بریده‌هایی از کتاب گفت و گوهای اگزیستانسیال

هریک از ما در یک مبارزهٔ درونی بی‌پایان زندگی می‌کنیم که حتی نزدیک‌ترین افراد به ما از آن بی‌خبرند.

لطفاً به خودت رحم کن و به خواسته‌های قلبت تن بده! به‌جای سیاحت و تماشای جهان، برو و جهان‌های خودت را بساز! طوری عاشق جهان شو که انگار کلِ دنیا زمینِ بازیِ بی‌مرز تو است! یا، به‌قول خودم- به آن قلب بزرگی تبدیل شو که هیچ محدودیتی را نمی‌پذیرد!

اما بعداً تصور کردم، گفت‌وگو با خودم کفایت نخواهد کرد؛ زیرا متوجه شدم در محدودهٔ دانش خودم محصور شده‌ام.

انسان پیش از این معتقد بود تنها راه رسیدن به اوجِ کمال، خودانتقادی است. با وجود این، همهٔ آنچه این فلسفه با خود به همراه آورد، این بود که انسان مدرن را به‌سمت چنان رنج ژرف و خودبیزاری‌ای کشاند که از ابتدای تاریخ بشر بی‌سابقه بود. نیاز بشریت این است که از زاویه‌ای فراتر از یک دیدگاه دل‌سوزانه به خود بنگرد، تا به این وسیله بتواند از حفره‌های ذهنی‌ای که انسان تمایل دارد آن‌ها را نادیده بگیرد و بدیهی بداند، سرپوش بردارد. این مسئله باید در نمایشِ فی‌البداههٔ زندگی، در مرکز صحنه به اجرا دربیاید. هر زمان که این اتفاق بیفتد، ما به یک جهش کوانتومیِ رشد ذهنی و عزت‌نفس دست خواهیم یافت.

دلم نمی‌خواست چشم‌بسته عمرم را وقف پیروی از دیدگاه‌های اکثریت کنم و تسلیم روش زندگی‌ای بشوم که آن را بدون اینکه از آن‌ها خواسته باشم، به من دیکته می‌کنند. من نمی‌خواستم مثل یک برگ، بی‌اراده در جهت باد حرکت کنم.

آن‌ها این پیاده‌روی را تا وقتی که پاهایشان یاری کند، ادامه می‌دهند و بعد در سکوت بی‌رحمانه‌ای که وجودشان را می‌بلعد، می‌نشینند؛ همان سکوتی که گریبان‌گیر آن‌هایی می‌شود که هیچ‌کسی را ندارند تا یک کلمه با او حرف بزنند. چنین آدم‌هایی، برای فرار از احساس حقارتی که خود به آن آگاه هستند، حتی جرئت ابراز افکار خود با صدای بلند را ندارند، تا مبادا کسانی که گوش ایستاده‌اند گمان کنند آن‌ها دیوانه‌اند. چرا می‌ترسید به‌اندازهٔ چنین کسی تنها بشوید؟ چقدر احتمال دارد این اتفاق بیفتد؟

چشم‌ها پنجرهٔ روح هستند و همهٔ رازهای آن را فاش می‌کنند؛