بریده‌هایی از کتاب چیزهای کوچک اینچنینی

«عمر هرچی جلوتر می‌ره سرعتش بیشتر می‌شه.»

چرا نزدیک‌ترین چیزها اغلب سخت‌ترین بودند برای دیده شدن؟

به این فکر افتاد که آیا زنده بودن بدون کمک کردن به یکدیگر اصلاً فایده‌ای دارد. آیا می‌شد آدم همین‌طور سال‌ها، دهه‌ها یا کل عمر ادامه دهد بدون اینکه حتی یک بار شهامت شنا در جهت مخالف را داشته باشد؟

به هرکس روزها و بخت‌هایی داده می‌شود که دوباره تکرار نمی‌شوند. و چه خوب بود که همانجایی که هستی باشی و بگذاری یک بار هم که شده، با اینکه ناراحت می‌شوی، یاد گذشته بیفتی، به جای اینکه همیشه حواست به کارهای هر روز و مشکلات پیش رویی باشد که شاید هرگز نیایند.

دسامبر آن سال، ماه کلاغ‌ها بود. مردم هرگز چنین چیزی ندیده بودند: اینکه کلاغ‌ها در دامنهٔ شهر در دسته‌های سیاه جمع شوند و بعد به سمت شهر بیایند، در خیابان‌ها راه بروند، سرشان را کج کنند و بی‌شرمانه روی هر پایهٔ دیده‌بانی که دلشان خواست بنشینند و به دنبال مردار بگردند و یا شیطنت‌آمیز به طرف هرچیز خوردنی در امتداد جاده شیرجه بزنند و دست آخر شب‌هنگام لابه‌لای درختان قدیمی و عظیم دور صومعه بیتوته کنند.

«با فکر کردن به کجا می‌رسیم؟ فکر و خیال فقط حال آدم رو خراب می‌کنه.»

چه خوب بود که همانجایی که هستی باشی و بگذاری یک بار هم که شده، با اینکه ناراحت می‌شوی، یاد گذشته بیفتی، به جای اینکه همیشه حواست به کارهای هر روز و مشکلات پیش رویی باشد که شاید هرگز نیایند.

«عمر هرچی جلوتر می‌ره سرعتش بیشتر می‌شه.»

آیا زنده بودن بدون کمک کردن به یکدیگر اصلاً فایده‌ای دارد. آیا می‌شد آدم همین‌طور سال‌ها، دهه‌ها یا کل عمر ادامه دهد بدون اینکه حتی یک بار شهامت شنا در جهت مخالف را داشته باشد؟

«گونی خالی که سر جاش بند نمی‌شه!»

«همیشه یکی هست که بدبختی‌ها سرش خراب می‌شه.»

چرا نزدیک‌ترین چیزها اغلب سخت‌ترین بودند برای دیده شدن؟

فرلانگ فکر کرد همیشه همین بساط بود؛ همیشه ماشین‌وار بدون وقفه مشغول کار بعدی می‌شدند. با خودش فکر کرد اگر فرصت اندیشیدن و ارزیابی کارهای گذشته را داشتند، زندگی‌شان چطور می‌شد. شاید فرق می‌کرد شاید هم نه _ یا اینکه فقط به سرشان می‌زد؟

دخترانش با موی سیاه و چشمان نافذشان گاهی مثل جادوگرهای جوان به نظر می‌رسیدند. درکش آسان بود که چرا زن‌ها از مردها به خاطر نیروی جسمانی،‌ شهوت و قدرت اجتماعی‌شان می‌ترسند ولی زن‌ها با حس غریزی عجیب و غریب‌شان بسیار پیچیده‌تر بودند: آن‌ها می‌توانستند اتفاق‌ها را مدت‌ها پیش از وقوع پیش‌بینی کنند، شب خوابش را ببینند و فکر آدم را بخوانند. در زندگی زناشویی‌اش لحظه‌هایی بود که تقریباً از آیلین ترسیده و به توانایی او در مقابله با مشکلات و شم قوی‌اش غبطه خورده بود.

هیچ چیز هرگز دوباره اتفاق نمی‌افتد؛ به هرکس روزها و بخت‌هایی داده می‌شود که دوباره تکرار نمی‌شوند. و چه خوب بود که همانجایی که هستی باشی و بگذاری یک بار هم که شده، با اینکه ناراحت می‌شوی، یاد گذشته بیفتی، به جای اینکه همیشه حواست به کارهای هر روز و مشکلات پیش رویی باشد که شاید هرگز نیایند.

چرا نزدیک‌ترین چیزها اغلب سخت‌ترین بودند برای دیده شدن؟ چرا اینقدر زیاد پیش می‌آمد که هرچه چیزی نزدیک‌تر بود دیدنش سخت‌تر می‌شد؟

بیل، بهت برنخوره. همون‌طور که گفتم این به من ربطی نداره ولی حتماً خودت می‌دونی که این راهبه‌ها تو هر سوراخی دستی دارن.» ‫فرلانگ یک قدم عقب رفت و رو به خانم کیهو کرد. «خانم کیهو، قطعاً قدرت اونها فقط همون‌قدره که ما بهشون می‌دیم.»

دشمنت را نزدیک خودت نگه دار. سگ بد که پیشت باشه سگ خوب جرئت نمی‌کنه گازت بگیره.

که هیچ چیز هرگز دوباره اتفاق نمی‌افتد؛ به هرکس روزها و بخت‌هایی داده می‌شود که دوباره تکرار نمی‌شوند. و چه خوب بود که همانجایی که هستی باشی و بگذاری یک بار هم که شده، با اینکه ناراحت می‌شوی، یاد گذشته بیفتی،

ولی مردم زیاد حرف می‌زدند _ و نصف بیشتر حرف‌هایشان را نمی‌شد باور کرد؛ در این شهر چیزی که هیچ‌وقت کم نمی‌آمد ذهن‌های بیکار بود و شایعه.

«همیشه یکی هست که بدبختی‌ها سرش خراب می‌شه.»

می‌دانست که آسان‌ترین کار دنیا از دست دادن همه چیز بود.

دشمنت را نزدیک خودت نگه دار. سگ بد که پیشت باشه سگ خوب جرئت نمی‌کنه گازت بگیره. خودت می‌دونی.

طولی نکشید که بر خودش مسلط شد و به این نتیجه رسید که هیچ چیز هرگز دوباره اتفاق نمی‌افتد؛ به هرکس روزها و بخت‌هایی داده می‌شود که دوباره تکرار نمی‌شوند. و چه خوب بود که همانجایی که هستی باشی و بگذاری یک بار هم که شده، با اینکه ناراحت می‌شوی، یاد گذشته بیفتی، به جای اینکه همیشه حواست به کارهای هر روز و مشکلات پیش رویی باشد که شاید هرگز نیایند.

فرلانگ با خود اندیشید این‌ها همه برای چیست. کار و نگرانی دائمی، برخاستن در تاریکی و رفتن به کارگاه، تحویل دادن بارها، یکی پس از دیگری، تمام روز، سپس بازگشتن به خانه در تاریکی و تلاش برای زدودن سیاهی از تن و نشستن سر میز شام و به خواب رفتن پیش از بیدار شدن دوباره در تاریکی و باز روبه‌رو شدن با نسخهٔ دیگری از همین چیز، دوباره. آیا می‌شود چیزها هرگز تغییر نکنند یا تبدیل به چیزهای دیگر یا نو نشوند؟ ت

فرلانگ با خود اندیشید این‌ها همه برای چیست. کار و نگرانی دائمی، برخاستن در تاریکی و رفتن به کارگاه، تحویل دادن بارها، یکی پس از دیگری، تمام روز، سپس بازگشتن به خانه در تاریکی و تلاش برای زدودن سیاهی از تن و نشستن سر میز شام و به خواب رفتن پیش از بیدار شدن دوباره در تاریکی و باز روبه‌رو شدن با نسخهٔ دیگری از همین چیز، دوباره. آیا می‌شود چیزها هرگز تغییر نکنند یا تبدیل به چیزهای دیگر یا نو نشوند؟

اینکه این‌قدر از زندگی دست بخت و اقبال بود، درست و به‌جا و در عین حال عمیقاً ناعادلانه به نظر می‌رسید.

می‌دانست که هنوز بدترین قسمت ماجرا مانده. هنوز چیزی نشده یک دنیا گرفتاری را حس می‌کرد که پشت درِ بعدی به انتظارش نشسته ولی از سوی دیگر، بدترین اتفاق ممکن هم حالا پشت سرش بود؛ چیزی که انجام نشده بود و می‌شد انجام بشود

بیرون که رفت برف می‌بارید. دانه‌های سفید از آسمان فرود می‌آمدند و در شهر و همهٔ اطراف روی زمین می‌نشستند. ایستاد و به شلوارش نگاه کرد، به نوک چکمه‌هایش. کلاهش را روی سرش محکم کرد و دکمه‌های کتش را بست. مدتی،‌ فقط در امتداد بارانداز قدم زد. دستانش را تا ته جیبش فروبرده و به آنچه شنیده بود فکر می‌کرد. رودخانه را می‌دید که تیره در امتداد آنجا جریان داشت و برف را می بلعید. حالا کمی بیشتر احساس رهایی می‌کرد، در هوای آزاد، بدون اینکه چیزی در این لحظه به او فشار بیاورد و حالا که کار یک سال دیگر هم تمام شده و پشت سرش بود. حس اضطرار آن یک کاری که باید حتماً پیش از رفتن به خانه انجام بدهد داشت فروکش می‌کرد. تقریباً با حالتی سرخوشانه پیچید زیر چراغ‌های خیابان، زیر ریسمان‌های بلند و ضربدری چراغ‌های رنگارنگ. از بلندگویی صدای موسیقی به گوش می‌رسید. صدای بلند و رسای پسرکی که می‌خواند: آه ای شب مقدس! ستاره‌ها بس درخشان‌اند.

آیا زنده بودن بدون کمک کردن به یکدیگر اصلاً فایده‌ای دارد. آیا می‌شد آدم همین‌طور سال‌ها، دهه‌ها یا کل عمر ادامه دهد بدون اینکه حتی یک بار شهامت شنا در جهت مخالف را داشته باشد؟