بریده‌هایی از کتاب سکوت

بدانید که سکوت از قلب شما سرچشمه می‌گیرد نه از سخن‌نگفتن.

آرزومندبودن و هدف‌داشتن خوب است. اما نباید به آن‌ها اجازه دهیم موانعی شوند که ما را از شادزیستن در این‌جا و اکنون بازدارند.

انزوای حقیقی از قلبی استوار پدید می‌آید که نه دست‌خوش آدم‌ها می‌شود، نه دست‌خوش افسوس‌های مربوط به گذشته و نگرانی‌ها از آینده

سکوت فقط به معنای حرف‌نزدن نیست. بیشترِ هیاهویی که تجربه می‌کنیم زمزمهٔ مداومی است که در سرمان جریان دارد.

وقتی خود را در احاطهٔ کسانی قرار می‌دهیم که از درک و محبت برخوردارند، از حضور آن‌ها تغذیه می‌کنیم و دانه‌های فهم و محبت خودمان آبیاری می‌شوند. وقتی در احاطهٔ کسانی قرار می‌گیریم که کارشان شایعه‌سازی، گله و انتقاد دائمی است، این سم‌ها را جذب می‌کنیم.

می‌خواهیم تنهایی و خلأ درونمان را با دریافت‌های احساسی پر کنیم. حواس ما پنجره‌های ما به دنیای بیرون هستند. بسیاری از ما پنجره‌هایمان را همیشه باز می‌گذاریم و به مناظر و صداهای دنیا اجازه می‌دهیم به ما هجوم بیاورند، در ما نفوذ کنند و رنجی را که در خودِ آزرده و غمگینمان داریم بدتر کنند. ما شدیداً حس سرما و احساس تنهایی و ترس داریم. آیا تابه‌حال برایتان پیش آمده است که در حال تماشای برنامهٔ ترسناکی در تلویزیون باشید و نتوانید آن را خاموش کنید؟ صداهای گوش‌خراش و صدای شلیک و انفجار اعصابتان را به هم می‌ریزد، اما از جا بلند نمی‌شوید که تلویزیون را خاموش کنید. چرا خود را این‌گونه شکنجه می‌دهید؟ نمی‌خواهید کمی به خودتان آرامش بدهید و پنجره‌های احساسی را ببندید؟ آیا وقتی تنها هستید از انزوا می‌هراسید، از تهی‌بودن و احساس تنهایی؟

ما چیزی هستیم که آن را احساس و درک می‌کنیم. اگر خشمگینیم، خشمیم. اگر عاشقیم، عشقیم. اگر به قلهٔ برفی کوهی می‌نگریم، کوهیم. هنگام رؤیاپردازی، رؤیاییم.

دوستانی هستند که حضورشان مانند نت‌های سکوت در موسیقی است. از حضورشان احساس آسودگی، آزادی و شعف به آدم دست می‌دهد. لازم نیست حرف‌های بی‌معنی بزنی. خودت و آسودگی را کاملاً احساس می‌کنی.

کسی که از آینده نگرانی و هراس دارد، به‌اندازهٔ همان کسی اسیر است که در بند گذشته به سر می‌برد.

انتخاب آگاهانه دربارهٔ این‌که خود را در احاطهٔ چه چیزها و چه کسانی قرار دهید یکی از کلیدهای یافتن فضای بیشتر برای داشتن نشاط است.

برای بودن واقعی، باید از افکار رها بود

ما با عقاید و افکارمان ادامه می‌یابیم. ‫آن‌ها کودکانی هستند که هر لحظه آن‌ها را به دنیا می‌آوریم.

خانه جایی است که تنهایی ناپدید می‌شود. اما خانه واقعاً کجاست؟ خانهٔ حقیقی ما همان است که بودا آن را جزیرهٔ خویشتن نامید، مکان آرام درون خودمان. اغلب توجهی نداریم که آن‌جاست؛ حتی واقعاً نمی‌دانیم کجاییم، زیرا محیط بیرون و درونمان پر از هیاهوست. برای یافتن آن جزیرهٔ خویشتن به سکوت محتاجیم.