بریده‌هایی از کتاب در باب امیدواری

رنج در تاروپود هستی انسان تنیده شده است. ما نه از روی تصادف، بلکه به‌ضرورت رنج می‌بریم.

دیگران بی‌شک به ما آسیب رسانده‌اند، اما مشکل عمیق‌تر این است که ما نمی‌دانیم چگونه آن‌قدری به خودمان احترام بگذاریم که آن‌ها را از انجام این کار باز داریم. آن‌ها فکر می‌کردند که از هم می‌پاشیم، از پا می‌افتیم و می‌میریم و برای این باورشان دلیل خوبی داشتند: چون این کاری است که پیش از این بارها کرده‌ایم.

ما در یک سیارهٔ کسل‌کننده زندگی نمی‌کنیم، صرفاً اجازه داده‌ایم غم و اندوه ظرفیت شادی را در ما از بین ببرد. وقتی افسردگی به ما فشار می‌آورد باید بکوشیم به خود یادآور شویم دنیا پر است از زرافه و آنچه زرافه‌ها نماد آن هستند: ابتکار و جذابیت نو، فرصت‌های جدید برای علاقه‌مند شدن و دلایل تازه برای ادامه دادن.

ما نمی‌دانیم و نمی‌توانیم بدانیم چه چیزی در راه است. بنابراین، یک دلیل اصلی برای ادامه دادن این است که چه‌بسا در آینده و در طول مسیر، به دلایل غیرمنتظرهٔ بیشتری برای امیدوار بودن بربخوریم. باید یقین ناامیدکننده در مورد آینده را از خود دور کنیم؛ چه‌بسا خودِ آیندهٔ ما به پشت سر، به خودِ کنونی‌مان می‌نگرد و از ما می‌خواهد با ایمان به سفرمان ادامه دهیم. در این لحظه نمی‌توانیم از سال‌های آینده خبر داشته باشیم و همین دلیل کافی است تا به خودمان فرصتی سخاوتمندانه برای فهمیدن بدهیم.

ما گناهی مرتکب نشده‌ایم جز به دنیا آمدن، و همین کافی است که مستحق جزایی وافر و ستمگرانه باشیم.

«چه نیازی هست برای قسمت‌هایی از زندگی زار بزنیم؟ کلیت زندگی اشک انسان را درمی‌آورد.»

دلیلی برای تلخ‌کامی وجود ندارد: هرگز قول سفری آسان و بی‌دغدغه به ما داده نشده بود.

تمام افتخارات و دستاوردهایی که در زمان حیات آن‌قدر پراهمیت به نظر می‌رسند، درنهایت اهمیت خود را از دست می‌دهند.

این فکر به شکل عجیبی آرامش‌بخش است: تمام افتخارات و دستاوردهایی که در زمان حیات آن‌قدر پراهمیت به نظر می‌رسند درنهایت معنای خود را از دست می‌دهند. سرنوشتِ همه سپرده شدن به فراموشی است و در برابر این سرنوشت همه با هم برابرند. مهم نیست چه کسی رئیس و سالار بوده و چه کسی فقیر و بی‌چیز.

زمانی واقعاً شروع به آزاد بودن خواهیم کرد که جرأت کنیم عامدانه ناآگاهی را انتخاب کنیم؛ زمانی که دیگر لازم نباشد تمام خوانندگانی را که همه به آن‌ها علاقه دارند بشناسیم، زمانی که احساس نکنیم مجبوریم کتاب‌هایی را که جایزه برده‌اند بخوانیم، وقتی از کنار تعطیلات، لباس‌ها، غذاها، رژیم‌ها و برنامه‌های ورزشی، رسوایی‌های سیاسی و ایده‌های مورد پذیرش همگان بی‌تفاوت عبور کنیم، وقتی بتوانیم به‌جای معاشرت با افرادی که علاقه‌ای به آن‌ها نداریم در خانه بمانیم و زمانی که نام یک سلبریتی به گوشمان می‌خورد، واقعاً از خودمان بپرسیم او دیگر کیست.

دنیا نوعی دادگاه حقوقی با هیئت منصفه نیست.

«امروز بد است و فردا بدتر می‌شود تا درنهایت بدترین اتفاق به‌وقوع بپیوندد.»

احساسات شدید ما نیز شبیه این ستارهٔ دنباله‌دار هستند: ناگهان شعله می‌کشند و به نظر می‌رسد باید حاوی معنای خاص و مهمی باشند اما در مقیاس وسیع کیهان، آن‌ها لکه‌هایی بس کوچک‌اند که لحظاتی بسیار کوتاه پدیدار می‌شوند. آن‌ها معانی عظیمی را که ما تصور می‌کنیم ندارند و به‌زودی ناپدید خواهند شد.

همه‌مان رنج خواهیم برد، ناعادلانه و نامتناسب، و این هر والد پرعاطفه‌ای را مضطرب و وحشت‌زده می‌کند. ما گناهی مرتکب نشده‌ایم جز به دنیا آمدن، و همین کافی است که مستحق جزایی وافر و ستمگرانه باشیم.

نباید به خودمان سخت بگیریم یا در حق خودمان بی‌انصافی کنیم. ما شخصاً جهان را خلق نکرده‌ایم و شخصاً نیز مسئول سرنوشت آن نیستیم.

یکی از دلایل احتمالی اینکه تنهاتر از آن چیزی هستیم که باید، این است که هنوز امید داریم روزی کسی پیدا خواهد شد که کاملاً درکمان کند. با چنین امید جاه‌طلبانه‌ای در ذهن، داوطلبان ناامیدکننده را یکی پس از دیگری رد می‌کنیم، مرتب از اینکه درست به حرفمان گوش نمی‌دهند دلخور می‌شویم، با کسانی که کسل‌کننده و عمداً نادان جلوه می‌کنند جر و بحث می‌کنیم، به مهمانی‌ها و شام‌های خسته‌کننده می‌رویم و تمام این مدت، آرزوی کسی را در سر می‌پرورانیم که خیلی خوب قادر به تصور کردنش هستیم اما هرگز ملاقاتش نمی‌کنیم.

آنچه باید برای محافظت از خود در برابر رنج در جست‌وجویش باشیم درک کامل و بی‌عیب‌ونقص نیست، محبت است.

ما به اندازهٔ کافی به دنبال نیمهٔ گم‌شده‌مان گشته‌ایم و در این راه به افراد بسیاری آسیب رسانده‌ایم. شاید زمانش رسیده باشد به دنبال گزینه‌ای محتمل‌تر بگردیم: کسی که دوست داشته باشیم در مورد شامی که می‌خواهیم بخوریم با او گپ بزنیم، کسی که می‌داند زمانی که غمگین هستیم دقیقاً چه باید بگوید و همیشه برای یکی‌دو دور بازی دوز آماده است.

مشکلات فعلی‌مان برای ما کاملاً عظیم به نظر می‌رسند زیرا صف اول را در آگاهی ما اشغال کرده‌اند، اما این را نیز می‌دانیم افراد دیگری هستند که در شرایطی بدتر از ما به سر می‌برند. این بدان معنا نیست که ما سزاوار دلسوزی نیستیم، فقط اینکه به آن اندازه که احساس می‌کنیم شکننده نیستیم.

تضاد تکان‌دهنده‌ای وجود داشت بین فردی که این جنگجو روزگاری بود و آنچه از او باقی مانده بود. جایگاه، دارایی‌ها و قدرتش کاملاً فراموش شده بود. خدایانی که او روزی می‌پرستید ابتدا با مسیحیت و سپس با نوعی لامذهبیِ بی‌تفاوت جایگزین شدند. اما این سرنوشتْ تنها خاص او نیست؛ اتفاقی است که در طول زمان برای همه‌مان رخ خواهد داد. همهٔ بزرگان و مردمان فوق‌العادهٔ امروز زمانی فراموش خواهند شد؛ مزارهایشان از یادها خواهد رفت، فرهنگی که شهرت و تسلط و دیگر پاداش‌هایشان را مدیون آن بودند ناپدید خواهد شد و باستان‌شناسان برای کشف هویت آن‌ها حسابی به زحمت خواهند افتاد.

از اینکه او را مضحک بخوانند ابایی نداشت، چراکه مفهوم خاص خود را از جدیت و وقار تعریف کرده بود.

شاید متوجه نباشیم تا چه اندازه زندگی درونی خود را با ایده‌هایی عاریه‌ای پر کرده‌ایم که درواقع به‌شدت با خود واقعی ما بیگانه‌اند.

زندگی در هر دوره‌ای به‌خودی‌خود دشوار است، اما شاید دست‌کم مجبور نباشیم روح خود را به قالب آن دوران دربیاوریم.

بخش بزرگی از احساس یأس و بدبختی ما از این گمان اشتباه و دردآور ناشی می‌شود که اساساً زندگی می‌تواند برای کسانی که سخت تلاش می‌کنند سفری خوشایند باشد و برای آن‌ها که قلبی نجیب و بااراده دارند رضایت و شادی به ارمغان خواهد آورد. اما حقیقت فرسنگ‌ها از این دیدگاه احساسی فاصله دارد. رنج در تاروپود هستی انسان تنیده شده است. ما نه از روی تصادف، بلکه به‌ضرورت رنج می‌بریم

توانایی خیره شدن در چشم سیاهی و غم و پذیرفتن نقشی که در زندگی‌هایمان بازی می‌کنند، پاداش و احساس رضایت شدید و بسیار خاص خودش را به همراه دارد. دیگر نباید از رنجی که می‌بریم حیرت کنیم. بدبختی نباید غافلگیرمان کند. دیگر لازم نیست فکر کنیم نگون‌بختی‌هایمان نشان از چیزی منحصربه‌فرد و شوک‌آور در مورد ما دارند. در عوض، وقتی بفهمیم تنها ما نیستیم که مایلیم از زندگی دست بشوییم، می‌توانیم شوق به زندگی را از نو کشف کنیم.

آنچه ما «نبوغ» می‌نامیم درواقع اراده‌ای است کمیاب برای ضبط کردن ایده‌هایی که اغلب به‌سختی بتوان گیرشان انداخت، اگرچه مواد خام اولیهٔ این ایده‌ها در همهٔ ذهن‌ها وجود دارد. تقریباً شکی نیست که تا زمان مرگمان، تنها بخش کوچکی از آنچه هستیم را کشف می‌کنیم.

صحنهٔ تفریح بافنده‌ها به حقیقتی وحشتناک دربارهٔ رنج دیگران اشاره دارد: اینکه ما از آن لذت می‌بریم. دیدنش خیالمان را راحت می‌کند و روزمان را می‌سازد. ما نیاز داریم شکست خوردن دیگران را ببینیم، به‌شدت امیدواریم این اتفاق روی دهد و لحظهٔ به‌وقوع پیوستن آن برایمان سرمستی‌آور است. با دارودسته‌مان از راه می‌رسیم، با انگشت شما را به هم نشان می‌دهیم و می‌خندیم

به نظر می‌رسد تنها چیزی که برای پر کردن ذهن با ذخایر انتقام و خشم لازم است، باریکه‌ای مداوم و پیوسته از تحقیر است که در هر زندگی‌ای نیز یافت می‌شود. همهٔ ما آن‌قدر انسان‌های ناراضی‌ای شده‌ایم که از سقوط دیگران دلمان خنک شود و رضایت فوق‌العاده‌ای بهمان دست دهد.

نباید آن‌قدر ترسو و متعارف می‌بودیم. باید خواسته‌هایمان را شفاف‌تر بیان می‌کردیم و منتظر نمی‌نشستیم تا کسی از این بی‌عملی و ابهام نجاتمان دهد.

همهٔ ما با وسواس در آرزوی بازگشت به عقب و هشدار دادن دربارهٔ خطرها به خودِ جوان‌ترمان هستیم. همه‌مان قربانیان حیاتی ذاتاً طاقت‌فرسا هستیم که مجبورمان می‌کند کورکورانه به جلو بشتابیم و فقط زمانی شروع به درک مسائل می‌کنیم که خیلی دیر شده است.