بریده‌هایی از کتاب کمبوجیه و من (پادشاهی مهر و کین)

پدرم همیشه کاشتن را برتر از کشتن می‌دانست.

نفرین این تاج و تخت، تنهایی‌ست.

من دوستت دارم چون دوستت دارم. عشق نیازی به دلیل ندارد.

از دست‌دادن زنی که دوستش داشت، شوریده‌اش کرده بود؛ مانند این درخت!

کاش می‌توانستم تو را بکشم. ای کاش اینقدر دوستت نداشتم

رودابه گیسوان بافته‌ش رو پایین انداخت تا زال اون‌ها رو بگیره و بالا بیاد. پهلوان، گیسوان رو بوسید و گفت: «مباد که من زلف مشک بوی تو را کمند کنم.»

من برای کمبوجیه، آمیتیسِ نبوکدنصر بودم!

- کسی که خطر می‌کند نباید اینقدر زود روحیه‌اش را ببازد. شمشیرت را از رو نبند. کمبوجیه را که می‌شناسی. نباید بی‌پروا با تصمیم‌هایش مخالفت کنی. - من هم پسر کوروشم و شاهزادهٔ ایران. نمی‌توانم در برابر کردارهای نادرست این شاه جوان خاموش بمانم. پدرمان هم این خاموشی را نمی‌پسندد.

بشود که آنان به خدای من بگویند به کوروش که پادشاهی تو را گرامی می‌دارد و پسرش کمبوجیه، جایگاهی در سرای سپند ارزانی دار. برای همیشه.

زنان قدرتمند ترسناکند؛ البته برای مردانی که می‌خواهند بر آن‌ها چیره شوند.

«فراموش نکن! شکست‌دادن دشمن بی‌خانه سخت‌تر است. از مردمی که به هیچ چیزی دلبستگی ندارند، باید ترسید.»

آرته‌بامه احتمالاً همسر محبوب داریوش بوده چون هزینه‌های گزافی براش می‌شده.

«باید شاه‌کمبوجیه رو بکشی!»

اگر کسی به مرگ بسیار نزدیک شود، پزشک نمی‌تواند مرده را از زنده تشخیص دهد، اما سگ می‌تواند. همیشه وقتی کسی می‌میرد، سگی را کنار تن بی‌جانش می‌آورند تا دل‌استوار شوند که مرده است.

چیزی به نام جادو وجود ندارد. پشت هر پدیدهٔ شگفت‌انگیزی دانشی نهفته است. نمی‌تواند جز این باشد. این دیگه چیه؟ این‌جا واقعاً پانصد سال پیش از میلاد مسیحه؟ کمبوجیه مثل انسان قرن بیست‌ویکم حرف می‌زنه. با آدم‌هایی که این‌جا دیدم فرق داره. لحظه‌ای از ذهنم می‌گذره که شاید به خاطر همین دیدگاه متفاوته که بهش لقب شاه دیوانه رو دادند

کمبوجیه شخصیت منفی این داستان نیست. کمبوجیه، هیولایی که هرودوت می‌گه هم نیست. این آدم، شاه ایرانه؛ پسر کوروش بزرگ! هرچیزی که می‌خواد رو داره. انقدر قدرتمنده که هر کاری بخواد می‌کنه، اما خیلی تنهاست

- گاهی وقت‌ها، کاری که ساده‌ست درست هم هست.

هفت روز گذشته بود که کوروش به شهر آمد. هیچ خونی بر زمین ریخته نشده بود. هیچ نیایشگاهی چپاول نشده بود. سربازان پیروز به جان و دارایی هیچ‌کس دست‌درازی نکرده بودند و شاه شکست‌خورده، زنده و تندرست به کارامانی تبعید می‌شد.

- اَدَم راستامَ وَوُشتا. اَدَم مَنی‌یَ‌ئی‌یَ. اَدَم وی‌یَتَرَیَمَ. وَرتی‌یَ‌ئی‌ی.

- شما که نمی‌دونستید... چی می‌شه. - من فقط می‌دانم که اگر چشم نمی‌گشودی، هرگز نمی‌توانستم خودم را ببخشم. چه جوابی می‌تونم به شاه مغرور و خودکامه‌ای بدم که روبه‌روی من ایستاده و تلاش می‌کنه اشک‌هاش رو به بند بکشه؟ من هیچ پاسخی ندارم. وقتی چشم باز کردم می‌خواستم گلایه کنم و فریاد بزنم، اما حالا نمی‌تونم. فقط دوست دارم حالش رو بهتر کنم.

آدم‌ها وقتی چیز با ارزشی رو از دست می‌دن انگار که تکه‌ای از وجودشون کم شده. از دست‌دادن همیشه سخته، ولی اگر اون تکه، تکه‌ای باشه که به قلب آدم گره خورده تحمل نبودش خیلی سخت‌تر می‌شه.

این‌جا واقعاً پانصد سال پیش از میلاد مسیحه؟ کمبوجیه مثل انسان قرن بیست‌ویکم حرف می‌زنه. با آدم‌هایی که این‌جا دیدم فرق داره. لحظه‌ای از ذهنم می‌گذره که شاید به خاطر همین دیدگاه متفاوته که بهش لقب شاه دیوانه رو دادند

«ببخش آناهیتا. می‌دانم که فریادم دلنشین نیست.» - هیچ فریادی دلنشین نیست. - این سلاح یک مرد ناتوان است

شکست‌دادن دشمن بی‌خانه سخت‌تر است. از مردمی که به هیچ چیزی دلبستگی ندارند، باید ترسید.

آدم‌ها وقتی چیز با ارزشی رو از دست می‌دن انگار که تکه‌ای از وجودشون کم شده. از دست‌دادن همیشه سخته، ولی اگر اون تکه، تکه‌ای باشه که به قلب آدم گره خورده تحمل نبودش خیلی سخت‌تر می‌شه.

آدم‌ها وقتی چیز با ارزشی رو از دست می‌دن انگار که تکه‌ای از وجودشون کم شده. از دست‌دادن همیشه سخته، ولی اگر اون تکه، تکه‌ای باشه که به قلب آدم گره خورده تحمل نبودش خیلی سخت‌تر می‌شه.

- کاش می‌توانستم تو را بکشم. ای کاش اینقدر دوستت نداشتم آناهیتا! اشکی که تلاش می‌کردم در چشمم زندانیش کنم بالاخره روی گونه‌م فرود می‌آد. حس می‌کنم قلبم فشرده می‌شه؛ نه به خاطر این‌که کمبوجیه می‌گه دوستم داره، به این خاطر که همه این رو فهمیده بودند و من متوجه نشدم. بردیا گفته بود که شاه توجه ویژه‌ای بهم داره و من باور نکردم. فقط تلاش می‌کردم ازش متنفر باشم. کمبوجیه هر کاری کرد تا بهم نزدیک بشه و توجهم رو جلب کنه. در برابر همه ایستاد تا ازم محافظت کنه، اما من تا امروز حتی متوجه تلاشش نشده بودم.

حتی اگر هیچ‌کس نبود که تو را بخنداند، خودت راهی برای خندیدن پیدا کن. جهان با خندهٔ تو زیباتر می‌شود.

به اندازهٔ دو هزار و پانصد سال دوری دلتنگم!

«بازگشتنت حتی اگر دو هزاروپانصد سال به درازا بکشد، باز هم چشم به‌راهت می‌مانم!»