بریده‌هایی از کتاب قهوه شیرین خانم روانشناس

جالب است بدانید مردانی که هنگام عبور از خیابان، در سمتی حرکت می‌کنند که ماشین‌ها می‌آیند و از همسر خود مراقبت می‌کنند، از دید همسرانشان بسیار دوست‌داشتنی هستند.

تله‌های زندگی تکرار مداوم دردها، رنج‌ها، افکار و احساسات ما در کودکی هستند. یعنی ما بی‌اختیار، همان الگویی را که در دوران کودکی تجربه کرده‌ایم، در سراسر عمر خود تکرار می‌کنیم و ناهشیار، شرایطی را خلق می‌کنیم که شبیه شرایط سخت دوران کودکی‌مان باشند.

وقتی یک زن متأهل و راضی از زندگی مشترک، دست شوهرش را می‌گیرد، واکنش ترس او کاملاً از ذهنش پاک می‌شود. وقتی زنی که از زندگی مشترک خود رضایت ندارد، دست شوهرش را می‌گیرد، واکنش ترس به‌میزان ناچیزی کاهش می‌یابد. وقتی دست ناشناسی را می‌گیرد، هیچ تفاوتی در میزان ترس به‌وجود نمی‌آید و این نتیجه برای زنانی که دست هیچ‌کس را نگرفته‌اند نیز مشابه است.

وقتی یک زن متأهل و راضی از زندگی مشترک، دست شوهرش را می‌گیرد، واکنش ترس او کاملاً از ذهنش پاک می‌شود. وقتی زنی که از زندگی مشترک خود رضایت ندارد، دست شوهرش را می‌گیرد، واکنش ترس به‌میزان ناچیزی کاهش می‌یابد. وقتی دست ناشناسی را می‌گیرد، هیچ تفاوتی در میزان ترس به‌وجود نمی‌آید و این نتیجه برای زنانی که دست هیچ‌کس را نگرفته‌اند نیز مشابه است.

اگر والدین، اطرافیان یا فرهنگ، این‌گونه به فرد القا کنند که نباید هیجانات و احساسات خود را نشان دهد، اگر هرگونه رفتار هیجانی، سرکوب و منع شود و نوعی تأکید افراطی بر «خویشتن‌داری» وجود داشته باشد، اگر والدین نسبت‌به نیازهای هیجانی فرزند خود بی‌تفاوت باشند و به او اجازهٔ ابراز وجود و اجازهٔ «کودکی کردن» ندهند، زیرا برای «منزلت اجتماعی» و «نظر دیگران» اهمیت بیشتری قائل هستند، کودک به این نتیجه می‌رسد که هیجانات و احساسات من مهم نیستند و باید آن‌ها را سرکوب کنم تا درعوض طبق میل دیگران و موردتأییدشان باشم. به این شکل طرح‌وارهٔ بازداری هیجانی در وجود فرد ریشه می‌دواند. چنین فردی همواره در حال سرکوب هیجانات خود، چه مثبت و چه منفی است. او در ابراز عشق، خوشحالی، خشم و ناراحتی مشکل دارد.

اگر والدین، اطرافیان یا فرهنگ، این‌گونه به فرد القا کنند که نباید هیجانات و احساسات خود را نشان دهد، اگر هرگونه رفتار هیجانی، سرکوب و منع شود و نوعی تأکید افراطی بر «خویشتن‌داری» وجود داشته باشد، اگر والدین نسبت‌به نیازهای هیجانی فرزند خود بی‌تفاوت باشند و به او اجازهٔ ابراز وجود و اجازهٔ «کودکی کردن» ندهند، زیرا برای «منزلت اجتماعی» و «نظر دیگران» اهمیت بیشتری قائل هستند، کودک به این نتیجه می‌رسد که هیجانات و احساسات من مهم نیستند و باید آن‌ها را سرکوب کنم تا درعوض طبق میل دیگران و موردتأییدشان باشم. به این شکل طرح‌وارهٔ بازداری هیجانی در وجود فرد ریشه می‌دواند. چنین فردی همواره در حال سرکوب هیجانات خود، چه مثبت و چه منفی است. او در ابراز عشق، خوشحالی، خشم و ناراحتی مشکل دارد