بریده‌هایی از کتاب پایان های ضروری

اجازه دهید نگاهی به عمده‌ترین نقشه‌هایی که ما را از پایان‌دادن‌های ضروری باز می‌دارند، بیندازیم: آستانه تحمل درد فوق‌العاده زیادی که ناسالم است، به‌دوش‌کشیدن مسئولیت دیگران، اعتقاد به اینکه پایان‌دادن یعنی شکست، درک نادرست از وفاداری و وابستگی متقابل

پایان‌دادن: کار مثبت شروع نمی‌شود، مگر آنکه به‌کار منفی پایان دهیم

آن‌ها دنیایی می‌خواهند که در آن محدودیتی نباشد. می‌خواهند باور کنند که وقت و انرژی کافی برای برقراری هر ارتباط و انجام هر کاری را دارند. آن‌ها نمی‌خواهند این حقیقت را بپذیرند که گاه وقت و انرژی آن‌ها برای پرداختن به بعضی شرایط، محدود است و مجبورند تصمیم‌های دشواری بگیرند. آن‌ها در آرزوی زندگی بی‌حدومرزی هستند که در آن از محدودیت زمان و منابع دیگر اثری نباشد

اگر واقعا این را بپذیرید که بعضی افراد با وجود تمام تلاش‌های شما، تغییر نخواهند کرد و همچنین افرادی هستند که از اخلال در کار دیگران سود می‌برند، کار و زندگی شما شکل دیگری خواهد گرفت. با قبول این حقیقت پایان‌دادن به برخی امور برایتان بسیار آسان‌تر خواهد شد

وقتی رابطه‌ای پایان پیدا می‌کند، گاه به‌جای آنکه اجازه دهیم سوگواری انجام شود تا ما با غم و اندوه خود روبه‌رو شویم، به‌تندی وارد یک رابطه جبرانیِ دیگر می‌شویم. بر شما پوشیده نیست که چنین رابطه‌ای به‌کجا می‌انجامد؛ بیشتر وقت‌ها سرانجام خوبی ندارد.

وقتی در جاده‌ای می‌رانید که احساس می‌کنید اشتباه است، سرانجام با دیدن بن‌بست مجبور خواهید شد که دور بزنید. مواجهه با واقعیت عریانی که به ما نشان می‌دهد تلاشمان راه به جایی نمی‌برد، ابتدا تکان‌دهنده و دلسردکننده است، اما بالأخره ما را مجبور می‌کند چیزی را تغییر دهیم.

در واقع پایان‌ها نه‌تنها بخشی از زندگی، بلکه لازمه زندگی و بالندگی شخصی و حرفه‌ای هستند. گاه لازم است برای زنده ماندن چیزی را از بین ببریم که زمانی روی آن سرمایه‌گذاری کرده‌ایم؛ چیزی را ریشه‌کن کنیم که قبلاً ساخته‌ایم. واپس‌زدن، ازپا نشستن، دورریختن و بیزاری‌جستن از آنچه زمانی برایمان عزیز بوده، همه و همه لازمه زندگی است

بعضی افراد از قانون «اصلاح، اصلاح یا اصلاح» پیروی می‌کنند ولی هرگز موفق نمی‌شوند چون اساسا آن شاخه یا جوانه اصلاح‌پذیر نیست؛ والسلام.

اگر بخواهیم با همه، روابط عمیق برقرار کنیم، در نهایت از سطح فراتر نمی‌رویم.

اگر مردم یاد بگیرند به خود بگویند: «فرصت کوتاه است، بهتر است بعضی از موضوعات را نادیده بگیریم و جایی متمرکز شویم که می‌توانیم کاری انجام دهیم.» یا «بهتر است از وقتمان درست استفاده کنیم.» از منابع وقت و نیرو بهتر استفاده خواهند کرد.

گاه لازم است برای زنده ماندن چیزی را از بین ببریم که زمانی روی آن سرمایه‌گذاری کرده‌ایم؛ چیزی را ریشه‌کن کنیم که قبلاً ساخته‌ایم. واپس‌زدن، ازپا نشستن، دورریختن و بیزاری‌جستن از آنچه زمانی برایمان عزیز بوده، همه و همه لازمه زندگی است.

باید دانست که هرگاه درد و رنج به جایی ختم نمی‌شود، چند چیز در حال رخداد است. نخست اینکه ممکن است شما به‌نحوی با رنج و بدبختی خو کرده باشید؛

اگر ۷۹ بار با کسی صحبت کرده‌اید و نتیجه‌ای نگرفته‌اید، آیا انتظار دارید برای هشتادمین بار معجزه بشود؟ اصطلاح غیرفنی این کار یعنی غرزدن و این کاری است که هرگز نباید انجام شود. هرگاه خود را مجبور به انجام چنین کاری دیدید، بدانید یک جای کار اشکال دارد.

درباره پرسش‌های زیر تأمل کنید و ببینید که آیا در فعالیت‌های مختلف کار و زندگی وجود چرخه‌ها و فصول را رعایت می‌کنید: آیا پایان‌دادن را بخشی طبیعی از زندگی می‌دانم؟ آیا مانند پزشکی که کارش تشخیص‌گذاری است، مرتب از خود می‌پرسم که در چه فصلی به‌سر می‌برم؟ آیا در مقابل پایان‌دادن که برای تغییر فصل ضروری است، مقاومت می‌کنم؟ اگر واقعا به فصول و چرخه‌ها اعتقاد داشتم، آیا مقاومت می‌کردم؟ آیا به ارتباط، فعالیت یا موضوعی چسبیده‌ام که فصل آن گذشته باشد؟ برای ورود به فصل جدید باید چه کارهایی انجام دهم؟ آیا زمانی که نیاز به رسیدگی و مراقبت است، من هنوز در حال بذرافشانی هستم؟

آیا زمستان فرا رسیده و من تعمیر ابزارها و برنامه‌ریزی برای آینده را نادیده می‌گیرم؟ به بیان کتاب مقدس، آیا سعی می‌کنید به چیزی حیات ببخشید که عمرش به پایان رسیده است؟ سعی می‌کنید چیزی را شفا دهید که باید از بین برود؟ به چیزی می‌خندید که باید برایش سوگواری کنید؟ چیزی (یا کسی) را در آغوش گرفته‌اید که باید پس می‌زدید؟ از عشق نسبت به چیزی (یا کسی) حرف می‌زنید که باید از آن متنفر باشید؟ ۲. بپذیرید که بر درخت زندگی شاخ‌وبرگ حیات بیش‌ازاندازه می‌روید یکی از دلایلی که هرس‌کردن و اصلاحات را ضروری می‌سازد این است که شاخ‌وبرگ بسیار زیادی بر آن می‌روید، آن‌قدر که تمام آن‌ها نمی‌توانند به‌نهایت رشد خود برسند. گیاه زنده در هر چرخه از زندگی بیش از آنچه بتواند تحمل کند، شاخ‌وبرگ می‌دهد.

خوب باختن یعنی پایان‌دادن به چیزی که فایده ندارد و پرداختن به کاری بهتر.

تسلیم‌نشدن یک شکل منفی و مسموم نیز دارد. این شکل زمانی اتفاق می‌افتد که تسلیم‌شدن و رهاکردن به‌عنوان کنار گذاشتن یک هدف یا تلاش معنی می‌شود. به‌عبارت دیگر اگر شما کار یا رابطه‌ای را کنار بگذارید به‌جای آنکه فکر کنید کار عاقلانه‌ای کرده‌اید تصور می‌کنید بازنده‌اید و تسلیم شده‌اید که این بسیار وحشتناک است.

اساسا ماهیت آدم‌ها طوری است که عده‌ای از آن‌ها در عین خوب‌بودن، برای کار یا روابط شما مناسب نیستند؛ عده‌ای بیمارند، افرادی در انکار به‌سر می‌برند و تغییر هم نخواهند کرد و بالأخره عده‌ای هم هستند که هیچ‌چیزی به شما نخواهند افزود. بنابراین این را در نظر داشته باشید که اگر در زندگی یا سازمان شما هرگز کسی کنار گذاشته نمی‌شود، بدین معناست که شما در انکار واقعیت به‌سر می‌برید،

وقتی دیگر امیدی به بهبودی نیست، پایان‌دادن به شرایط نامطلوب ضرورت پیدا می‌کند. اما امیدواری فضیلتی نیست که به این سادگی کنار گذاشته شود. در جای خود باید مصرانه به آن متوسل شویم. امیدواری می‌تواند موفقیت صد ساله یک شرکت یا نجات یک ازدواج را تضمین کند، اما برای آنکه بدانیم که باید امیدوار باشیم به چند رهنمود نیاز داریم. اجازه دهید به این رهنمودها نگاهی بیندازیم.

به بیان کتاب مقدس، آیا سعی می‌کنید به چیزی حیات ببخشید که عمرش به پایان رسیده است؟ سعی می‌کنید چیزی را شفا دهید که باید از بین برود؟ به چیزی می‌خندید که باید برایش سوگواری کنید؟ چیزی (یا کسی) را در آغوش گرفته‌اید که باید پس می‌زدید؟ از عشق نسبت به چیزی (یا کسی) حرف می‌زنید که باید از آن متنفر باشید؟

عصب‌شناسی نشان می‌دهد که در واقع مغز شما مسیرهایی شبیه به سیم‌کشی تشکیل می‌دهد، طوری که شما به‌طور خودکار فکر و رفتار می‌کنید. بنابراین وقتی سیم‌کشی یا مسیرهای عصبی شما برای پذیرفتن گرفتاری شکل گرفته‌اند، شما هم طوری زندگی می‌کنید که آن را در کنار خود داشته باشید. از این‌رو تحمل گرفتاری و مشکلی که باید پایان پیدا کند، امری عادی می‌شود.

خوب باختن یعنی پایان‌دادن به چیزی که فایده ندارد و پرداختن به کاری بهتر.

بین کمک‌کردن به یک فرد معلول، کم‌توان یا مبتلا به نقص و کاستی و کمک‌کردن به فردی که در مقابل جریان رشد مقاومت می‌کند و مسئولیت خود و کارهایش را به‌عهده نمی‌گیرد، تفاوت است. هرگاه متوجه شدید که دارید تاوان مسئولیت دیگری را می‌پردازید، بدانید که نه‌تنها از پیشروی بازمانده‌اید و پایان‌دادن ضروری به‌تأخیر افتاده است، بلکه به‌احتمال زیاد به ضرر فرد مقابل کار می‌کنید.

و اما درس این است: مغز ما رفتارمان را هدایت می‌کند و از این‌رو خیلی احتمال دارد که سخت‌افزار و نرم‌افزار مغزمان، یعنی نقشه ذهنی‌مان، ما را در یک مقطع نگه دارد.

ممکن است تصمیم ما کار کسی را از او بگیرد یا او را مجبور کند با از دست‌ دادن و کنارگذاشته‌شدن کنار بیاید، اما درنهایت آن‌ها نیز باید مسئول زندگی خود باشند. اما اگر نقشه درونی‌تان به شما می‌گوید که در قبال دیگران مسئولیتی مانند مسئولیت فرزندتان دارید، بی‌شک نقشه شما اشکال دارد و برخی از پایان‌دادن‌های ضروری به‌تعویق افتاده‌اند.

نقشه‌ای که ما را مسئول دیگران می‌کند یکی از رایج‌ترین نقشه‌هایی است که مانع از پایان‌دادن می‌شود. این نقشه نتیجه تربیتی است که در آن، کودک به‌خاطر انتخاب‌هایی که مورد علاقه والدین یا دیگر اعضای خانواده نیست، همواره احساس گناه می‌کند. این فرد در بزرگسالی باید نقشه جدیدی بیاموزد که به او بگوید: «من در این کار تو را نشانه نگرفته‌ام، من این کار را به‌خاطر خودم می‌کنم.» و این نقشه تفاوتی آشکار ایجاد خواهد کرد.

وفاداری مهم است و درواقع یکی از ویژگی‌های مهم شخصیتی انسان به‌شمار می‌رود، اما وفاداری در عشق و دوستی نه امری مطلق و نامتناهی است، نه به‌معنای آن است که مسئولیت دیگری را به‌عهده بگیریم و نه اینکه به دلیل وفاداری غیرمنطقی، بدرفتاری یا عملکرد نادرست دیگران را تحمل کنیم.

در تمام جنبه‌های زندگی به‌نحوی مجبور به خاتمه‌دادن هستیم و وقتی این کار را خوب انجام دهیم فصول زندگی با موفقیت طی می‌شوند. پایان‌بخشیدن مناسب، از درد و رنج می‌کاهد، رشد بیشتری در پی دارد، اهداف شغلی و شخصی را تحقق می‌بخشد، کیفیت زندگی را افزایش می‌دهد و نور امید بر آن می‌تاباند. اما اگر در پایان‌دادن ضعیف عمل کنیم پیامدهای ناگوار دامن‌گیرمان می‌شود، فرصت‌های خوب را از دست می‌دهیم و گرفتاری‌ها یا برجای می‌ماند یا همواره تکرار می‌شود. پس بیایید با اقتدار پایان‌دادن‌های ضروری را بپذیریم، آن‌ها را عملی کنیم و به نتایجی برسیم که آرزوی همه ماست.

«ببین، درد (کشیدن) و آسیب (دیدن) خیلی با هم فرق دارند. همه ما وقتی با حقیقتی تلخ روبه‌رو می‌شویم، تا حدی درد و ناراحتی را حس می‌کنیم، اما سرکردن با آن سبب رشدمان می‌شود. تحمل این درد منشأ رشد بزرگی است و آسیب‌زا نیست. آسیب زمانی است که تو یک فرد را تخریب می‌کنی و به او صدمه می‌زنی. روبه‌روشدن با واقعیت معمولاً تجربه‌ای نیست که به ما صدمه‌ای وارد کند، هر چند ممکن است ما را برنجاند و ناراحت کند.»

گاه بهترین کاری که یک مدیر یا شخصی می‌تواند انجام دهد این است که از تلاش‌کردن دل بِکند. شخص دانا می‌داند کی باید دست از تلاش بکشد.