بریده‌هایی از کتاب از من خداحافظ

ابراهیم گفت: «بالاترین مرتبه، موت احمره. یعنی مخالفت با هوای نفس. این آخرین مرحله‌ست. دل‌کندن از غیر و دل‌بستن به او.»

صدبارمردن را به ذره‌ذره‌مردن ترجیح می‌دهم.

جوان‌ها از تمام نقاط وطن به‌سان خون به رگ‌های جبهه‌ها تزریق می‌شدند و دیری نمی‌گذشت که خونشان به کل نقشهٔ ایران شتک می‌زد. خونی که به رگ‌های جبهه‌ها تزریق می‌شد و یک بار دیگر در بازگشت، به ایمان و اعتقادات مردم رنگ می‌پاشید

بعضی حرف‌ها برای زدن نیست، برای نزدن است. درون قلبم که باشد، محبوس است و متعلق به خودم. راحت‌تر می‌توانم انکارش کنم، راحت‌تر می‌توانم فراموشش کنم. اما به زبان که بیاید، زنده می‌شود، تکثیر می‌یابد و واقعی می‌شود، بلند می‌شود و راست می‌ایستد مقابلم. آن‌وقت است که دیگر نمی‌شود فراموشش کرد. سایه می‌شود و قدم‌به‌قدم راه می‌آید کنارم.

زن‌ها موجودات عجیبی هستند. اگر کسی که دوستش دارند، دستشان را به‌گرمی بفشارد و یک لبخند محبت‌آمیز نثارشان کند، جان دوباره می‌گیرند.

«موت ابیض یعنی تحمل گرسنگی.»

«موت اسود تحمل ایذای خلقه. نادیده‌گرفتن طعنهٔ مردم.»

«درد می‌کشم. پس زنده‌ام.» این جهان‌بینی من است.