بریده‌هایی از کتاب مفهوم اضطراب

اضطراب اینک فرد را بی‌قدرت می‌کند و گناه اول هم همیشه به هنگام بی‌قدرتی روی می‌دهد؛ و بنابراین توضیح‌ناپذیر می‌نماید اما این توضیح‌ناپذیری عملاً دامی است که اضطراب پهن می‌کند.

آیا فرد تنها گناه را در دیگران می‌یابد یا در خویشتنِ خویش؟‌

‫بی‌گناهی نادانی است، اما چگونه از دست می‌رود؟

اگر نتوانی مهار خویش را به دست گیری، کس دیگری نخواهی یافت که قادر باشد مهار نفس تو را به دست گیرد.

«آنجا که کار فهم به یأس می‌کشد، ایمان از پیش حضور دارد تا یأس را به شکل درخور سرنوشت‌ساز گرداند»‌

بیایید خدا را رک و راست استهزا کنیم، این همیشه مرجّح است بر اِهِن و تُلُپ شخصی که می‌خواهد وجود خدا را اثبات کند.

شخص ممکن است به فلان موضوع لبخند بزند اما کسی نمی‌داند این لبخند نجات خواهد بخشید یا نابود خواهد کرد زیرا اگر لبخند نه به گشودن درهای وجود فرد بلکه بسته شدن آنها کمک کند، آنگاه چنین لبخندی ممکن است لطمه‌ای جبران‌ناپذیر وارد کند.

‫اضطراب و هیچ همواره متناظر همدیگرند.

مسافر مشتاق به پیش به جانب نو می‌شتابد، به جانب آنچه بدیع است، و در حقیقت از تجربه دور می‌شود. اما شخص نادم که از پی می‌آید با زحمت بسیار تجربه می‌اندوزد.

زندگی زمانمند را هرگز نمی‌توان به صورت صحیح فهمید زیرا من در هیچ دم نمی‌توانم قراری کامل بگیرم تا بتوانم موضعی اتخاذ کنم: رو به پس.»

زمان همچنان به من همان درسی را خواهد داد که تا کنون داده است، این درس که زندگی چیزی بیش از اتفاق شب گذشته است.

هر چه باشد، شخص بی‌اندام فقط باید درد بی‌اندامی را تاب آورد، اما وای اگر بی‌اندام‌بودن احساس گناه در او پدید آورد!

اضطراب‌آور این نیست که قادر نیستیم فرامین خداوند را بفهمیم حتی اگر با این وصفْ او عشق ابدی باشد. اضطراب‌آور این است که به این جهت قادر نباشیم فرامین او را بفهمیم که او اهل مکر است.