بریده‌هایی از کتاب دیما

آدمیم دیگر! اعتمادمان به چشممان بیشتر است تا ایمانمان به خدا!

تاجیک‌ها به سوغات می‌گویند دربازکن؛ یعنی چیزی که اهل خانه به شوق آن، در را به روی مسافر باز می‌کنند.

کم نگذاشتم. اما همین که همیشه منتظر بودم این مأموریت‌ها تمام شود و ما شبیه آدم‌های معمولی زندگی کنیم، من را از خیلی لذت‌ها محروم کرد

همیشه می‌گفت زن‌ها که توی غربت گره می‌افتد به کارشان، کافی است خانم فضه  را صدا بزنند. خانم  خودش را می‌رساند به زن غریب و مادری می‌کند برایش.

طوری که انگار کسی را جز خدا توی اتاق نمی‌بیند، گوشه‌ای نشست و کنار گوشش خواند: «الله‌اکبر، الله‌اکبر.»

«هیچ بارانی باران شمیران نمی‌شود.» چقدر خنده‌ام گرفته بود از حرفت. تمام دلتنگی‌های پنهان‌شدهٔ توی سینه‌ات را با همین جمله ریختی روی دایره. دستت رو شد. آخر چه‌کسی برای باران سُربی تهران دلش این‌جوری می‌تپد؟

سرم را روی پشتی صندلی تکیه دادم. آسمان بدجوری گرفته بود. ابرها نه قصد سبک‌شدن داشتند، نه باریدن.

دستم را از شیشه بیرون بردم. چشمانم را بستم و دلچسب‌ترین هوای ممکن را نفس کشیدم. آسمان تهران کمتر این‌همه پاکی را تجربه می‌کند.

دستم را از شیشه بیرون بردم. چشمانم را بستم و دلچسب‌ترین هوای ممکن را نفس کشیدم. آسمان تهران کمتر این‌همه پاکی را تجربه می‌کند.

دستم را از شیشه بیرون بردم. چشمانم را بستم و دلچسب‌ترین هوای ممکن را نفس کشیدم. آسمان تهران کمتر این‌همه پاکی را تجربه می‌کند.

دستانت را روی پیشانی‌ام فشار بده.

دستانت را روی پیشانی‌ام فشار بده.

شب‌های جمعه دلم رام می‌شود، اما آرام نه.

عابس، امروز ما چه دیر گذشت!

«هیچ‌وقت فکرش را هم نمی‌کردم این‌قدر به آدمی که تابه‌حال از نزدیک ندیده‌امش وابسته باشم. انگار عزیزترین کسم را از دست داده‌ام.»