بریده‌هایی از کتاب اقیانوس مشرق

دیر آمدم آقا... مرا در قلعه‌تان جایی هست؟!

السّلام علیکَ یا علی‌بن‌موسی الرضا

زخمی که با درد آمده است، بی‌درد نمی‌رود. اندکی تحمّل کن.

کاخ همه شاهان جهان را که بگردی دربار کسی پنجره فولاد ندارد

_ آن کس که کمتر حرف می‌زند، بیشتر فکر می‌کند. دانشی که در سکوت نهفته است، در حرف‌زدن نیست.

_ امام ما بی‌فاصله است. حیّ و حاضر است. سلامش کنی پاسخ می‌دهد.

امام ما بی‌فاصله است. حیّ و حاضر است. سلامش کنی پاسخ می‌دهد.

مرگ کوچ است از دیاری به دیاری دیگر. من همیشه زنده‌ام؛ اما به‌شکلی دیگر و در جایی دیگر.

کبوتری هستم که هوای علی‌بن‌موسی‌الرضا به سر دارم و بالم شکسته. برایم دعا کنید.

آیا با نگاهی سراسر تردید می‌توان به حقیقت رسید؟!

بهشت را رایگان نمی‌دهند. بهشت را باید با اعمال خود خرید.

کاخ همه شاهان جهان را که بگردی دربار کسی پنجره فولاد ندارد

آیا آن‌قدر که ما از مار وحشت می‌کنیم، از دنیا نیز وحشت کرده‌ایم؟!

برای علی‌بن‌موسی‌الرضا فاصله‌ها مفهومی ندارد. هرجا که تصور کنی، او هست. جایی نیست که نباشد. فاصله، حجاب ماست نه حجابِ او. او را حجابی نیست، مگر آنکه خدا بخواهد.

نماز کلید مناجات است

راهزن گاه به‌شکل آدمی است که شمشیر برهنه از نیام کشیده و هستی و دارایی‌ات را می‌طلبد، گاه به‌شکل چاهی است که بر سر راهی درآمده و ممکن است از چَشم‌های خواب‌آلوده‌ات پنهان بماند و گاه در شمایل وسوسه‌های ذهن خودت بر تو چیره می‌شود. آن‌گونه که بیراهه‌ای را در خیال تو راه نشان می‌دهد و تو به گمانِ راه، در آن پای می‌نهی و جز سرگشتگی و گم‌گشتگی مقصدی نخواهی داشت.

آدمی که امامش را نشناسد، همانند کسی است که تشنۀ آب باشد و گنداب بنوشد.

... ما در پناه خداییم

معصوم را معصوم باید روایت کند و بس. که زبان و کلام و اندیشۀ خلایق حقیر و ناقص است. جزء کجا می‌تواند کُل را روایت کند.

فرقِ میان زندگی و مرگ، فقط یک قدم است. چشمت به جاده باشد. یک قدم که از جاده منحرف شوی در برهوتی، و برهوت آغاز گم‌شدن است.

هر تجربه، درسی جداست از تجربه‌ای دیگر.

در راه‌های دور و غریب، همراه از شمشیر بهتر است.

هرجا که راهی هست، راهزنی هم هست!

دیدن، ملاک مناسبی برای ایمان نیست جوان! چشم از حواس است و حواس خطاپذیر است. آیا در برهوت، سرابی ندیدی که آب بِنَماید و آب نباشد؟!

زیارت، رسم ادب است و ادب خصلت آدمی است.

علی‌بن‌موسی‌الرضا هم نزد مُحبّان و دوستداران و طرفدارانش پسندیده بود و هم درمیان مخالفان و دشمنان و بدخواهانش.

به من گفت هر بار که از این چاه آبی نوشیدی، جدّم حسین را صدا بزن.

کسی که امامِ زمانِ خود را به‌درستی بشناسد، از او فاصله نمی‌گیرد.

جای گلایه نیست. شکر. الحمدلله رب العالمین!

اگر در این دنیای ظاهری فانوسی به دستم نداد، در عوض، در دلم کلام شما فانوسی است که به‌راحتی راه را از چاه باز شناسم.