بریده‌هایی از کتاب هفت‌تا هفت‌تا

«هیچ وقت اجازه نده کسی بهت بگه نمی‌تونی کاری رو انجام بدی.»

«هیچ وقت اجازه نده کسی بهت بگه نمی‌تونی کاری رو انجام بدی.

پایان‌ها همیشه آغاز چیزی دیگرند.

اگر می‌توانستید یک سال در جزیره‌ای متروکه همراه شخصیتی داستانی زندگی کنید، کی را انتخاب می‌کردید؟

معتقدم چای قدرت‌هایی را دارد.

مامانم وقتی خوشحال است گریه می‌کند. وقتی غمگین است فقط ساکت می‌شود. فکر می‌کنم در این بخش سیم‌کشی عاطفی‌اش به هم ریخته.

نابغه‌، چیزی را که هیچ کس دیگری آن را نمی‌بیند، هدف قرار می‌دهد و به هدف می‌زند.

(جز رفتن به آن زندان اجباری که اسمش را گذاشته‌اند مدرسه‌ی راهنمایی و بازدید هفتگی از کتابخانه‌ی مرکزی)

اما در هفته‌ی دوم، دروغ گفتن راحت‌تر از هفته‌ی اول بود، چیزی که آدم را غمگین می‌کرد.

هیچ وقت اجازه نده کسی بهت بگه نمی‌تونی کاری رو انجام بدی.

وقتی شکلات سرد می‌شود، بستنی خوشمزه‌ی وانیلی را توی خودش می‌گیرد و زندانی می‌کند. کار ما این است که آزادش کنیم.

او کنارم است. و وقتی دنیایت از هم می‌پاشد، نود و نه درصد همین مهم است که کسی کنارت باشد.

وقتی دنیایت از هم می‌پاشد، نود و نه درصد همین مهم است که کسی کنارت باشد.

یکی از مشکلات من این است که متفکر خوبی هستم

واقعیت، مخلوط‌کنی است که در آن امیدها و رؤیاها با ترس و ناامیدی در هم می‌آمیزند.

حالا می‌فهمم که زندگی، سفر بزرگی وسط میدان مین است و آدم نمی‌داند با کدام قدم می‌رود هوا.

دل دوک آدم بدی نیست. فقط توی آدم بودن بد است.

دوست ندارم کسی را از جمع بیرون بیندازم (این منم که همیشه از جمع بیرون می‌مانم، برای همین می‌دانم چه حالی دارد)

زندگی، سفر بزرگی وسط میدان مین است و آدم نمی‌داند با کدام قدم می‌رود هوا.

نامه را خواندم. تویش نوشته بود من "خیلی با‌استعدادم. " یعنی بعضی مردم "کم با‌استعدادند"؟ یا فقط "با‌استعدادند"؟ شاید تمام صفت‌ها و برچسب‌ها نفرینند. مگر اینکه روی محصولات بهداشتی چسبیده باشند. چون به نظر من فکر خوبی نیست که مردم را به شکل موجودات شبیه هم ببینیم. هر کسی مواد تشکیل‌دهنده‌ی زیادی دارد که او را به مخلوقی منحصر به فرد تبدیل کند.

دیسفیجیا اصطلاحی پزشکی است به معنای عدم توانایی بلعیدن، و می‌دانم که دو نوع دیسفیجیا وجود دارد: اوروفارینجیل و اسوفاجیل. اما شاید نوع سومی هم وجود داشته باشد که وقتی قلب آدم می‌شکند و خرد می‌شود پیش می‌آید. نمی‌توانم چیزی ببلعم، چون آن نوع دیسفیجیا را دارم.

نابغه‌، چیزی را که هیچ کس دیگری آن را نمی‌بیند، هدف قرار می‌دهد و به هدف می‌زند.

درخت‌هایی را دیده‌ام که از آتش‌سوزی جان سالم به در برده‌اند. پوستشان سوخته و تنه‌شان شاخه‌هایی خشک است. اما زیر آن اسکلت، نیرویی است که یک شاخه‌ی سبز می‌فرستد بیرون. شاید اگر شانس بیاورم، روزی همچین اتفاقی برایم بیفتد.

وقتی به دیگران اهمیت می‌دهید، حواستان از بدبختی‌های خودتان پرت می‌شود.

واقعیت، مخلوط‌کنی است که در آن امیدها و رؤیاها با ترس و ناامیدی در هم می‌آمیزند.

بیشتر روز با پتی‌ام. او کنارم است. و وقتی دنیایت از هم می‌پاشد، نود و نه درصد همین مهم است که کسی کنارت باشد.

وقتی غذایمان تمام می‌شود، برای هر کدام‌مان یک کاسه بستنی وانیلی می‌آورند که رویش دانه‌های رنگی پاشیده‌اند. دختری که کنارم است با دیدن دانه‌های رنگی می‌زند زیر گریه. شاید نگران آثار جانبی بلند‌مدت مصرف رنگ‌های خوراکی است. که نگرانیِ به جایی است. اما به این نتیجه می‌رسم که به خاطر این موضوع گریه نمی‌کند، چون دستش بد جوری سوخته و همان‌طور که گریه می‌کند با آن ور می‌رود.

خلق و خوی ملایمش یکی از بهترین خصوصیاتش است و دارد حفظش می‌کند. تا حدی. شاید وقتی خیلی چیزها را پشت سر بگذارید همچین اتفاقی برایتان می‌افتد. مثل شیشه‌ای که توی دریا افتاده باشد، تمام زوایای خشنتان سابیده می‌شود و از بین می‌رود.

ویلو به او گفت که اگر آفتابگردان‌های کوچکشان را زود توی خاک نکارند دیگر نمی‌توانند رشد کنند. گفت باید ریشه‌ای واقعی بسازند تا تمام توانشان شکوفا شود. مای فکر کرد، همه‌مان همین‌طور نیستیم؟ و با عجله به طرف مادرش دوید. همه‌مان همین‌طور نیستیم؟

گریه‌اش شدیدتر می‌شود. سرش را بلند و نگاهم می‌کند. هنوز دستم دور شانه‌های خمیده‌اش است. اما چیزی را توی چشم‌هایش می‌بینم. قلبش شکسته است. این قیافه را می‌شناسم.