بریده‌هایی از کتاب سه شنبه ها با موری

«بالاخره خواهی مرد، اما امیدوارم سال‌های زیادی زندگی کنی.»

«قبل از مرگ، اول خودت را و سپس دیگران را ببخش.»

حقیقت این است اگر چگونه مردن را یاد بگیری، چگونه زیستن را نیز فرا خواهی گرفت.»

فرهنگ و سنتِ ما به مردم یاد نمی‌دهد که دربارهٔ خودشان احساس خوبی داشته باشند. ما مطالب نادرست را در جامعه آموزش می‌دهیم. تو باید خیلی قوی باشی که بتوانی سنت‌های غلط را کنار بگذاری و روش خودت را پیدا کنی. سنتِ خودت را خلق کن.

«در کلِ زندگی‌ام، هر جا رفتم انسان‌هایی را دیدم که خواهان به دست‌آوردن کالای جدیدی بودند؛ خواهان خرید اتومبیل جدید، اسباب‌واثاثیهٔ جدید، آخرین مدل اسباب‌بازی. و تازه، بعد هم می‌خواهند در موردش با تو حرف بزنند: حدس بزن چی خریدم؟ حدس بزن چی خریدم؟‌ می‌دانی تفسیر من از این قضیه چیست؟ این افراد به‌شدت تشنهٔ عشق‌اند، اما به جای به دست‌آوردن خودِ عشق، جایگزین‌هایی برایش تعیین کرده‌اند. آن‌ها مادیات را در آغوش کشیده‌اند، به این امید که مادیات هم آن‌ها را در آغوش بکشد. اما زهی خیال باطل! نمی‌توانی اشیای مادی را جایگزین عشق، مهر و محبت، و صمیمیت و رفاقت کنی.

برای اینکه به زندگی‌تان معنا و مفهوم ببخشید، دیگران را دوست داشته باشید؛ خودتان را وقف اطرافیانتان بکنید، خودتان را وقف خلق پدیده‌هایی بکنید که به شما انگیزه و مفهوم بدهد.

آدم‌هایی فکر کردم که می‌شناختم؛ آدم‌هایی که اکثر ساعات بیداری‌شان را برای خودشان دلسوزی می‌کنند. چقدر خوب بود که همهٔ ما زمان مشخصی از روز را برای خود دلسوزی کنیم و اشک بریزیم و بعد، بقیهٔ روز به زندگی‌مان برسیم.

تا وقتی روبه‌موت نباشی، فرهنگ و سنت تو را تشویق نمی‌کنند که به این مسائل فکر کنی. ما به‌شدت گرفتار منیت و خودبینی و خودخواهی شده‌ایم: شغل، خانواده، پول کافی، وام، اتومبیل جدید، تعمیر شوفاژ خراب و... . درگیر میلیون‌ها کار کوچک شده‌ایم، آن هم فقط برای ادامه‌دادن زندگی و رفتن به سوی آینده. عادت نداریم لحظه‌ای بایستیم، پشت سرمان را نگاه کنیم، زندگی‌مان را ببینیم و به خودمان بگوییم زندگی فقط همین است؟ این همهٔ چیزی است که من می‌خواهم؟ آیا این وسط چیزی گم نشده؟»

«عشق برنده می‌شود. عشق همیشه برنده است.»

فرهنگ و سنتِ ما به مردم یاد نمی‌دهد که دربارهٔ خودشان احساس خوبی داشته باشند.

«عشقْ تنها عمل عقلانی‌منطقی است.»

البته که به درد خودم گرفتارم، اما با سهیم‌شدن در مشکلات دیگران احساس می‌کنم زنده‌ام.

با دیدن برنامه‌های سرگرم‌کننده و یکنواخت تلویزیون یا تماشای فیلم‌های اکران‌شدهٔ هفتگی در سینماها وقتش را هدر نداد. او پیله‌ای حمایتی به دور خود تنیده بود؛ پیله‌ای از فعالیت‌های انسانی: گفتگو، تعامل، عشق و محبت. زندگی‌اش لبریز از چنین مسائلی بود؛ درست مثل سوپی که از کاسه سرریز می‌شود.

«میچ، حقیقت این است اگر چگونه مردن را یاد بگیری، چگونه زیستن را نیز فرا خواهی گرفت.»

عادت داشت چشمانش را ببندد و با لبخندی شادی‌بخش احساساتش را هماهنگ با ضرب‌آهنگ موسیقی به حرکت درآورد. این مدل رقصیدن همیشه صورت زیبایی نداشت، اما او دیگر نگران شریکی برای رقص نبود؛ با خودش می‌رقصید.

از وکالت سر باز زد، زیرا از وکیل‌جماعت خوشش نمی‌آمد. از پزشکی سر باز زد، زیرا نمی‌توانست خون ببیند. «چه‌کار می‌خواهی بکنی؟» بهترین استاد زندگی منْ معلم شد، فقط به این دلیل که انتخاب دیگری نداشت.

«معلم بر جاودانگی اثر می‌گذارد؛ معلم هرگز نمی‌تواند بگوید تأثیرش در چه نقطه‌ای از حرکت بازمی‌ایستد.»

اما او دیگر نگران شریکی برای رقص نبود؛ با خودش می‌رقصید.

«آیا کسی را پیدا کرده‌ای که قلبت را با او سهیم شوی؟ آیا داوطلبانه و بدون چشمداشت کاری برای جامعه‌ات انجام می‌دهی؟ آیا با خودت در صلح و آرامش به سر می‌بری؟ آیا تلاش می‌کنی همان انسانی باشی که می‌توانی باشی؟»

«همه می‌دانند که خواهند مرد، اما آن را باور ندارند. اگر باور داشتیم، کارها را طور دیگری انجام می‌دادیم.»

عشق کلید زنده ماندنِ توست، حتی بعد از مرگ.»

من به بودن محض و حضور با تمام وجود در لحظه معتقدم، یعنی باید با تمام وجود با کسی باشی که کنارت است

«یا به یکدیگر عشق بورزید یا بمیرید.»

«آیا کسی را پیدا کرده‌ای که قلبت را با او سهیم شوی؟ آیا داوطلبانه و بدون چشمداشت کاری برای جامعه‌ات انجام می‌دهی؟ آیا با خودت در صلح و آرامش به سر می‌بری؟ آیا تلاش می‌کنی همان انسانی باشی که می‌توانی باشی؟»

زندگی خیلی از مردم معنا و مفهومی ندارد. انگار در عالمِ خواب و بیداری سیر می‌کنند، حتی زمان‌هایی که خودشان فکر می‌کنند دارند کارهای مهمی انجام می‌دهند. علتش این است که آن‌ها راهشان را اشتباه انتخاب کرده‌اند. برای اینکه به زندگی‌تان معنا و مفهوم ببخشید، دیگران را دوست داشته باشید؛ خودتان را وقف اطرافیانتان بکنید، خودتان را وقف خلق پدیده‌هایی بکنید که به شما انگیزه و مفهوم بدهد.

اگر می‌خواهی اطرافیانت همیشه به تو اعتماد کنند و اطمینان داشته باشند، باید تو هم به آن‌ها اعتماد کنی، حتی زمان‌هایی که در تاریکی (شرایط بد) قرار داری. حتی وقتی که داری سقوط می‌کنی

«فقط در یک صورت می‌توانی حس‌هایت را تمام‌وکمال تجربه کنی، اینکه خودت را وسط آن حس‌ها پرت کنی، به خودت اجازه بدهی داخل آن‌ها شیرجه بزنی، طوری که در آن‌ها غرق شوی. در این صورت معنی درد را درک می‌کنی، معنی عشق را، غم را. و فقط آن لحظه است که می‌توانی بگویی، آهان! بسیار خب. من این احساس را تجربه کردم. معنی این حس را درک کردم. حالا باید لحظه‌ای از این حس جدا شوم.»

احساسْ هیچ آسیبی به تو نمی‌رساند. احساس فقط به تو کمک می‌کند.

اگر همیشه بیست‌ودوساله بمانی، همیشه به همان خامی و جهالت بیست‌ودوسالگی هستی

اگر تو معنا و مفهومی در زندگی‌ات پیدا کنی، هرگز نمی‌خواهی به گذشته برگردی. دلت می‌خواهد روبه‌جلو حرکت کنی و پیش بروی.