بریده‌هایی از کتاب مردی که می خندد

وقتی ‌‌جنبه‌های تاریک روح بشر را در نظر گیرند گاهی مواقع بشر بدتر از شیطان است

آیا هر خنده‌ای نشانه شادکامی است؟

ملت خون و ‌‌پول خود را می‌دهد تا او را رهبری کنند

دوستان از تعریف و تمجید خیلی زود خسته ‌‌می‌شوند، ولی دشمنان از دشنام دادن هرگز خسته نمی‌شوند.

کسی که پس از طوفان شدید لبخند آنی دریا را ندیده است نمی‌تواند به تسکین خاطر وی ‌‌پی ببرد. چیزی جز طوفان سهمگین به سرعت آرام نمی‌گیرد دل انسان نیز غالباً چنین حالتی ‌‌دارد.

با قبول احسان سند ‌‌بردگی خود را امضاء می‌کنید.

از جانب لال‌ها سخن گفتن زیباست، ولی سخن گفتن با کرها غم‌انگیز است. این ‌‌قسمت دوم سرگذشت او بود.

تاج بر سر کسی گذاشته می‌شود که شایسته‌تر باشد.

آیا بر زمین احسانی بالاتر از ایجاد فراموشی در تیره‌بختان سراغ دارید؟

شما می‌گوئید ملت می‌خواهد خودش خودش را ‌‌رهبری کند؟ چه اشتباهی! وجود راهنما ضروری‌است. ملت نادان و کور است. آیا کور احتیاج به ‌‌سگ راهنما ندارد؟ مردم را به جای سگ، شیری که همان زمامدار است رهبری می‌کند. چه ‌‌شیر عالیقدری! می‌پرسید چرا مردم جاهل‌اند؟ برای آن که باید جاهل باشند. جهالت نگهبان ‌‌تقوی است. هر قدر افق دید محدودتر باشد میل و شهوت کمتر است و جاهل در تاریکی ‌مفیدی به سر می‌برد. جایی را نمی‌بیند و از میل افراطی در امان است. عصمت و تقوی ناشی از ‌‌جهالت است. هر کس کتاب بخواند فکر می‌کند، و تفکر، تعقل را به دنبال دارد. عدم تعقل ‌‌وظیفه و در عین حال مایه خوشبختی است. این حقایق قابل انکار نیست.

چقدر نومیدی و شادی در جوار هم‌اند

اگر خواهان قدرت هستید لاغر و ‌‌رنجور بمانید. چون مار خفته‌ای که چنبره زده است به صورت صفر و بی‌نهایت در آئید.

تذکر این موضوع وحشت‌آور است که قضاوت انسان درباره خود عادلانه نیست. قضاوت ‌‌نسبی و عدالت مطلق است. درباره تفاوت قاضی و عادل بیندیشید. شریران وجدان خود را با قدرت بیان قانع می‌کنند. آن‌ها در راه غلط تمرین می‌کنند. مغالطه ‌‌کار همواره دغلباز است. دغلبازی به تفاهم لطمه می‌زند. منطق نرم و ظریف و شکننده‌ای به ‌‌شریران خدمت می‌کند. و با این منطق، حقیقت در ظلمت و تاریکی ناپدید می‌شود.

سرنوشت ما چون پارچه‌ای است که اهریمن آن را بافته و یزدان گلدوزی کرده است.

تاریخ چیست؟ ندای گذشته در آینده و انعکاس آینده بر روی گذشته.

زیادی وجدان مرد را علیل می‌سازد

آری، بهشت ثروتمندان بر روی جهنم فقرا بنا شده است.

الاغی با ‌‌نقشه راهنما، صد بار بیش از رمال ارزش دارد.

وقتی احساس کرد که بیگناه است رضا به قضا داد. لب به شکایت نگشود، شخصی که خود ‌‌قابل ملامت نیست کسی را ملامت نمی‌کند.

ملت خون و ‌‌پول خود را می‌دهد تا او را رهبری کنند. شما می‌گوئید ملت می‌خواهد خودش خودش را ‌‌رهبری کند؟ چه اشتباهی! وجود راهنما ضروری‌است. ملت نادان و کور است. آیا کور احتیاج به ‌‌سگ راهنما ندارد؟

قبل از ازدواج زن ملکه و مرد برده است ولی پس از آن زن به صورت کنیز و مرد به صورت ‌‌صاحب کنیز در می‌آید.

نیروهای کور طبیعت، ضعفا و بی‌گناهان را بیشتر از دیگران مورد خشم و ستیزه قرار ‌‌می‌دهند. ظلمت حس تشخیص ندارد، پدیده‌ها بر خلاف آنچه تصور می‌کنند رحم و شفقت ‌‌نمی‌فهمند.

نعش کیسه‌ای ‌‌است که مرگ آن را وارونه کرده و محتویاتش را بیرون می‌ریزد

تلاش نفرت باری او را چون خوره می‌خورد. خونی را که در بدن داشت سرکشیده و پوست ‌‌او را خورده و گوشت‌هایش را ربوده بودند. هر رهگذری چیزی از آن به یغما برده و یا چیزی به آن داده بود.

ود دقیق رؤیاها خالی از مشکلات نیست. عیب کلمات این است که محدودتر از ‌‌تخیلات‌اند. افکار به یکدیگر منتهی می‌شوند ولی کلمات چنین خاصیتی ندارند، گوشه مبهمی ‌‌از روح هماره از دسترس کلمات خارج است. بیان دارای حد و مرز و افکار فاقد آن است.

لجاجت زیبنده مردان نیست

چرا این آداب و سنن حفظ نشود؟ ریا لازمه بی‌شرمی است.

این یکی نابیناست. آیا او فرد مستثنی است؟ البته خیر. همه ما نابینائیم. خسیس نابیناست، ‌زیرا طلا را می‌بیند، ولی از دیدن ثروت عاجز است. ولخرج نابیناست، اول کار را می‌بیند ولی از ‌‌دیدن پایان کار عاجز است. زن عشوه‌گر نابیناست، زیرا زشتی‌های خود را نمی‌بیند. دانشمند ‌‌نابیناست، زیرا از دیدن جهل خود عاجز است. مرد شرافتمند نابیناست، زیرا کلاه بردار را ‌‌نمی‌بیند. کلاه‌بردار نابیناست، زیرا خدا را نمی‌بیند. خدا نابیناست، زیرا روزی که جهان را ‌‌می‌آفرید شیطان را در میان آن ندید. من نابینا هستم، صحبت می‌کنم ولی نمی‌بینم که گوش‌هاش ‌‌شما کر است.

ایمان غیرمنطقی، چون پلکانی است که درون غار ‌‌تاریکی نهاده شده است. چند پله‌ای که پائین رفتند اسیر ظلمات می‌شوند.

او ‌‌دقیقا آن چیزی بود که دیگر نیست. لفظ بقایا ساخته زبان بشر است. نیستی و پابرجا ماندن، درون مغاک و فارغ از آن بودن، ‌‌رجعت پس از مرگ چون اجسامی که بر روی آب می‌آیند.