بریده‌هایی از کتاب قابیل

‫قابیل: چرا من وجود دارم؟ ‫ چرا تو خود درمانده‌ای؟ ‫ چرا همه درمانده‌اند؟ ‫ حتی او که ما را ساخت نیز، در جایگاه آفریننده، باید ناشاد باشد. ‫ بدون شک ساختن برای ویران کردن نمی‌تواند کار لذت‌بخشی باشد. ‫ با این حال پدرم می‌گوید او توانای مطلق است. ‫ پس اگر چنین است، و اگر او خوب نیز هست، چرا بدی وجود دارد؟ ‫ من این را از پدرم پرسیدم و او گفت: «چون بدی راه رسیدن به نیکی است.» ‫ شگفتا آن نیکی که باید از دل دشمن مرگبارش بیرون آید!

‫ اما ناآگاهی از بدی، به معنای ایمن بودن از آن نیست. ‫ بدی همواره هست، و در واقع بخشی از هر چیز است، حتی اگر شما ندانید.

‫ابلیس: دلم برای تو می‌سوزد، ‫ که چیزی را دوست می‌داری که ناگزیر باید روزی از میان برود! ‫قابیل: و من دلم برای تو، که به هیچ‌چیز عشقی نداری!