بریده‌هایی از کتاب سکوت

بدانید که سکوت از قلب شما سرچشمه می‌گیرد نه از سخن‌نگفتن.

آرزومندبودن و هدف‌داشتن خوب است. اما نباید به آن‌ها اجازه دهیم موانعی شوند که ما را از شادزیستن در این‌جا و اکنون بازدارند.

انزوای حقیقی از قلبی استوار پدید می‌آید که نه دست‌خوش آدم‌ها می‌شود، نه دست‌خوش افسوس‌های مربوط به گذشته و نگرانی‌ها از آینده

سکوت فقط به معنای حرف‌نزدن نیست. بیشترِ هیاهویی که تجربه می‌کنیم زمزمهٔ مداومی است که در سرمان جریان دارد.

می‌خواهیم تنهایی و خلأ درونمان را با دریافت‌های احساسی پر کنیم. حواس ما پنجره‌های ما به دنیای بیرون هستند. بسیاری از ما پنجره‌هایمان را همیشه باز می‌گذاریم و به مناظر و صداهای دنیا اجازه می‌دهیم به ما هجوم بیاورند، در ما نفوذ کنند و رنجی را که در خودِ آزرده و غمگینمان داریم بدتر کنند. ما شدیداً حس سرما و احساس تنهایی و ترس داریم. آیا تابه‌حال برایتان پیش آمده است که در حال تماشای برنامهٔ ترسناکی در تلویزیون باشید و نتوانید آن را خاموش کنید؟ صداهای گوش‌خراش و صدای شلیک و انفجار اعصابتان را به هم می‌ریزد، اما از جا بلند نمی‌شوید که تلویزیون را خاموش کنید. چرا خود را این‌گونه شکنجه می‌دهید؟ نمی‌خواهید کمی به خودتان آرامش بدهید و پنجره‌های احساسی را ببندید؟ آیا وقتی تنها هستید از انزوا می‌هراسید، از تهی‌بودن و احساس تنهایی؟

وقتی خود را در احاطهٔ کسانی قرار می‌دهیم که از درک و محبت برخوردارند، از حضور آن‌ها تغذیه می‌کنیم و دانه‌های فهم و محبت خودمان آبیاری می‌شوند. وقتی در احاطهٔ کسانی قرار می‌گیریم که کارشان شایعه‌سازی، گله و انتقاد دائمی است، این سم‌ها را جذب می‌کنیم.

ما چیزی هستیم که آن را احساس و درک می‌کنیم. اگر خشمگینیم، خشمیم. اگر عاشقیم، عشقیم. اگر به قلهٔ برفی کوهی می‌نگریم، کوهیم. هنگام رؤیاپردازی، رؤیاییم.