بریده‌هایی از کتاب گفت و گو در باغ

چه فاصلهٔ عجیبی است میان آرزویی که می‌کنی و چیزی که از زیر قلم تو بیرون می‌آید! خیال و دست تو از هم خیلی دورند.

باغ‌های من در خزان به‌دنیا می‌آیند امّا همیشه خیال خام بهار را در سر می‌پرورند.

فرهاد: پس، این آگاهی باید با حسرتِ گذشتن و ازدست‌دادن توأم باشد. شاهرخ: و آرزوی محالِ بازیافتنِ گم‌شده‌ای که در ما حضور دارد. دست‌ها از آن خالی و چشم‌ها از آن پُر است. برای همین، آرزویش را رها نمی‌کند.

شخصیت‌های مینیاتور “فردیت” ندارند، نمونه‌های ناموفق نوع انسان‌اند. برای همین، هر یک از آدم‌ها، فردی متمایز و مستقل از دیگری با ویژگی‌هایی از آنِ خود نیست. نمونه‌ای است از یک “نوعِ” ازپیش‌معیّن و معلوم. شاهرخ: مثل شمایل مقدسان. نه‌تنها خصوصیت صورت و اندامشان مورد نظر نیست بلکه یا همه به یک شکل‌اند یا حتّی صورت را با نقاب می‌پوشانند، چون‌که مقدسان، از برکت تقدّس یکسان‌اند. در برابر ابدیت و تعالیِ الهیِ روح، چگونگیِ جسمِ فانی ناچیز می‌شود و از نظر می‌افتد.

شخصیت‌های مینیاتور “فردیت” ندارند، نمونه‌های ناموفق نوع انسان‌اند. برای همین، هر یک از آدم‌ها، فردی متمایز و مستقل از دیگری با ویژگی‌هایی از آنِ خود نیست. نمونه‌ای است از یک “نوعِ” ازپیش‌معیّن و معلوم. شاهرخ: مثل شمایل مقدسان. نه‌تنها خصوصیت صورت و اندامشان مورد نظر نیست بلکه یا همه به یک شکل‌اند یا حتّی صورت را با نقاب می‌پوشانند، چون‌که مقدسان، از برکت تقدّس یکسان‌اند. در برابر ابدیت و تعالیِ الهیِ روح، چگونگیِ جسمِ فانی ناچیز می‌شود و از نظر می‌افتد.