بریده‌هایی از کتاب نافرمانی مدنی

متوجه شدم عامهٔ مردم، در فداکاری‌های‌شان برای بشریت، دست به هیچ خطری نمی‌زنند، حتّی در حد اموالشان. دیدم که درنهایت، خیلی هم شریف نیستند، طوری که با دزد همان‌طور رفتار می‌کنند که دزد با آنان، و امیدوارند با کمک برخی مراسم مذهبیِ ظاهری، قدری نماز ـ روزه، دعا و پرسه‌زدن گه‌گاهی در یک مسیرِ سرراست، بی‌خطر، اما بی‌فایده؛ روح خود را نجات دهند.

بهترین کاری که انسان می‌تواند در زمان ثروتمندی برای اعتلای روحش انجام دهد این است که تلاش کند آن رؤیاهایی را زنده سازد که در زمان فقرش او را سرگرم می‌کردند.

«بهترین دولت، دولتی است که کمترین فرمان را صادر کند.» به‌علاوه دوست می‌دارم این آرزو هر چه سریع‌تر و هماهنگ‌تر جامهٔ عمل بپوشد. اگر این کار صورت گیرد، درنهایت به آنجا خواهد رسید که من نیز معتقدم، یعنی: «بهترین حاکمیت، حاکمیتی است که اصلاً حکومت نکند.»

نمی‌توانستم مانع شگفتی خود از حماقت نهادی شوم که با من طوری رفتار می‌کرد انگاری فقط از جنس گوشت و خون و استخوانم، پس درنتیجه می‌تواند مرا زندانی کند.

وی همانند میلر معتقد بود ما حق نداریم به مرز ایثار گام بگذاریم، ما حق نداریم از کسانی که در یک کشمکش اجتماعی متحد ما هستند انتظار داشته باشیم خود را علی‌رغم میل و اراده‌شان قربانی کنند.

ثورو در جایی دیگر چنین می‌گوید: «فقیرترین مردم کسانی‌اند که اشیایی بی‌ارزش را به دور خود گردآورده‌اند، اما نمی‌دانند چگونه از آن‌ها استفاده کنند، یا از دستشان خلاص شوند، و به‌این‌ترتیب زنجیرهای زرین یا سیمین بردگی را، خود به‌دست و پای خود بسته‌اند.

Confucius، قرائت لاتینیِ کونگ فو تسه، نام تأثیرگذارترین فیلسوف چینی (۴۷۹ ـ ۵۵۱ قبل از میلاد)، به معنیِ عالی‌جناب کونگ. بنیان‌گذار کنفوسیوس‌گرایی