌دهد. اگر این پیام‌های ضمیر ناخودآگاه نادیده گرفته شود، آنگاه ممکن است نِورُز یا حتی بیماری‌های جسمی حاصل شود.

«درست همان‌طور که محتواهای آگاهانه می‌توانند درون ضمیر ناخودآگاه ناپدید شوند، محتواهای جدیدی که هرگز به‌صورت آگاهانه درنیامده بودند نیز می‌توانند از آن سر بر بیاورند.»

ضمیر ناخودآگاه جمعی دو جنبهٔ اصلی دارد: آرکتایپ‌ها که کمک می‌کنند تا به دریافت خود از ایده‌های ناخودآگاه، صورت ببخشیم. غرایز که رانه‌های بیولوژیک درون‌زادی از قبیل رانهٔ جنسی، گرسنگی، تعرض هستند که رفتار ما را تعیین می‌کنند.

ایگو مرکز آگاهی است و این حس را که فکر می‌کنیم که کیستیم به ما می‌بخشد. ایگو جنبه‌های خودآگاه و ناخودآگاه روان را با یکدیگر متوازن می‌کند و به آن یک حس هویت و نیتمندی می‌دهد.

سایه یک بخش ناخودآگاهِ شخصیت است که حاوی ضعف‌ها و دیگر جنبه‌هایی از شخصیت است که شخص نمی‌تواند به داشتن آن اعتراف کند.

پرسونا چهرهٔ عمومیِ ما است و می‌تواند، هم عمداً و هم به‌صورت ناخودآگاه مورد استفاده قرار بگیرد. هر وقت که با دیگران ارتباط برقرار می‌کنیم، این نقاب را به چهره می‌زنیم. فرم این نقاب بستگی به شرایط و خواست‌هایی دارد که جامعه، والدین و آموزگاران، برآوردن آن‌ها را از ما می‌طلبند.

روان‌شناسی یونگی درواقع کوششی برای توضیح روان‌شناسی فردی نیست، بلکه تعمیمی است که توضیح رفتار انسان را مدنظر دارد.