بریده‌هایی از کتاب جین در فانوس تپه

«دیوارها به‌محض اینکه از آنها عکس آویزان می‌کنی، دوست آدم می‌شوند. دیوار برهنه چشم دیدن هیچ‌کسی را ندارد.»

بیشتر دردسرهای دنیا را آدم‌های احمق درست می‌کنند نه آدم‌های شرور.

هیچ‌وقت حسادت نکن جینی. هیچ‌چیزی خانمان‌سوزتر از حسادت نیست.

بعضی‌وقت‌ها هیچ پاسخی بدتر از "نه" نیست، اما گاهی هم هیچ پاسخی شیرین‌تر از آن نیست.

نمی‌خواستم کار به جایی بکشد که شعلهٔ عشقی که یک‌وقتی توی چشم‌هایش برق می‌زد، جایش را به نفرت بدهد.

قبل‌ازآن فکر می‌کردم تروایی‌ها خیلی احمق بوده‌اند که به‌خاطر چنین چیزی جنگ راه انداخته بودند. ولی آن روز فهمیدم اگر هلن تروایی هم به اندازهٔ رابین من زیبا بوده، ارزش جنگیدن را داشته

ولی جین بعضی از آدم‌ها خیلی از راه راست فاصله گرفته‌اند و هرچقدر هم که دلشان بخواهد، دیگر نمی‌توانند به آن برگردند.

اگر فقط هر هزار سال یک بار ستاره‌ها را می‌دیدیم، آن‌موقع می‌فهمیدیم داریم چه منظرهٔ نفس‌گیری را از دست می‌دهیم.»

"پرینس ادورد عجب جای قشنگی است."

هر زبان جدیدی شبیه به دری است که به کاخی شاهانه باز می‌شود.

قبول داری وقتی شاعری در ستایش یک زن شعر می‌گوید، آن زن در تاریخ جاودان می‌شود؟ مثل بئاتریس، لورا، لوکاستا یا مری کوهستانی. صدها سال از مرگشان می‌گذرد و بااین‌حال هنوز اسمشان سر زبان‌ها است، چون شاعران بزرگی عاشق آنها بوده‌اند. از تروا خرابه‌ای بیش به جا نمانده، اما نام هلن هنوز زنده است.»

خدا می‌داند هر روز با خودش چه می‌آورد. شاید یک پادشاهی سرنگون شود... شاید یک بچه به دنیا بیاید که یک روز درمان سرطان را کشف می‌کند... شاید کسی جایی یک شعر ناب بسراید...»

هر زبان جدیدی شبیه به دری است که به کاخی شاهانه باز می‌شود.

«دیوارها به‌محض اینکه از آنها عکس آویزان می‌کنی، دوست آدم می‌شوند. دیوار برهنه چشم دیدن هیچ‌کسی را ندارد.»

«به این می‌گویند زندگی جین! آدم باید شومینهٔ خودش را داشته باشد. پای آدم جلوی شومینهٔ بقیه گرم می‌شود، ولی قلبش یخ می‌بندد.»

«دیوارها به‌محض اینکه از آنها عکس آویزان می‌کنی، دوست آدم می‌شوند. دیوار برهنه چشم دیدن هیچ‌کسی را ندارد.»

دنیا روی خوش نشان می‌داد و دنیا هم جوابش را می‌داد

مرگ یک زبان خیلی غم‌انگیز است، مگرنه؟ یک موقعی زنده و پرشور و نشاط بوده. آدم‌ها با آن حرف‌های زشت و قشنگ... حرف‌های خردمندانه و احمقانه می‌زده‌اند. خیلی دوست دارم بدانم قبل از مرگ لاتینی، آخرین کسی که به این زبان حرف زده کی بوده؟ مثل این است که بپرسی اگر هزارپا کفش می‌پوشید، چند تا کفش لازم داشت؟

به این می‌گویند زندگی جین! آدم باید شومینهٔ خودش را داشته باشد. پای آدم جلوی شومینهٔ بقیه گرم می‌شود، ولی قلبش یخ می‌بندد.

اندرو استوارت که دورشدن قطار تورنتو را تماشا می‌کرد، گفت: «زندگی! با دخترم مهربان باش... عشق! هیچ‌وقت خانهٔ قلبش را خالی نکن.»

از آن شب به بعد مشغول زندگی در ماه شد. آنجا از غذای پری‌ها می‌خورد،

دسته‌جمعی به کلیسا رفتند، طبق سنت کندی‌ها به کلیسای بزرگ و قدیمی دلگیر واقع در یکی از خیابان‌های مرکز شهر رفتند. جین به دلایل مخصوص خودش معمولاً از رفتن به کلیسا لذت می‌برد.