بریده‌هایی از کتاب مهمان ناخوانده

وقتی که فریاد می‌زنم و گریه می‌کنم، خونه خالیه. هیچ‌کس نمی‌تونه صدای من رو بشنوه. و جهان همین خونهٔ بزرگ خالیه. وقتی صدا می‌زنیم، هیچ‌کس پاسخ نمی‌ده.» [مکث] من اومدم تا به شما بگم اشتباه می‌کنین. همیشه کسی هست که صدای شما رو بشنوه و کسی هست که بیاد.

خدایی که به‌وضوح خودش رو خدا نشون بده، خدا نیست؛ بلکه فقط پادشاه جهانه. من خودم رو در تاریکی می‌پیچم. من به راز نیاز دارم؛ وگرنه دیگه چه انتخابی باقی می‌مونه؟ [لولهٔ اسلحه را روی قلبش می‌گذارد.] من یه راز هستم، فروید، نه یه ابهام.

خردمندی بیشتر اوقات در اینه که آدم تابع جنونش باشه تا عقلش

قراره چی از انسان باقی بمونه؟ یه دیوونهٔ توی سلولش که ضمیر ناخودآگاه و خودآگاهش با هم شطرنج بازی می‌کنن! بعد از تو قطعاً بشر برای همیشه توی زندانش تنها می‌مونه. البته تو هنوز سرمستی؛ از پیروزی‌ت، از اون‌هایی که روشنشون کردی، از اون‌هایی که غرق حرف‌هات شدن... اما به بقیه فکر کن؛ اون‌هایی که بعد از تو متولد می‌شن. برای اون‌ها چه دنیایی رو باقی گذاشتهٔ؟ الحاد، دستش رو شد! خرافاتی که از خرافه‌های قبل خودش احمقانه‌تره!

تو خدایی رو می‌خوای که در برابرش تعظیم کنی، نه خدایی که در برابرت زانو بزنه...

ناشناس: [انگشتش را روی قلب فروید می‌گذارد.] من همین جا بودم، فروید. من همیشه اینجا پنهان بودم. تو نه هیچ‌وقت من رو پیدا کردی و نه هیچ‌وقت من رو گم کردی. هروقت می‌شنیدم که داری می‌گی به خدا ایمان نداری، حس می‌کردم صدای یه بلبل رو می‌شنوم که از بلدنبودن موسیقی شکایت داره.

انسان خدا رو می‌سازه؛ چون می‌خواد بیش از حد بهش ایمان داشته باشه؛ یه اختراع بشری. نیازه که باعث ایجاد هرچیزی می‌شه.

اول فکر می‌کنیم که همه‌چی رو می‌تونیم درک کنیم، همه‌چی رو بشناسیم. خودمون رو قادر به درک باورنکردنی‌ترین مقایسه‌ها و نامحسوس‌ترین چفت‌وبست‌ها می‌دونیم؛ اما عقل، آدم رو وسط این راه ول می‌کنه. ما همه‌چی رو نمی‌تونیم بدونیم و چیز زیادی رو نمی‌تونیم درک کنیم.