بریده‌هایی از کتاب راه و رسم تجارت

معاویة بن‌وهب به امام صادق (ع) گفت: می‌گویند مردی از انصار از دنیا رفت و دو دینار بدهکار بود. پیامبر (ص) بر او نماز میت نخواند و فرمود: خودتان بر دوستتان نماز بخوانید. تا این‌که برخی از خویشانش بدهی او را ضامن شدند.

امیرمؤمنان علی (ع) فرمود: وقتی چیزها با هم هم‌جفت می‌شدند، کسالت و تنبلی، با بی‌حوصلگی درهم آمیخت و فرزندی به نام فقر و تنگدستی برای صاحب خود به‌بار آوردند.

نُه جزء روزی در کسب و تجارت است.

بلکه باید بگویی: خدایا، از روزیِ گسترده‌ات نصیبم کن.

بارالها! من روزیِ گسترده و پاکیزه‌ای از روزی‌های تو را می‌خواهم.

امیر مؤمنان علی (ع) فرمود: بی‌گمان خدا(عز)کسی را که حرفه بداند و امانت‌دار باشد، دوست می‌دارد.

مگر نمی‌دانی که اصحاب کهف هم صرّاف بوده‌اند؟

۶. اسماعیل رازی می‌گوید: خدمت امام صادق (ع) رسیدم و دو پیراهن همراهم بود. آن‌حضرت به من فرمود: از طرف شما لباس‌های بسیاری به من می‌رسد، ولی هیچ‌یک همانند این‌دو پیراهنی که با خود آورده‌ای نیستند. گفتم: قربانت گردم! همسرم آن‌ها را می‌بافد و من نیز می‌دوزم. حضرت فرمود: تو بافنده‌ای. گفتم: بله. فرمود: بافندگی را رها کن. گفتم: چه‌کار کنم؟! فرمود: شمشیر تیز کن. من دویست‌درهم داشتم که با آن شمشیرها و آینه‌های کهنه خریدم و در ری فروختم و سود بسیاری کردم.

از امام باقر (ع) دربارهٔ شغل حجامت‌گری پرسیدند. فرمود: اگر شرط پرداخت مزد نکند، اشکالی ندارد.

شریک قراردادن برای خدا در انجام واجباتش؛ با کشتن خود خشمش را فرو بنشاند؛ به خطایی که دیگری کرده، این اقرار کند؛ نیازمندی‌اش را با بدعت‌گزاری در دین رفع کند؛ دوست بدارد که مردم او را به کاری که نکرده بستایند؛ سلطه‌گر و سرکش متکبر باشد؛ خودبزرگ‌بین و پوشالین شکوه باشد.