بریده‌هایی از کتاب آسمان سرخ در سپیده دم

در زندگی متوجه نکتهٔ عجیبی شده‌ام! وقتی آدم انتظار پیش آمدنِ چیز وحشتناکی را دارد، بعداً معلوم می‌شود آن چیز چندان هم وحشتناک نبوده است.

کلی طول می‌کشه تا بتونه چیزی بگه، تازه اگه بتونه! محاله یه روز مثل بچه‌های عادی بشه. خب، نمی‌شه دیگه! آدم باید واقع‌بین باشه و انتظار زیادی ازش نداشته باشه. برای بِن، حتی یاد گرفتن ساده‌ترین چیزها...، مثلاً گذاشتن یه تکه شکلات تو دهنش، مثل بالا رفتن از کوهِ اِوِرسته!» بِن انگشت‌هایش را دور یک انگشت دِبی حلقه کرده و به او چشم دوخته بود. معلوم بود شش‌دانگِ حواسش به دِبی است. ظاهراً دِبی هم از توجه بِن خوشش آمده بود. دِبی گفت: «به نظرم باهوشه؛ منتها یه جورِ متفاوت، یه جور خاص.