بریده‌هایی از کتاب گریز دلپذیر

«... زندگی را آموختم. دسته‌گل‌های کوچک برای همسران و دسته‌گل‌های بزرگ برای معشوقه‌ها...»

هیچ‌گاه آن‌قدر از اینکه دوربینم همراهم نبود، افسوس نخورده بودم. شاید بشود به حساب خستگی گذاشت، اما به یک‌باره احساس درماندگی کردم، مهر و شفقتی ناگفتنی به خواهر و برادرانم جانم را لرزاند. چیزی در درونم می‌گفت آخرین شیرینی‌های کودکی‌مان را مزه می‌کنیم... سی سال بود زندگی را برایم زیبا می‌کردند... بدون آن‌ها چه بر سرم می‌آمد؟ و زندگی سرانجام کی ما را از هم جدا می‌کرد؟ چون همین است. چون زمان، آنان را که همدیگر را دوست دارند، از هم جدا می‌کند و هیچ چیز نمی‌پاید.

به‌هرحال زندگی، بگویی نگویی، بلوفی بیش نیست، نه؟ میزِ بازی کوچک است، کارت‌ها ناقص، و آن‌قدر ضعیف دست آورده‌ای که رغبت نمی‌کنی بازی را تا آخر بروی...

برای بحث کردن با آدم‌های تُهی خود را به زحمت نیندازیم. بگذار از خشم نفله شوند.

در خانه‌ای که آدم‌ها یکدیگر را دوست ندارند، بچه‌ها نمی‌توانند بزرگ شوند، این‌طور نیست؟ نه، نمی‌توانند. شاید قد بکشند اما بال و پر نخواهند گرفت.

«من مالیات می‌دهم برای اینکه پاپتی‌ها ده تا بچه بزایند.»