بریده‌هایی از کتاب پارادوکس اشتیاق

همچنین شور به‌معنای رنج است و به این معناست که شما چیزی را فدای آن کنید.

«پرسیدی شعرهایت خوب‌اند یا نه. از من پرسیدی. قبلاً از دیگران هم پرسیده‌ای. شعرهایت را برای مجله‌ها هم می‌فرستی. آن‌ها را با شعرهای دیگران مقایسه می‌کنی و اگر ناشر حاضر نشود آن‌ها را چاپ کند دلخور می‌شوی... خواهش می‌کنم دست از این کارها بردار. مدام چشمت به دهن دیگران است ولی اصلاً نباید این‌طور باشد... یک راه بیشتر وجود ندارد. باید به خودت نگاه کنی.»

برای ما نویسندگان، هیچ‌چیز هیجان‌انگیزتر از این نیست که خودمان را در نوشتن غرق کنیم.

«مرزهای آزادیِ ما تا جایی است که مرزهای دورنیِ ماست. ما هرچقدر به مرزهای درونمان وابسته باشیم، راه‌های آزادی را بر خودمان می‌بندیم... اگر من خودم را با دارایی‌هایم تعریف کنم، روزی که همه‌چیزم را از دست بدهم، چه چیزی از من باقی می‌ماند؟»

تقریباً همهٔ علاقه‌ها ممکن است به وسواس منتهی شوند، ولی منظور والران آن علاقه‌هایی است که مدام به دنبال نتیجه و موفقیت و پاداش‌های بیرونی‌اند، نه رضایت درونی. یعنی آدم بیشتر از اینکه به خود کار علاقه داشته باشد، به پاداش و نتیجه‌ای که از آن می‌گیرد علاقه‌مند شود.

گاندی پدر تمام هند بود ولی نمی‌توانست برای پسر خودش یعنی هاریلال پدری کند.

علاقه به نتیجه‌های بیرونی که به دست آوردنشان از کنترل ما خارج است، باعث می‌شود آدم ارزش خودش را دست‌کم بگیرد.

اگر تصوری که ما از خودمان داریم به نتیجه و پاداش‌های بیرونی گره بخورد، خیلی زود سرخورده می‌شویم. هیچ موفقیتی در دنیا نیست که به‌هرحال کمی شکست در آن نباشد. اگر نتوانید شکست‌ها را صادقانه و با فروتنی و روی باز قبول کنید، بعید نیست مدتی بعد دچار اضطراب، تقلب و افسردگی شوید. چون تجربهٔ شکست یا حتی ناتوانی در پیشرفت، به شخصیت شما حمله می‌کند. با هر قدمی که رو به عقب یا در مسیر غلط برمی‌دارید، حسی که نسبت به خودتان دارید ضربه می‌خورد.

اگر من خودم را با دارایی‌هایم تعریف کنم، روزی که همه‌چیزم را از دست بدهم، چه چیزی از من باقی می‌ماند؟»گره زدن هویتتان با نتایج بیرونی کار بسیار خطرناکی است.

کسانی که کمتر به فکر موفقیت‌اند و بیشتر بر فرایند انجام کار تمرکز می‌کنند، بیشتر نتیجه‌های جانبی را به دست می‌آورند.

-گاهی علایقمان را برای پناه بردن به آن‌ها یا با هدف فرار از نقص‌ها و نقطه‌ضعف‌ها دنبال می‌کنیم؛ این می‌تواند هم سازنده باشد (مانع رفتارهای مخرب شود) و هم می‌تواند آسیب‌زا شود (مانع مواجههٔ شما با مشکلات واقعی شود).

-هیچ اندازه‌ای از موفقیت کافی نیست. اگر تشنهٔ تأیید دیگران باشید، همیشه بیشتر می‌خواهید: پول بیشتر، شهرت بیشتر، فالوورهای بیشتر. رفتارشناسان به این دور باطل می‌گویند «ترِدمیل لذت». خیلی قبل‌تر از آن‌ها، بودا به آن می‌گفت: «رنج.»

اینکه چنین علاقه‌هایی چقدر مضر و ناپایدار است. بلانژه می‌گوید: «وقتی شغل جدیدی را شروع می‌کنید و مجبورید برای خودتان جای پای سفتی پیدا کنید، ترس از شکست می‌تواند به شما کمک کند. ولی از طرفی ممکن است باعث فرسودگی و استرس شما بشود و طول عمرتان را کم کند.» ترس از شکست حتی اگر در بلندمدت باعث انگیزه باشد، به‌سرعت سمی می‌شود.

برای اینکه ترس را کنار بگذارید، به‌قول اشلی مری‌مان، پژوهشگر توسعهٔ فردی، باید «به دانش و مهارت‌ها، به توانایی‌های خودتان در رسیدن به موفقیت اعتماد کنید و همیشه تشنهٔ رشد و پیشرفت باشید.» ولی مری‌مان این را اضافه می‌کند که کار آسانی نیست، مخصوصاً وقتی به هدفتان نزدیک و نزدیک‌تر می‌شوید یا به‌قول خودش: وقتی «درخشش نقطهٔ پایان، چشمتان را می‌زند» یا «وقتی به نقطهٔ نهایی نزدیک می‌شوید و اصلاً دلتان نمی‌خواهد در لحظهٔ آخر همه‌چیز را خراب کنید.»

وقتی می‌نشینید و مشغول نوشتن می‌شوید، باید فقط بنشینید و مشغول نوشتن شوید، نه دل‌مشغول فروش کتابتان. وقتی به محل کارتان می‌روید، باید هدفتان انجام وظایف باشد، نه ترفیع و پاداش. وقتی تمرین و رقابت می‌کنید، باید این کار را فقط با هدف بهتر شدن انجام بدهید، با هدف تسلط بر بدنتان، نه به قصد جایزه بردن یا بالا بردن رتبه. وقتی عشق می‌ورزیدچه به همسرتان و چه به فرزندتانباید این کار را با هدف پرورش رابطه‌تان با طرف مقابل انجام بدهید، نه به این دلیل که می‌ترسید آن‌ها را از دست بدهید، یا به قصد اینکه رابطه‌تان را در شبکه‌های اجتماعی به رخ «دوستانتان» بکشید. منظورم این است که علاقهٔ شما باید از درون بیاید، نه از بیرون.

کسی که ذهنیت مسلط دارد به‌خوبی می‌داند که انگیزه‌های بیرونی‌مدال المپیک، فروش کتاب، افزایش درآمد، سود سرمایه‌گذاری‌بر علاقه‌اش تأثیر می‌گذارد. ولی این را هم می‌داند که باید انگیزه‌های بیرونی در درجهٔ دوم اهمیت قرار بگیرند. ولی این خودبه‌خود اتفاق نمی‌افتد. برای اینکه نگذارید انگیزه‌های بیرونی بر شما غلبه کنند و علاقهٔ شما تبدیل به رنج نشود، باید دست به کارها و انتخاب‌های آگاهانه بزنید. شاید ساده‌ترین و مؤثرترین کار این باشد هر روز، دقیقاً هر روز، سر کارتان حاضر شوید و آن را با تمام وجود انجام بدهید.