بریده‌هایی از کتاب قابیل

‫قابیل: چرا من وجود دارم؟ ‫ چرا تو خود درمانده‌ای؟ ‫ چرا همه درمانده‌اند؟ ‫ حتی او که ما را ساخت نیز، در جایگاه آفریننده، باید ناشاد باشد. ‫ بدون شک ساختن برای ویران کردن نمی‌تواند کار لذت‌بخشی باشد. ‫ با این حال پدرم می‌گوید او توانای مطلق است. ‫ پس اگر چنین است، و اگر او خوب نیز هست، چرا بدی وجود دارد؟ ‫ من این را از پدرم پرسیدم و او گفت: «چون بدی راه رسیدن به نیکی است.» ‫ شگفتا آن نیکی که باید از دل دشمن مرگبارش بیرون آید!

‫ اما ناآگاهی از بدی، به معنای ایمن بودن از آن نیست. ‫ بدی همواره هست، و در واقع بخشی از هر چیز است، حتی اگر شما ندانید.

‫ابلیس: دلم برای تو می‌سوزد، ‫ که چیزی را دوست می‌داری که ناگزیر باید روزی از میان برود! ‫قابیل: و من دلم برای تو، که به هیچ‌چیز عشقی نداری!

ابلیس: خودتان باشید. نافرمانی کنید. اگر اندیشهٔ شما مقامش را بشناسد و خود را مرکز دنیای پیرامونش بداند و بر آن فرمان براند، دیگر هیچ‌چیز نخواهد توانست خاموشش کند.

ابلیس: از نابودگر بپرس. قابیل: از که؟ ابلیس: آفریننده. تو او را به هر نامی که می‌خواهی بخوان، او می‌آفریند تنها برای آن‌که نابود کند.

ابلیس: ذرات‌تان به خاک باز خواهد گشت. قابیل: اما آیا آن را حس خواهم کرد؟ ابلیس: من مرگ را نمی‌شناسم، پس پاسخی ندارم. قابیل: اگر خاکی آرام و بی‌هیاهو شوم باکی نیست. کاش هرگز چیزی جز خاک نبودم!

آدا: من چنین شنیده‌ام که عرشیان خدا بسیار مهرورزند و کروبیانش بسیار دانا. او باید از کروبیان باشد، چرا که مهرورزی نمی‌داند. ابلیس: و اگر دانشِ بیشتر عشق را فرونشانَد، او که اگر تو بشناسی‌اش دیگر دوستش نخواهی داشت چگونه کسی است؟ از آن‌جا که کروبیان دانا کمتر مهر می‌ورزند، مهرورزی عرشیان چیزی جز ناآگاهی نیست.

قابیل: چرا من وجود دارم؟ چرا تو خود درمانده‌ای؟ چرا همه درمانده‌اند؟ حتی او که ما را ساخت نیز، در جایگاه آفریننده، باید ناشاد باشد. بدون شک ساختن برای ویران کردن نمی‌تواند کار لذت‌بخشی باشد. با این حال پدرم می‌گوید او توانای مطلق است. پس اگر چنین است، و اگر او خوب نیز هست، چرا بدی وجود دارد؟

قابیل: تو به هیچ‌چیز عشق نمی‌ورزی؟ ابلیس: خدای تو به چه چیز عشق می‌ورزد؟ قابیل: پدرم می‌گوید به همه‌چیز. اما اعتراف می‌کنم که در وضع موجودات جهان این را نمی‌بینم.