بریده‌هایی از کتاب تاریخ مختصر اسطوره

تخیل، قوه‌ای است که دین و اسطوره را پدید می‌آورد.

ما موجوداتی در جستجوی معنائیم. تا جایی که می‌دانیم سگ‌ها از بابت شرایط سگی زندگی رنج نمی‌کشند و در مورد بی‌خانمانی سگ‌ها در بخش‌های دیگر جهان نگران نیستند، و یا سعی نمی‌کنند زندگی خود را از چشم‌انداز دیگری ببینند. چون ما انسان‌ها به آسانی دچار نومیدی می‌شویم از همان آغاز داستان‌هایی ابداع کرده‌ایم که به ما امکان می‌دهد زندگی خود را در چارچوب بزرگ‌تری بگذاریم. داستان‌هایی با یک انگارهٔ شالوده‌ای که این حس را در ما ایجاد می‌کند که به رغم همهٔ شواهد افسرده‌کننده و پرآشوب، زندگی دارای معنا و ارزش است.

گورهای نئاندرتال نشان می‌دهند که وقتی این انسان‌های اولیه بر میرا بودن خود آگاه شدند، نوعی ضد روایت آفریدند که به آنها امکان داد با این مسئله کنار بیایند.

در اسطوره‌شناسی نیز فرضیه‌ای را مطرح می‌کنیم، با بهره‌گیری از آئین به آن‌جان می‌بخشیم، آن را به اجرا درمی‌آوریم، دربارهٔ اثرات‌اش بر زندگی‌مان به تأمل می‌نشینیم، و درمی‌یابیم که در مورد معمای آزارندهٔ دنیای‌مان به بینش تازه‌ای دست یافته‌ایم.

به محض آن‌که انسان‌ها فرایند تکامل را به اتمام رساندند، دریافتند که آرزوی بالا رفتن در شرایط وجودی آنها تعبیه شده است.

به محض آن‌که انسان‌ها فرایند تکامل را به اتمام رساندند، دریافتند که آرزوی بالا رفتن در شرایط وجودی آنها تعبیه شده است.

شما نمی‌توانید قهرمان باشید مگر آن‌که برای از دست دادن همه چیز آمادگی داشته باشید. هیچ صعودی به بالا نیست که پیش از آن نزولی به تاریکی نداشته باشد، و هیچ نوع زندگی تازه‌ای بدون صورتی از مرگ امکان‌پذیر نیست.

شما نمی‌توانید قهرمان باشید مگر آن‌که برای از دست دادن همه چیز آمادگی داشته باشید. هیچ صعودی به بالا نیست که پیش از آن نزولی به تاریکی نداشته باشد، و هیچ نوع زندگی تازه‌ای بدون صورتی از مرگ امکان‌پذیر نیست.

در واقع ما هر روز ناگزیریم در خودی که قبلاً به دست‌آورده‌ایم بمیریم. در دوران نوسنگی نیز، اسطوره‌ها و آئین‌های گذر به مردم کمک می‌کردند که میرا بودن خود را بپذیرند، به مرحلهٔ بعدی گام نهند، و شهامت تغییر و رشد را داشته باشند.

گفته می‌شود که تاریخ فرایندی از انحلال است، زیرا لازمهٔ هر تحول تازه‌ای آن است که چیزهای پیشین ویران شوند.

تاریخ دین نشان می‌دهد که هرگاه اسطوره‌ای دیگر تجلی‌های متعال را به مردم ندهد، نفرت‌انگیز خواهد شد.

تراژدی در یک دوران‌گذار بر صحنه آمد؛ دورانی که اسطوره‌های کهن به‌تدریج ارتباط خود را با واقعیات سیاسی تازهٔ دولت‌شهرها از دست می‌دادند.

مادام که یک رویداد تاریخی، اسطوره‌ای نشده است نمی‌تواند به سرچشمهٔ الهام دینی تبدیل شود.

مادام که یک رویداد تاریخی، اسطوره‌ای نشده است نمی‌تواند به سرچشمهٔ الهام دینی تبدیل شود.

باید به خاطر داشت که یک اسطوره رویدادی است که روزگاری به نوعی اتفاق افتاده است، اما در عین حال همیشه هم اتفاق‌می‌افتد.

هنگامی که می‌خواستند معنا و اهمیت غایی را در زندگی خود پیدا کنند، هنگامی که به دنبال ریشه‌کن کردن نومیدی بودند، یا به کشف زوایای درونی شخصیت خود بر می‌آمدند، وارد قلمرو اسطوره می‌شدند.

خردگریزی ترسان و ویرانگر همواره بخشی از تجربهٔ بشر بوده و هنوز هم هست.

هنگامی که سفر پیدایش را به‌عنوان اثری علمی قرائت می‌کنید، یک علم بد و یک دین بد خواهید داشت.

در سال ۱۸۸۲ فردریش نیچه (۱۹۰۰‌-‌۱۸۴۴) اعلام کرد خدا مرده است. به تعبیری حرف او درست بود. بدون اسطوره، کیش، آئین و زندگی اخلاقی، حس قدسی می‌میرد.

دیوانهٔ تمثیل نیچه در علم شاد، عقیده دارد که مرگ خدا بشریت را از ریشه‌های خود جدا کرده است.

به اسطوره‌هایی نیاز داریم که به ما کمک کنند خود را نه با قبیلهٔ قومی، ملی یا ایدئولوژیک‌مان، بلکه با همهٔ همنوعان‌مان همذات کنیم. به اسطوره‌هایی نیاز داریم که به ما کمک کنند اهمیت همدردی را دریابیم؛ عنصری که در دنیای عقلانی و عمل‌گرای ما به قدر کافی بارور یا کارآمد نیست.

اسطوره مانند یک رمان، یک اپرا، و یا یک باله، باورساز است؛ نوعی بازی است که دنیای تراژیک و تکه پارهٔ ما را تعالی می‌بخشد، و با طرح پرسش «چه می‌شد اگر؟» به ما کمک می‌کند که نگاهی به احتمالات تازه بیفکنیم