بریده‌هایی از کتاب اسب سیاه

راه بهتر این است که خود را در کار خود چنان سودمند و کارآمد کنید که توجه مثبت افراد قدرتمندتر را برانگیزید و آن‌ها شما را برای کارهای بهتر پیشنهاد کنند و از این راه به شغل موردعلاقهٔ خود دست پیدا کنید.»

چکیدهٔ شعار موفقیت نظام استاندارد همین پنج واژهٔ ساده است: مثل بقیه باشید، ولی بهتر.

موفقیت شخصی یعنی زیستن در زندگی سرشار از کامیابی و سرآمدی.

نکتهٔ زندگی همهٔ اسب‌های تیرهٔ این کتاب همین است که آن‌ها از راه موفقیت به کامیابی نرسیده‌اند. بلکه برعکس، آن‌ها از راه کامیابی به موفقیت دست پیدا کرده‌اند.

«ما هم مثل شما فهمیده‌ایم که نمی‌توان به آدم‌هایی که تابع جمع نیستند اعتمادی داشت. باید هرچه زودتر این آدم‌ها را تابع جمع کنیم... اصلاً نباید بهشان مهلت داد. یک سازمان نمی‌تواند به آدم‌ها اعتماد داشته باشد. این آدم‌ها هستند که باید به سازمان اعتماد کنند.»

در طرز فکر اسب سیاه، زمان اصلاً مهم نیست.

او هنوز نتوانسته بود جای خودش را در این دنیا پیدا کند

شکست یگانه راه یافتن نقاط قوت مبهم شماست.

سرنوشت ربطی به بخت و اقبال ندارد. سرنوشت انتخابی است. چیزی نیست که منتظرش بمانی، باید به دستش بیاوری.

در کارهایی که برایتان بیشترین اهمیت را دارند، بهتر شوید.

این راست است که موفقیت لزوماً به کامیابی نمی‌انجامد، و نباید از دریافتنش شگفت‌زده شویم.

در طرز فکر اسب سیاه، زمان اصلاً مهم نیست.

بسیاری از این اسب‌های سیاه خیلی بی‌پرده و آشکار از همین واژهٔ «کامیابی» استفاده می‌کردند. دیگرانی از «هدف» می‌گفتند و برخی از «شوق» به کارشان و «حس غرور» از دستاوردهایشان. شماری از «حقانیت زندگی» خودشان می‌گفتند و بعضی دیگر از اینکه «یک چیزی صدام می‌زد» و حتی یکی‌شان درگوشی به ما گفت که «الان دارم توی رؤیا زندگی می‌کنم». مهم نبود چطوری وصفش می‌کنند، چون همهٔ اسب‌های سیاهی که با آن‌ها گفت‌وگو کردیم به کارشان ایمان داشتند و عمیقاً در آن فرو رفته بودند و یک کلام اینکه زندگی‌شان معنادار و ارزنده بود.

درواقع ما این نکته را دریافتیم که تنوع و گونه‌گونی این شخصیت‌ها مثل همهٔ آدم‌های دنیاست و هرکدام شکلی و چهره‌ای دارند و به همان اندازه غیرقابل‌پیش‌بینی‌اند. برخی خشن بودند و حمله‌ور، برخی کمرو و محترم. برخی ستیزه‌جو بودند و برخی مهربان و آشتی‌خو. اصلاً اسب‌های سیاه را از روی شخصیتشان نمی‌شود تعریف کرد. از روی انگیزه‌ها، زمینهٔ اجتماعی، رویکرد، کارورزی و تحصیلاتشان هم قابل تعریف و دسته‌بندی نیستند. ولی یک چیز بود که همهٔ این آدم‌ها را به هم پیوند می‌داد و زیر یک چتر گرد می‌آورد. اسب‌های سیاه کامیاب‌اند.

رؤسای نهادهای بزرگ معمولاً چشم‌اندازهای بسیار سفت‌وسختی دارند و یادشان می‌رود که آدم‌ها چگونه‌اند، و می‌کوشند به‌جای سازگار کردن سیستم با آدم‌ها، برعکسش را پیاده کنند و آدم‌ها را با سیستم سازگار سازند.

موفقیت شخصی یعنی زیستن در زندگی سرشار از کامیابی و سرآمدی.

اگر بر راهکار تصمیم‌گیری مبتنی بر موقعیت اتکا داشته باشید، یعنی اهداف کوتاه‌مدت را در نظر بگیرید و از سویی اگر آن‌قدر منعطف باشید که هروقت استراتژی یا فرصت بهتری عیان شد مسیر را تغییر بدهید، همیشه در حال صعود خواهید بود.

اسب‌های سیاه مثل استادان بزرگ شطرنج به ما یاد می‌دهند که شما می‌توانید بدون دانستن مقصد و هدف به موفقیت برسید. فقط نکته این است که باید خودتان را بشناسید.

این امکان را ندارید که در همه‌چیز عالی باشید. ولی درعین‌حال چیزهایی که می‌توانید در آن‌ها عالی باشید تقریباً بی‌شمارند

در طرز فکر اسب سیاه، زمان نسبی است. سرعت شما برای پیشرفت را فرصت‌های خاصی تعیین می‌کنند که تصمیم گرفته‌اید دنبال کنید، و نیز استراتژی‌های مشخصی که تصمیم گرفته‌اید بیازمایید. این یعنی زمانی که در راه بهسازی خود صرف می‌کنید همیشه بستگی به تصمیماتی دارد که می‌گیرید. زمان لزوماً شما را به‌سوی موفقیت پیش نمی‌راند. انتخاب‌های شماست که حرکت در راه موفقیت را تداوم می‌بخشد، نه آونگ و زنگ ساعت