بریده‌هایی از کتاب در باب امیدواری

رنج در تاروپود هستی انسان تنیده شده است. ما نه از روی تصادف، بلکه به‌ضرورت رنج می‌بریم.

ما گناهی مرتکب نشده‌ایم جز به دنیا آمدن، و همین کافی است که مستحق جزایی وافر و ستمگرانه باشیم.

«چه نیازی هست برای قسمت‌هایی از زندگی زار بزنیم؟ کلیت زندگی اشک انسان را درمی‌آورد.»

دنیا نوعی دادگاه حقوقی با هیئت منصفه نیست.

«امروز بد است و فردا بدتر می‌شود تا درنهایت بدترین اتفاق به‌وقوع بپیوندد.»

دلیلی برای تلخ‌کامی وجود ندارد: هرگز قول سفری آسان و بی‌دغدغه به ما داده نشده بود.

احساسات شدید ما نیز شبیه این ستارهٔ دنباله‌دار هستند: ناگهان شعله می‌کشند و به نظر می‌رسد باید حاوی معنای خاص و مهمی باشند اما در مقیاس وسیع کیهان، آن‌ها لکه‌هایی بس کوچک‌اند که لحظاتی بسیار کوتاه پدیدار می‌شوند. آن‌ها معانی عظیمی را که ما تصور می‌کنیم ندارند و به‌زودی ناپدید خواهند شد.

مشکلات فعلی‌مان برای ما کاملاً عظیم به نظر می‌رسند زیرا صف اول را در آگاهی ما اشغال کرده‌اند، اما این را نیز می‌دانیم افراد دیگری هستند که در شرایطی بدتر از ما به سر می‌برند. این بدان معنا نیست که ما سزاوار دلسوزی نیستیم، فقط اینکه به آن اندازه که احساس می‌کنیم شکننده نیستیم.