بریده‌هایی از کتاب ساعت ها

من از قدیم عقیده دارم که آدم اگر صبر کند، بالاخره شانس می‌آورد. چیزی که اصلاً تصور نمی‌کنی و انتظارش را نداری اتفاق می‌افتد.

سروان گفت: ــ مقتول اهل آنجا نبوده. خانم همینگ هنوز مردد بود. گفت: ــ آها. پس آمده آنجا که کشته شود. خیلی عجیب است. کولین با خودش گفت: «عجب توصیف جالبی کرد.»

کتابها مال مغازه نبود، مغازه مال کتابها بود. کتابهایی که همه جا را اشغال کرده بودند، هر روز زاد و ولد می‌کردند و تکثیر می‌شدند و هیچ چیز نمی‌توانست جلودارشان باشد.

من از قدیم عقیده دارم که آدم اگر صبر کند، بالاخره شانس می‌آورد. چیزی که اصلاً تصور نمی‌کنی و انتظارش را نداری اتفاق می‌افتد.

من از قدیم عقیده دارم که آدم اگر صبر کند، بالاخره شانس می‌آورد. چیزی که اصلاً تصور نمی‌کنی و انتظارش را نداری اتفاق می‌افتد.

وقتی مدتها به کسی اعتماد کامل داری، باورت نمی‌شود که حقیقت چیز دیگری باشد.

وقتی مدتها به کسی اعتماد کامل داری، باورت نمی‌شود که حقیقت چیز دیگری باشد.

آهی کشیدم، صورت‌حساب را پرداختم و برخاستم. گفتم: ــ نگران نباش. این «نگران نباش» هم واقعاً عبارت مسخره‌ای است. هم در زبان انگلیسی و هم در هر زبان دیگری.