بریده‌هایی از کتاب به خاطر خواهرم

اگه با یه انزواطلب ملاقات کنی، اهمیتی نداره چی دربارهٔ تنهایی‌ش بهتون می‌گه؛ اما این رو بدونین که منزوی‌بودنش به این خاطر نیست که از تنهایی لذت می‌بره، بلکه به این خاطره که قبلاً سعیِش رو کرده که خودش رو با این دنیا وفق بده، ولی مردم مدام ناامیدش کردن.

حقیقت اینه که بعضی شب‌ها هست که واقعاً دلت می‌خواد بدونی یه نفر توی این دنیای بزرگ هست که کنارت باشه.

ظرفیت تحمل آدم‌ها مثل بامبو می‌مونه، انعطاف‌پذیرتر از اونیه که در نگاه اول می‌بینی.

هرازگاهی زندگی یه دوراهی جلوی پات می‌ذاره و تو جادهٔ شنی رو انتخاب می‌کنی، ولی تمام مدت چشمت دنبال اون یکی جاده‌س و مطمئنی که داری اشتباه می‌کنی

دکترها شاید نقشهٔ میدون جنگ رو بکشن، اما این پرستارها هستن که نبرد رو قابل‌تحمل می‌کنن.

ببین، هرقدر هم بخوای غم تلخ ازدست‌دادن یه نفر از این دنیا رو تو دلت نگه داری، این حقیقت که تو داری توی این دنیا زندگی می‌کنی عوض نمی‌شه. و ساده‌ترین جریان زندگی اینه: اولش فکر می‌کنی هیچ تغییری حاصل نشده، اما یه روز، پشت‌سرت رو نگاه می‌کنی و می‌بینی درد چقدر کم شده.

خیلی راحته که فرض کنی چون دنیای خودت دیگه حرکت نمی‌کنه، پس همه دست از زندگی کشیده‌ان.

شک دارم که ستاره‌ها آتش باشند، شک دارم خورشید حرکت کند، شک دارم حقیقت دروغ باشد؛ اما شک ندارم من عاشقم. ویلیام شکسپیر هملت

اگه یه خواهر داشته باشی و اون بمیره، بعداز اون دیگه نمی‌گی خواهر داری؟ یا تو همیشه، حتی وقتی‌که نیمه‌ت رفته باشه، یه خواهر باقی می‌مونی؟

ببین، هرقدر هم بخوای غم تلخ ازدست‌دادن یه نفر از این دنیا رو تو دلت نگه داری، این حقیقت که تو داری توی این دنیا زندگی می‌کنی عوض نمی‌شه. و ساده‌ترین جریان زندگی اینه: اولش فکر می‌کنی هیچ تغییری حاصل نشده، اما یه روز، پشت‌سرت رو نگاه می‌کنی و می‌بینی درد چقدر کم شده.

یک آتش از دل آتشی دیگر فوران می‌کند. یک درد از دلتنگیِ دیگری فروکش می‌کند. ویلیام شکسپیر رومئو و ژولیت

یه بار وقتی کیت کلاس دوم بود، عکس یه آتیش‌نشان کشید که بالای کلاه ایمنی‌ش یه حلقهٔ نور بود. به هم‌کلاسی‌هاش گفته بود بابام فقط باید بره بهشت، چون اگه به جهنم بره، همهٔ آتیش‌ها رو خاموش می‌کنه. هنوز اون نقاشی رو دارم.

«هرچی بیشتر بزرگ می‌شی، وقتی یه بازی رو خراب می‌کنی، مربی کمتر تو رو می‌بخشه.»

انگار قهرمان‌نبودن برای یه بچه مثل قطع‌شدن عضوی از بدنه؛ عضوی که می‌دونی نیست، اما هنوز حسش می‌کنی و این دردناکه.

شاید وقتی خدا یه نقصی بهت می‌ده، واسه اطمینان یه ذره طنز هم تو وجودت قرار می‌ده که بتونی همه‌چی رو جمع‌وجور کنی.

هرقدر هم بخوای غم تلخ ازدست‌دادن یه نفر از این دنیا رو تو دلت نگه داری، این حقیقت که تو داری توی این دنیا زندگی می‌کنی عوض نمی‌شه. و ساده‌ترین جریان زندگی اینه: اولش فکر می‌کنی هیچ تغییری حاصل نشده، اما یه روز، پشت‌سرت رو نگاه می‌کنی و می‌بینی درد چقدر کم شده.

اگه مامان و بابای تو، به دلیلی تو رو به دنیا آورده باشن، بهتره اون دلیل وجود داشته باشه، چون همین‌که از بین بره، تو هم از بین رفتی.

اوضاع خونهٔ ما مثل یه پتو می‌مونه که واسه تخت کوچیکه. بعضی وقت‌ها خوب می‌پوشوندت، بعضی وقت‌ها هم سردت می‌شه و می‌لرزی. بدتر از همه اینه که نمی‌دونی کدومش قراره اتفاق بیفته.

من فکر می‌کنم تو زندگی‌هامون دو راهی‌هایی هست که حتی، بدون اینکه متوجه باشیم، براشون تصمیمات بزرگ و تأثیرگذاری می‌گیریم.

به‌خاطرِ هرکسی که یه چیزی به دست می‌آره، یه نفر دیگه باید یه چیزی از دست بده.

می‌دونی سکوت چه‌جوری می‌تونه توی تاریکی به گوش و حلق و بینی‌ت فشار بیاره و ناشنوات کنه؟

اگه روی ایجاد استحکامات دفاعی توی ساحل تمرکز کنی، می‌تونی سونامی‌ای رو که درحالِ نزدیک شدنه نادیده بگیری.

این رو از من داشته باش: موندگاریِ عشق به‌اندازهٔ رنگین‌کمونه. وقتی هست خیلی قشنگه، اما به‌محض اینکه ناپدید می‌شه هی چشم‌هات رو باز و بسته می‌کنی تا ببینی‌ش اما دیگه نیست که نیست.

یه قانون مورفی در تومورشناسی وجود داره که جایی نوشته نشده، اما خیلی‌ها باورش دارن: اگه مریض نشی، حالت خوب نمی‌شه. بنابراین اگه شیمی‌درمانی به‌شدت مریضت کنه، اگه پرتودرمانی پوستت رو خشک کنه و...، همهٔ این‌ها خیلی خوبه. از طرف دیگه، اگه درطول معالجه دچار یه درد ناچیز یا حالت تهوع بشی، به این معنیه که داروها از بدنت دفع می‌شن و کارشون رو درست انجام نمی‌دن.

«هرچی بیشتر بزرگ می‌شی، وقتی یه بازی رو خراب می‌کنی، مربی کمتر تو رو می‌بخشه.»

تازه می‌فهمم چطور یکی از والدین می‌تونه به بچه صدمه بزنه چون وقتی به چشم‌هاش نگاه می‌کنی، انعکاس خودت رو می‌بینی و آرزو می‌کنی کاش ندیده بودی.

وقتی سال‌ها با شریکِ زندگی‌ت بوده باشی دیگه برات مثل نقشهٔ توی داشبورده که گوشه‌هاش رو تا زدی، انقدر باز و بسته کردی که جای تاهاش سفید شده و توش نقشهٔ راهیه که انقدر برات آشناست که می‌تونی از حفظ بکشی و درست به همین دلیله که هر بار این نقشه رو با خود می‌بری. بااین‌حال درست وقتی‌که انتظارش رو نداری، یه روز چشم باز می‌کنی و یه جادهٔ انحرافی ناآشنا می‌بینی. یه منظرهٔ زیبا که قبلاً اونجا نبوده. و باید به این فکر می‌کنی این نقطهٔ عطف اصلاً چیز جدیدی نیست، بلکه چیزیه که تو خیلی وقت پیش گمش کرده‌ای.

«خب، گاهی برای اینکه چیزی رو به‌دست بیاری که بیشتر از هر چیزی می‌خوای، باید کاری رو انجام بدی که بیشتر از همه بدت می‌آد.»

آدم به‌خاطر بی‌نقص‌بودنِ کسی عاشقش نمی‌شه، دقیقاً علی‌رغم این حقیقت که کامل و بی‌نقص نیست، عاشقش می‌شه.

شاید وقتی خدا یه نقصی بهت می‌ده، واسه اطمینان یه ذره طنز هم تو وجودت قرار می‌ده که بتونی همه‌چی رو جمع‌وجور کنی.