بریده‌هایی از کتاب خرده جنایت های زناشوهری

تو می‌خوای که عشق بهت ثابت کنه که وجود داره. چه اشتباهی! این تویی که باید ثابت کنی که اون وجود داره. لیزا: چطوری؟ ژیل: با اعتماد کردن.

مردها بی‌دل‌وجرئتن، نمی‌خوان با مشکلات زندگی‌شون روبه‌رو شن، دلشون می‌خواد فکر کنن که همه‌چی روبه‌راهه. درحالی‌که زن‌ها روشونو برنمی‌گردونن. لیزا: این‌ها رو تو کتاب بعدیت بنویس، تعداد خواننده‌های زن کتابت زیاد می‌شه. ژیل: زن‌ها با مشکلات مواجه می‌شن لیزا، ولی نمی‌دونم چرا بیشتر فکر می‌کنن که مشکل از خودشونه. فکر می‌کنن دلیل فرسودگی زندگی‌شون از کم شدن جذابیتشونه، خودشونو مسئول و مقصر می‌دونن و گناه همه‌چیزو گردن خودشون می‌اندازن. لیزا: مردها گناهشون خودخواهی‌شونه، زن‌ها خودمحوری‌شون. ژیل: یک به یک مساوی. لیزا: صفر صفر. مسابقهٔ بی‌نتیجه.

من که نمی‌تونم علی‌رغم میلت ازت حمایت کنم! حاضرم ازت در برابر همهٔ دنیا حمایت کنم ولی نه در برابر خودت...

اونچه باعث می‌شه یک زن‌ومرد باهم بمونن مسائل مبتذل و پستیه که بینشونه: به‌خاطر منافع، ترس از تغییر، وحشت پیری، ترس از تنهایی، سست می‌شن، تحلیل می‌رن، دیگه حتی فکرشم نمی‌کنن که یک کاری بکنن تا زندگی‌شون عوض شه؛ اگه دست همو می‌گیرن، فقط برای اینه که تنها به گورستان نرن.

عشق ابدیْ عاقلانه نیست، اینکه آدم مدت‌ها کسی رو دوست داشته باشه دیوونگی محضه. کار عاقلانه اینه که فقط دوران شیرین عاشقی، عاشق باشی. آره عقل‌گرایی عاشقانه اینه: تا وقتی‌که اوهام عاشقانه‌مون ادامه داره همدیگه رو دوست داریم، همین‌که تموم شد همدیگه رو ترک می‌کنیم. به‌محض اینکه در برابر شخصیت واقعی قرار گرفتیم و نه اونی که در رؤیامون بود از هم جدا می‌شیم.

وفاداریت برام خیلی مهم بود. من اون‌قدر به خودم اعتماد ندارم که هرروزِ خدا با رقیب‌های جوروواجور دست‌وپنجه نرم کنم... یا با شک‌وظن بتونم زندگی کنم.

یک زن وقتی به سنش پی می‌بره که متوجه می‌شه زن‌های جوون‌تر از اون هم وجود دارن.

وحشتناکه. انگار دارم روی پرتگاه راه می‌رم. هرلحظه ممکنه یک چیز کوچکی بفهمم که منو تبدیل به یک آدم رذل کنه. دارم روی یک طناب باریک راه می‌رم، خودمو در زمان حال نگه می‌دارم، از آینده هم نمی‌ترسم، ولی از گذشته هراس دارم. از سنگینیش می‌ترسم. می‌ترسم که تعادلمو بهم بریزه و منو با خودش ببره پایین... دارم می‌رم تا با خودم روبه‌رو بشم ولی نمی‌دونم مقصدم درسته یا نه. از عیب و ایرادام بگو.

ژیل: من بهت توجه نمی‌کردم. مثل چادری که چهرهٔ زن‌ها رو می‌پوشونه من هم سراپاتو با محبت پوشونده بودم. به‌طوری که پشت این حجاب دیگه خطوط چهره‌ت رو نمی‌دیدم. حتی جرئت نمی‌کردم ازت بپرسم چرا مشروب می‌خوری. خیالم راحت بود که سال‌هاست باهم زندگی می‌کنیم ـ پونزده سال ـ و متوجه نبودم که زمان با عشق سازگاری نداره. متشکرم که این زوج به‌خواب‌رفته رو به قتل رسوندی. متشکرم از اینکه این بیگانه‌هایی رو که من‌وتو بودیم کُشتی، ازت سپاسگزارم. فقط یک زن می‌تونه چنین شهامتی داشته باشه.

لیزا: اگر اشتباه نکنم، دارین روی ماشین من استفراغ می‌کنین. ژیل: متأسفم. لیزا: نه، نه ادامه بدین. به‌هرحال از رنگش متنفرم. همیشه دلم می‌خواست منحصربه‌فرد باشه. ژیل: حالا دیگه کاملاً تَکه!

متوجه نبودم که زمان با عشق سازگاری نداره.

چطور می‌شه آدم کاملاً جدول ضرب‌در هشت رو ـ که همه می‌دونن از بقیه سخت‌تره ـ از بحر باشه ولی فراموش کنه کیه؟

آن‌قدر برایش پاسخ دادن سخت است که به‌کلی منصرف می‌شود.

جهان غنی و کاملی وجود داره که به‌نظرم منسجم و معقول می‌آد. اما من توش پرسه می‌زنم بدون اینکه بدونم چه نقشی توش دارم. همه‌چیز حجم داره، ماهیت داره به‌جز من...

عقل در این نیست که جلو احساسو بگیری، بلکه در اینه که همه‌چیزو احساس کنی. هرطور که باشه.

من هم با خودم موافق نیستم. برای اینکه یک مغز که ندارم، دو تا دارم. چرا ژیل! دو تا مغز. یکی متجدد و مدرن و اون یکی سنتی و عقب‌مونده.

می‌پرستیدمت ولی یادم می‌رفت بهت بگم.

تو این کتاب زندگی زناشویی رو مثل مشارکت دو قاتل معرفی می‌کنم. چرا؟ برای اینکه از همون اول، تنها چیزی که باعث می‌شه یک زن‌ومرد باهم باشن خشونته، این کششی که اونا رو به جون هم می‌اندازه، که بدنشونو به هم می‌چسبونه، ضربه‌هایی که با آه‌وناله و عرق و دادوبیداد توأمه، این نبردی که با تموم شدن نیروشون خاتمه می‌گیره، این آتش‌بسی که اسمشو لذت می‌ذارن، همه‌ش خشونته. حالا اگه این دو قاتل شراکتشونو ادامه بدن و ترک مخاصمه کنن و باهم ازدواج کنن، باهم متحد می‌شن که علیه جامعه بجنگن. ادعای حق‌وحقوق و مزایا می‌کنن، ثمرهٔ کُشتیشون یعنی بچه‌هاشونو به رخ جامعه می‌کشن تا سکوت‌واحترام بقیه رو کسب کنن

من دیگه به اینجام رسیده. از اینکه آلودگی مغزمو ببینی، از اینکه منو درک کنی، عذرمو بپذیری، منو عفو کنی، جونم به لبم رسیده. دلم می‌خواد که از من متنفر باشی، کتکم بزنی، فحشم بدی. می‌خوام که تو هم مثل من زجر بکشی. ژیل بطری ویسکی را به لیزا نشان می‌دهد. ژیل: یک گیلاس دیگه برای راه؟

مردها بی‌دل‌وجرئتن، نمی‌خوان با مشکلات زندگی‌شون روبه‌رو شن، دلشون می‌خواد فکر کنن که همه‌چی روبه‌راهه. درحالی‌که زن‌ها روشونو برنمی‌گردونن.

همیشه می‌گفتی که عقل در این نیست که جلو احساسو بگیری، بلکه در اینه که همه‌چیزو احساس کنی. هرطور که باشه.

خانواده یا به عبارتی دیگه خودخواهی در لباس نوع‌دوستی...

زن‌ها با مشکلات مواجه می‌شن لیزا، ولی نمی‌دونم چرا بیشتر فکر می‌کنن که مشکل از خودشونه. فکر می‌کنن دلیل فرسودگی زندگی‌شون از کم شدن جذابیتشونه، خودشونو مسئول و مقصر می‌دونن و گناه همه‌چیزو گردن خودشون می‌اندازن. لیزا: مردها گناهشون خودخواهی‌شونه، زن‌ها خودمحوری‌شون. ژیل: یک به یک مساوی.

خیلی سخته که آدم برای اینکه بفهمه کیه مجبور باشه به حرف دیگران اعتماد کنه. لیزا: همه همینن.

ژیل: چون دوستم داری منو می‌کشی؟ لیزا با سر خمیده و نگاهی که به زمین دوخته شده است زیر لب زمزمه می‌کند: لیزا: دوستت دارم و این منو می‌کشه.

عقل در این نیست که جلو احساسو بگیری، بلکه در اینه که همه‌چیزو احساس کنی. هرطور که باشه.

روزگار کاری که بخواد می‌کنه

این دوره‌زمونه مردم رو اِن‌قدر نازنازی کرده که حتی می‌خواد وجدان آدما رو هم به دوا ببنده ولی موفق نمی‌شه که انسان بودنمونو معالجه کنه.

قبل از اینکه بخوای منو بکشی دوستت داشتم، بعدشم دوستت دارم. عشق من به تو مثل یک غده‌ست. توده‌ایه در مغزم که دیگه نه می‌تونم درش بیارم نه عوضش کنم. جزئی از تو در درون منه. حتی اگه بری، اون باقی می‌مونه. شکلی از تو در وجود منه. من نشونهٔ توام، تو نشونهٔ منی، هیچ‌کدوم بدون دیگری نمی‌تونیم وجود داشته باشیم.

عقل در این نیست که جلو احساسو بگیری، بلکه در اینه که همه‌چیزو احساس کنی. هرطور که باشه.