بریده‌هایی از کتاب وقتی همه چیز از هم می پاشد

«وقتی خیلی بد درد می‌گیرد، برای این است که زیاد از حد سفت چسبیده‌ام.»

خیال می‌کنیم هدفْ گذشتن از این آزمایش یا حل‌کردن مسئله است، اما حقیقت این است که مسائل واقعاً حل نمی‌شوند. در کنار هم قرار می‌گیرند و از هم می‌پاشند. سپس دوباره در کنار هم قرار می‌گیرند و دوباره از هم می‌پاشند. فقط همین است. شفا آنجا حاصل می‌شود که برای اتفاق‌افتادن همهٔ این‌ها جا باز کنیم: جا برای اندوه، برای تسکین، برای بیچارگی و برای خوشی

رنج بخشی از زندگی است و مجبور نیستیم فکر کنیم که چون شخصاً حرکت اشتباهی انجام داده‌ایم، رنج می‌کشیم.

ناامیدی و اضطراب پیام‌آورانی هستند که می‌گویند قرار است به سرزمین‌های ناشناخته وارد شویم.

همهٔ ما به پرهیز از درد اعتیاد داریم.

اگر خود را ملزم کنیم همان جا که هستیم بمانیم، تجربه‌هایمان بسیار ملموس می‌شوند. وقتی جایی برای فرار نداشته باشیم، همه‌چیز خیلی واضح به چشم می‌آید.

زندگی معلم و دوست خوبی است. همه‌چیز همواره درحال تغییر است؛ فقط اگر متوجه شویم. هیچ‌چیز هرگز به آن شکلی که دوست داریم اتفاق نمی‌افتد.

هر روز می‌توانیم به خشونتی که در جهان است فکر کنیم، در نیویورک، لس‌آنجلس، هالیفاکس، تایوان، بیروت، کویت، سومالی، عراق، همه‌جا. سراسر دنیا، همه همواره به دشمن هجوم می‌برند، و این درد تا ابد روی هم تلنبار می‌شود. هر روز می‌توانیم در این خصوص عمیقاً تفکر کنیم و از خود بپرسیم: «آیا من هم به این خشونت در جهان خواهم افزود؟» هر روز، در لحظه‌ای که اوضاع به مرز انفجار می‌رسد می‌توانیم فقط از خود بپرسیم: «آیا صلح را تمرین می‌کنم، یا به جنگ اضافه می‌کنم؟»

زندگی درست شبیه سوارشدن در قایقی است که قرار است به دریا برود و غرق شود.

ما اساساً تنهاییم و هیچ‌چیزی در هیچ‌جایی نیست که به آن تکیه کنیم و اضافه کنم که این مشکل نیست.

«تنها هر آن‌قدر که خود را مدام‌ومدام در معرض نابودی قرار دهیم، آنچه نابودنشدنی است می‌تواند در ما یافت شود.»

به‌جای پس‌زدن یا رهاکردن آن تجربه، می‌توانیم اجازه دهیم انرژی آن احساس و کیفیت چیزی که حس می‌کنیم قلبمان را بشکافد و وارد شود. گفتنش راحت‌تر از عمل‌کردنش است، اما روش باشکوهی است برای زندگی‌کردن. یقیناً این راه شفقت است، راه پرورش‌دادن شجاعت و عاطفهٔ انسانی.

نکتهٔ دردآور این است که وقتی به بیزاربودن تن بدهیم، بیزاربودن را تمرین می‌کنیم. وقتی به خشونت تن بدهیم، خشونت را تمرین می‌کنیم. این خصوصیات را هرچه بیشتر به خود بگیریم، قوی‌تر می‌شوند. غم‌انگیز است که چقدر می‌توانیم در آسیب‌زدن به خود و دیگران مهارت کسب کنیم؛ بنابراین شگرد کار این است که مهربانی و رهاکردن را تمرین کنیم

درگیربودن با تصویری که از خود برای دیگران ایجاد می‌کنیم مثل کر و کوربودن است. مانند این است که گونیِ سیاهی سرمان کرده و در میان زمین وسیعی از گل‌های وحشی ایستاده باشیم. مانند این است که کنار درختی پر از پرنده‌های آوازه‌خوان برویم و پنبه در گوش داشته باشیم.

وقتی صبح بیدار می‌شوی و ناغافل درد بیگانگی و تنهایی سراغت می‌آید، آیا می‌توانی از آن مانند فرصتی طلایی استفاده کنی؟ به‌جای آنکه خودت را خفه کنی یا احساس کنی که اتفاقی به‌شدت اشتباه درحال رخ‌دادن است، همان جا و در همان لحظهٔ غم و هوس، آیا می‌توانی آرام بگیری و فضای بی‌حد و حصر قلب آدمی را لمس کنی؟ دفعهٔ بعد که چنین فرصتی نصیبت می‌شود این را امتحان کن.

جست‌وجوی امنیت یا بی‌نقص بودن، به وجد آمدن از احساس بی‌نقص بودن و تأیید دیگران، احساس راحتی و بی‌نیازی مرگ است. هیچ هوای تازه‌ای در آن نیست.

عادت کرده‌ایم با دیدن حتی کوچک‌ترین نشانه‌ای از ترس هول شویم و وحشت کنیم. کافی است احساس کنیم به‌سمتمان می‌آید تا اسباب و وسایلمان را جمع کنیم و برویم.

باید به اکتشاف ادامه دهیم و پا پس نکشیم، حتی وقتی می‌فهمیم چیزی آن‌گونه که خیال می‌کردیم نیست.

مادامی‌که به امید معتاد باشیم، فکر می‌کنیم می‌توانیم شدت تجربه‌هایمان را کم یا زیاد کنیم یا به‌نحوی تغییر دهیم و این‌گونه بیشتر رنج می‌کشیم.

این فکر که درنهایت می‌توانیم همه‌چیز را جمع‌وجور کنیم غیرواقعی است. جست‌وجوکردن برای امنیتی پایدار بی‌فایده است. رهاکردن عادت‌های بسیار کهنه و بسیار چسبندهٔ ذهن نیاز به این دارد که بعضی از اساسی‌ترین مفروضات خود را طور دیگری ببینیم. باورداشتن به یک خودِ دیگر و کاملاً مستحکم، ادامهٔ جست‌وجوی لذت و پرهیز از درد، تصور اینکه کسی «آن بیرون» به‌خاطر درد ما مقصر است؛ آدم باید از این نوع فکرکردن خسته شود. باید این امید را رها کند که چنین طرز فکری درنهایت برای ما خوشحالی به بار می‌آورد. وقتی بتوانیم این عقیده یا امید را که جایی برای پنهان‌شدن وجود دارد زیر سؤال ببریم، زجر و سختی به‌تدریج کم‌رنگ می‌شود.

هرچه رخ می‌دهد نه آغاز است نه پایان؛ فقط همان تجربهٔ انسانی معمولی است که از اول دنیا برای آدم‌های عادی رخ می‌داده.

«برای زندگی‌کردن زیادی سرت شلوغ بود!»

کلمهٔ ذهن‌آگاهی به یکی‌بودن با تجربه‌هایمان اشاره دارد، نه به جداکردن خود از آن‌ها

همهٔ ما به امید معتادیم، امید به اینکه شک و معما از بین خواهد رفت. این مخدر تأثیر دردآوری در جامعه دارد: جامعه‌ای که بسیاری از مردمش به داشتن زمین محکمی زیر پایشان معتاد شده‌اند جای چندان مهربانانه‌ای نیست.

بشر بسیار پیش‌بینی‌پذیر است. فکر کوچکی پدیدار می‌شود، بعد شتاب می‌گیرد و قبل از اینکه بفهمیم چه اتفاقی افتاده، درگیر امید و ترس می‌شویم.

آنچه براساس عادت مانع می‌دانیم درحقیقت دشمن ما نیست، دوست ماست. آنچه مانع می‌دانیم، درواقع روشی است که جهان و تمامی تجربه‌مان از طریق آن به ما می‌آموزند که کجا گیر افتاده‌ایم.

اینکه چگونه خود را از لحظهٔ کنونی محروم می‌کنیم غم‌انگیزترین چیز است.

«وقتی بتوانی دوست خوبی برای خودت شوی، شرایطت نیز دوستانه‌تر می‌شود.»

‫از هم پاشیدن همه‌چیز نوعی آزمایش و همچنین نوعی شفاست. خیال می‌کنیم هدفْ گذشتن از این آزمایش یا حل‌کردن مسئله است، اما حقیقت این است که مسائل واقعاً حل نمی‌شوند. در کنار هم قرار می‌گیرند و از هم می‌پاشند. سپس دوباره در کنار هم قرار می‌گیرند و دوباره از هم می‌پاشند. فقط همین است

هیچ‌چیز آن‌گونه که فکرش را می‌کردیم نیست