بریده‌هایی از کتاب ملاقات بانوی سالخورده

عن‌قریب از تو چیزی باقی نخواهد موند، جز خاطرهٔ یک عاشق مرده در مغز من.

اما عشق من هرگز نتونست بمیره. ولی زنده هم نموند، بلکه تبدیل به چیز وحشتناک و زشتی شد مثل خود من، مثل این قارچ‌های رنگ‌ورورفته

«زندگی غم‌انگیز است، هنر شادی افزاست»

شهردار: آقایون، خانم میلیاردر تنها امید ماست. کشیش: بعد از خدا. شهردار: بعد از خدا. معلم: اما خدا دست توی جیبش نمی‌کنه.

اگر ما در میان خود جنایتی را نادیده انگاریم، دیگر نمی‌توانیم زنده بمانیم.

ما و به دنبال ما تمام اهالی گولن، توی این سال‌های طولانی خودمونو نگه‌داشتیم، فقط به یه امید. به امید اینکه یه روز عظمت باستانی گولن تجدید بشه و ما بتونیم مثل دوران گذشته از امکاناتی که خاک وطن به طور فراوان در اختیارمون می‌گذاره استفاده کنیم. در عمق زمین‌های سراشیب پوکن‌رید نفت وجود داره. زیر جنگل کنرادز وایلر معادن خوابیده. ما فقیر نیستیم خانم، فراموش‌شده هستیم.

اگر ما در میان خود جنایتی را نادیده انگاریم، دیگر نمی‌توانیم زنده بمانیم.

ولی این نقشه‌اش چنگی به‌دل من نمی‌زنه. آخه شوهر برای آدم فقط حکم یک وسیلهٔ نمایشو داره نه یک وسیلهٔ به‌درد بخور