بریده‌هایی از کتاب اسب سیاه

راه بهتر این است که خود را در کار خود چنان سودمند و کارآمد کنید که توجه مثبت افراد قدرتمندتر را برانگیزید و آن‌ها شما را برای کارهای بهتر پیشنهاد کنند و از این راه به شغل موردعلاقهٔ خود دست پیدا کنید.»

موفقیت شخصی یعنی زیستن در زندگی سرشار از کامیابی و سرآمدی.

چکیدهٔ شعار موفقیت نظام استاندارد همین پنج واژهٔ ساده است: مثل بقیه باشید، ولی بهتر.

نکتهٔ زندگی همهٔ اسب‌های تیرهٔ این کتاب همین است که آن‌ها از راه موفقیت به کامیابی نرسیده‌اند. بلکه برعکس، آن‌ها از راه کامیابی به موفقیت دست پیدا کرده‌اند.

«ما هم مثل شما فهمیده‌ایم که نمی‌توان به آدم‌هایی که تابع جمع نیستند اعتمادی داشت. باید هرچه زودتر این آدم‌ها را تابع جمع کنیم... اصلاً نباید بهشان مهلت داد. یک سازمان نمی‌تواند به آدم‌ها اعتماد داشته باشد. این آدم‌ها هستند که باید به سازمان اعتماد کنند.»

در طرز فکر اسب سیاه، زمان اصلاً مهم نیست.

او هنوز نتوانسته بود جای خودش را در این دنیا پیدا کند

در کارهایی که برایتان بیشترین اهمیت را دارند، بهتر شوید.

شکست یگانه راه یافتن نقاط قوت مبهم شماست.

سرنوشت ربطی به بخت و اقبال ندارد. سرنوشت انتخابی است. چیزی نیست که منتظرش بمانی، باید به دستش بیاوری.

این راست است که موفقیت لزوماً به کامیابی نمی‌انجامد، و نباید از دریافتنش شگفت‌زده شویم.

بسیاری از این اسب‌های سیاه خیلی بی‌پرده و آشکار از همین واژهٔ «کامیابی» استفاده می‌کردند. دیگرانی از «هدف» می‌گفتند و برخی از «شوق» به کارشان و «حس غرور» از دستاوردهایشان. شماری از «حقانیت زندگی» خودشان می‌گفتند و بعضی دیگر از اینکه «یک چیزی صدام می‌زد» و حتی یکی‌شان درگوشی به ما گفت که «الان دارم توی رؤیا زندگی می‌کنم». مهم نبود چطوری وصفش می‌کنند، چون همهٔ اسب‌های سیاهی که با آن‌ها گفت‌وگو کردیم به کارشان ایمان داشتند و عمیقاً در آن فرو رفته بودند و یک کلام اینکه زندگی‌شان معنادار و ارزنده بود.

در طرز فکر اسب سیاه، زمان اصلاً مهم نیست.

درواقع ما این نکته را دریافتیم که تنوع و گونه‌گونی این شخصیت‌ها مثل همهٔ آدم‌های دنیاست و هرکدام شکلی و چهره‌ای دارند و به همان اندازه غیرقابل‌پیش‌بینی‌اند. برخی خشن بودند و حمله‌ور، برخی کمرو و محترم. برخی ستیزه‌جو بودند و برخی مهربان و آشتی‌خو. اصلاً اسب‌های سیاه را از روی شخصیتشان نمی‌شود تعریف کرد. از روی انگیزه‌ها، زمینهٔ اجتماعی، رویکرد، کارورزی و تحصیلاتشان هم قابل تعریف و دسته‌بندی نیستند. ولی یک چیز بود که همهٔ این آدم‌ها را به هم پیوند می‌داد و زیر یک چتر گرد می‌آورد. اسب‌های سیاه کامیاب‌اند.

موفقیت شخصی یعنی زیستن در زندگی سرشار از کامیابی و سرآمدی.

رؤسای نهادهای بزرگ معمولاً چشم‌اندازهای بسیار سفت‌وسختی دارند و یادشان می‌رود که آدم‌ها چگونه‌اند، و می‌کوشند به‌جای سازگار کردن سیستم با آدم‌ها، برعکسش را پیاده کنند و آدم‌ها را با سیستم سازگار سازند.

این امکان را ندارید که در همه‌چیز عالی باشید. ولی درعین‌حال چیزهایی که می‌توانید در آن‌ها عالی باشید تقریباً بی‌شمارند

سر پانزده‌سالگی مدرسه را رها کرد و توی یک اسطبل نظافتچی شد. این کم بود، تازه مادرش هم او را رها کرد و دیگر تنهای تنها شد. درمانده کوشید از دبیرستان مدرک معادل بگیرد و امتحانات را بگذراند که در این هم ناکام ماند. به بیست‌ویک‌سالگی که رسید خودش یک بچه داشت که او را هم باید دست‌خالی و تنها بزرگ می‌کرد. و توی یک فست‌فودی بزرگ مشغول کار شد و دست‌کم از بابت خوردوخوراک پسرکش خیالش راحت شد. در یک کلام، هیچ آینده‌ای نداشت. تا زمانی که نقطهٔ عطف زندگی‌اش فرا رسید.

دشوارترین قسمت در راه رسیدن به موفقیت شخصی به خدمت گرفتن طرز فکری نو نیست؛ کار دشوار همان دور انداختن طرز فکر قدیمی است.

آزمون‌ها برخلاف ادعای طراحانشان اصلاً برای یاری شما در شناخت الگوی ویژهٔ استعداد خودتان طراحی نشده و برعکس، کارشان این است که مشخص کنند چقدر واکنش‌های شما به واکنش‌های یک فرد «حرفه‌ای متوسط» در هر زمینهٔ کاری شباهت دارد

جست‌وجوی هر فرد برای خوشبختی، نه حق بلکه وظیفه است. وظیفه‌ای که در مقام یک سازوکار مشخص برای افزایش کامیابی جمعی جامعه عمل خواهد کرد.

اسب‌های سیاه مثل استادان بزرگ شطرنج به ما یاد می‌دهند که شما می‌توانید بدون دانستن مقصد و هدف به موفقیت برسید. فقط نکته این است که باید خودتان را بشناسید.

اگر بر راهکار تصمیم‌گیری مبتنی بر موقعیت اتکا داشته باشید، یعنی اهداف کوتاه‌مدت را در نظر بگیرید و از سویی اگر آن‌قدر منعطف باشید که هروقت استراتژی یا فرصت بهتری عیان شد مسیر را تغییر بدهید، همیشه در حال صعود خواهید بود.

این راست است که موفقیت لزوماً به کامیابی نمی‌انجامد، و نباید از دریافتنش شگفت‌زده شویم.

سرنوشت ربطی به بخت و اقبال ندارد. سرنوشت انتخابی است. چیزی نیست که منتظرش بمانی، باید به دستش بیاوری. ‫ویلیام جنینگز برایان

هرگز به این فکر نکردند که چقدر در مسیر کارشان ثروت به دست می‌آورند یا چقدر در کارشان استاد خواهند شد. درعوض نگاهشان به این مسئله بود که جایی فرصتی وجود دارد که با ویژگی‌های فردی آن‌ها هم‌خوان است

مقصد و هدف نهایت چیزی است که یک نهاد می‌خواهد. ولی تأثیرش در کامیابی فاجعه‌بار است

اشراف‌سالاریِ مادرزاد با همهٔ درجات نامحسوسش، حالا بدل به اشراف‌سالاری استعداد شده.»

سختی و رنج و حتی فقر مانع از جَست به‌سوی این کامیابی نخواهد بود. این رنج‌ها بخت شما را برای زندگی بهتر بیشتر هم خواهند کرد.

از بین ماها اون‌هایی که موفق شدن، همون‌هایی هستن که مسافت زیادی رو پیاده گز کردن.