بریده‌هایی از کتاب تمام خشم من

شاید به‌خاطر همین است که آدم‌ها به‌خاطر پیری می‌میرند. شاید اگر با تمام وجود عاشق نشویم، بتوانیم عمر جاودانه داشته باشیم. اما عاشق می‌شویم، و وقتی پیری از راه می‌رسد، پر از حفره شده‌ایم، آن‌قدر حفره‌حفره که دیگر نفس‌کشیدن برایمان دشوار می‌شود. آن‌قدر حفره داریم که وجودمان دیگر مال خودمان نخواهد بود. تبدیل می‌شویم به یک فضای توخالی بزرگ که منتظر است با تاریکی و سیاهی پُر شود. منتظر است که آزاد و رها شود.

دوستشان دارم. مرا یاد آدمی که بودم می‌اندازند. یاد آدم‌هایی که دوستم داشتند.

مادران معصومیت فرزندانشان را در خاطرشان حمل می‌کنند. مهم نیست وقتی بزرگ می‌شوند چه می‌شوند. ما امیدها و رؤیاهایمان را برایشان حمل می‌کنیم. چنین چیزی در فطرت ماست همان طور که خداوند در تاروپود این کرهٔ خاکی تنیده شده است.

ولی به‌محض اینکه لمسش می‌کنم دلم می‌خواهد دوباره این کار را تکرار کنم. چون لمس‌کردنش او را واقعی می‌کند و این باعث می‌شود یادم بیاید چه احساسی به او داشتم. چه احساسی هنوز به او دارم.

موسیقی می‌تواند بیشتر از چهاردیوار و سقف احساس خانه‌بودن به آدم بدهد.

او زیادی می‌بیند. ای کاش این‌قدر همه‌چیز را نمی‌دید!

شاید عمل پیوند شخصیت هم می‌کرد خوب بود.

او عاشق این خانه است، حتی اگر تمام روح و جانش را گرفته باشد.

چیزی نیست. چشمانم را پاک می‌کنم. چند ساعت دیگه، دربارهٔ این موضوع تو دفترخاطراتت می‌نویسی، چون این موضوع مال گذشته‌س نه زمان حال و همه‌چی درست می‌شه.

«اگه راهمون رو گم کنیم، خدا مثل آبه. وقتی ما نمی‌تونیم، اون مسیر نادیده رو پیدا می‌کنه.»

برایم هیچ زحمتی ندارد که بروم سمت آبو و دلداری‌اش بدهم یا سمت نور تا دستانشان را بگیرم. همهٔ توان و انرژی‌ام را بهشان بدهم. اما بازوهایم حرکت نمی‌کنند. اشک‌ها جاری نمی‌شوند. مثل مجسمه می‌ایستم و چون ژاکتم را فراموش کرده‌ام از سرما یخ می‌زنم و به قبر خیره می‌شوم. با خودم فکر می‌کنم چطور آدمی که می‌توانست اتاقی را پُر کند توانسته در جعبه‌ای این‌قدر کوچک جا شود.

دارم یه فنجون چای درست می‌کنم و تنهایی‌خوردن اصلاً مزه نمی‌ده.

این هم پشت‌سر می‌گذارم. زنده می‌مانم. اما حفره‌ای درونم شکل گرفته که هرگز پُر نخواهد شد. شاید به‌خاطر همین است که آدم‌ها به‌خاطر پیری می‌میرند. شاید اگر با تمام وجود عاشق نشویم، بتوانیم عمر جاودانه داشته باشیم. اما عاشق می‌شویم، و وقتی پیری از راه می‌رسد، پر از حفره شده‌ایم، آن‌قدر حفره‌حفره که دیگر نفس‌کشیدن برایمان دشوار می‌شود. آن‌قدر حفره داریم که وجودمان دیگر مال خودمان نخواهد بود. تبدیل می‌شویم به یک فضای توخالی بزرگ که منتظر است با تاریکی و سیاهی پُر شود. منتظر است که آزاد و رها شود.

قبلاً عاشق تماشای صلاح‌الدین در حال نوشتن بودم. نگاهی متمرکز به خودش می‌گیرد، انگار دارد با واژه‌های توی سرش تانگو می‌رقصد. نوشتن آرامش می‌کند. کمکش می‌کند به دنیایش نظم ببخشد