بریده‌هایی از کتاب شکار هیولا

بهترین دفاع، گفتن حقیقت است.

بغضی درونم می‌ترکه که سال‌هاست تو وجودم نگهش داشتم.

اگه برای کسایی که عاشقشونم مرده به حساب میام، همون بهتر که به‌خاطرشون بمیرم

به ظاهر هرچیزی کار دارند، نه به آنچه در زیر پوستهٔ آن است.

نمی‌خوام به‌خاطرش گریه کنم؛ چون گریه چیزی رو حل نمی‌کنه، فقط همه‌چی رو خراب می‌کنه.

«من فقط می‌خوام همه‌چی بشه مثل اولش.»

پول‌دارها مثل ما به دیگران نگاه انسانی ندارند. ما برای آن‌ها مهره‌هایی هستیم که حرکتمان می‌دهند، اهرم‌هایی که هروقت خواستند فشارمان دهند.

نمی‌تونم به هیچ‌کسی جز خودم وابسته باشم. همهٔ زندگی‌م به این وابسته است.

اما داشتن هر توانایی، یک مسئولیتی هم پشتش ایجاد می‌کنه و من یکی نمی‌تونم این مسئولیت رو سبک بگیرم.

دوستی ما دو نفر را در هر استانداردی که بسنجی، چیزی عجیب است. راستش چنین دوستی‌ای اصلا نباید به وجود می‌آمد.

انگار که تیکه‌هایی از درونم خرد شدند و نمی‌دونم اون‌ها رو چه‌جوری سَرهم کنم.

استراحت من وقتیه که تو قبر بخوابم.

آدم‌ها می‌تونند یک‌وقت‌هایی خیلی عوضی بشوند

دوست ندارم پی چیزی رو که معلوم نیست هست یا نه، بگیرم.

خنده‌دار این‌جاست وقتی روزگار می‌گذاردت زیر فشار، تازه یک جنبه‌هایی از خودت رو می‌شناسی.

بی‌رحمی اگر در جای درستش انجام شود، خیلی هم کار خوبی است. انجام دادن کار غلط. بالاخره هرکسی در حق شخص دیگری بدی کرده است.

دنیا خیلی گهه و هرکسی این‌جا هرچی سرش بیاد حقشه.

«تو چی؟ خوبی کانر؟» شونه بالا میندازم. نمی‌دونم چطوری جوابش رو بدم. یعنی خوب‌بودن چه‌جوریه؟

من حفره‌ای هستم پر از دردسر و درد و نیاز.

نمی‌تونم به هیچ‌کسی جز خودم وابسته باشم. همهٔ زندگی‌م به این وابسته است. آمادگی ندارم؛ اما باید شروع کنم.

فقط خودم هستم که باید به داد خودم برسم.

فکر می‌کنم هردومان دور میدانی به‌نام عشق چرخ می‌زنیم، اما هیچ‌کدام عجله‌ای برای ورود به آن نداریم. فقط خدا می‌داند ترکیب ما دو نفر چه خواهد شد.

ما هر دو آدم‌های پیچیده‌ای هستیم.

برای اینکه با بقیه هم‌صحبت نشه، سرش رو کرده تو یک کتاب و به هیچ‌کس نگاه نمی‌کنه. ولی از حق نگذریم عاشق کتاب خوندنه.

«خب چرا؟» می‌گویم: «خودت می‌دونی چرا.» «حالا این یک‌بار رو می‌خوام از زبون تو بشنوم.»

بعضی وقت‌ها حس می‌کنم رابطه‌مان مثل اسکیت روی یخی نازک است. هر لحظه امکانش هست یخ بشکند و درون آب سقوط کنیم. اما خواسته‌هایمان یکی است و هرگز تغییر نخواهد کرد.

او برایم مثل رازی می‌ماند که هرگز حل نخواهد شد

گذشته هیچ‌وقت ما را رها نمی‌کند. در هر نفس، هر سلول و هر ثانیه هست. حالا این را خوب می‌دانم.

«این کار رو با من نکن.»

خواهش می‌کنم، به درگاه خدایی دعا می‌کنم که مطمئن نیستم به حرف‌هایم گوش می‌دهد یا نه.