بریده‌هایی از کتاب چرا آلمانی ها بهتر انجامش می دهند!

گرایش مرکل به روسیه نمی‌توانست متفاوت‌تر از گرایش اسلافش باشد. او اولین فرزند کمونیسم بود که ادارهٔ آلمان را در اختیار گرفته بود. او نیز همچون دیگر دانش‌آموزان آلمان شرقی زبان روسی را آموخته بود. آدمی نبود که از درس فرار کند و توانست مقام سوم کشور را در زمینهٔ صحبت به زبان روسی به دست آورد. یکی از جوایزش سفر به مسکو بود که آن‌جا نخستین آلبوم گروه بیتلز را خرید. همواره شیفتهٔ روسیه بوده است. روی دیوار اتاق کارش در ساختمان صدراعظم تصویری از کاترین کبیر آویخته، شاهزاده‌ای اهل پومرانی که بر تخت امپراتوری روسیه نشست.

آلمان قانون اساسی قدرتمندی دارد، مناظرات سیاسی آن پخته‌تر است، و عملکرد اقتصادی‌اش در بخش عمده‌ای از دورهٔ پس از جنگ بی‌نظیر بوده است.

برخلاف روسیه و فرانسه که به نمادهای نظامی‌شان اتکا دارند، ایالات متحده که به قصهٔ پدران بنیان‌گذار خود می‌نازد، یا انگلیس که به درس تاریخ سرود «بریتانیا حکمرانی کن» و دغدغه‌های جنگی سریال ارتش بابا متوسل می‌شود، آلمان چیزی ندارد تا به آن تکیه کند. برای همین، شدیداً به فرایند، انجام‌دادن درست کار و عدم‌اهمال‌کاری اهمیت می‌دهد. چون آلمان نقاط عطف مثبت چندانی در تاریخ خود ندارد، از نگاه به گذشته امتناع می‌کند.

همسرِ رئیس‌جمهور اشتاین‌مایر برای صرف غذا به این رستوران می‌آید. گاهی اوقات درخواست می‌کند ظرف یک‌بارمصرفی برایش بیاورند تا غذای دست‌نخوردهٔ همراهانش را برای شوهرش، که تا دیروقت کار می‌کند، با خود ببرد

نوامبر ۲۰۱۹، میلیون‌ها نفر سی‌امین سالگرد سقوط دیوار برلین

ما انگلیسی‌ها گرفتار نظام سیاسی روبه‌احتضار و توهم خودبزرگ‌بینی شده‌ایم

«منطقی است که ایالات متحده هر آنچه در توان دارد برای بازیابی سلامت اقتصادی جهان صرف کند، چرا که بدون آن هیچ ثبات سیاسی و صلح تضمین‌شده‌ای وجود نخواهد داشت.»

«مشکل ما این است که از همه انتظار داریم همان درس‌هایی را بگیرند که ما گرفته‌ایم.

دولت ناسیونالیستی و راست‌گرای ویکتور اوربان از کار خود متأسف نبود و اعلام کرد که پناهجویان شبیه گروهی متجاوز بوده‌اند. این ضدکمونیست سابق اولین رهبر اروپایی بود که ناآرامی فزاینده‌ای را بین مردم محلی مهار (یا برانگیخته) کرد. بعدها دانلد ترامپ به‌شدت از او ستایش کرد. مرکل وقایع را دیده بود و فوراً دست‌به‌کار شد. دستور داد دروازه‌های آلمان به روی مهاجران باز شود و فقط در موج اول حدود بیست‌هزار نفر، که بیشترشان سوری بودند، وارد کشور شدند. میزان کمک‌های مردمیِ مغازه‌دارها و خانواده‌ها در نقاط جمع‌آوری مخصوص غذا، لباس، لوازم بهداشتی و اسباب‌بازی آن‌قدر بود که پلیس از آن‌ها خواست دست نگه دارند. واژهٔ جدیدی متولد شد: ویلکامِنزکولتور به معنای فرهنگ خوشامدگویی

در سال ۲۰۱۳، مجلهٔ اشپیگل طی بررسی گزارش‌های اسنودن نشان داد که سفارت ایالات متحده در برلین همچون مرکز جاسوسی برای آژانس امنیت ملی امریکا فعالیت می‌کرده است. این سفارت‌خانه چندین سال مکالمات انجام‌شده بین مقامات ارشد سیاسی آلمان از جمله مرکل، کاربر وسواس‌گونهٔ تلفن همراه هوشمند، را ضبط و ذخیره کرده است. تمامی داده‌های جمع‌آوری‌شده در عملیات آینشتاین ـ نامی که به این اقدام اطلاق می‌شد ـ به مقرهای آژانس امنیت ملی ارسال و در «پایگاه داده‌ای دانش هدف» نگه‌داری می‌شد. سندی مربوط به سال ۲۰۰۹ و انتشاریافته در سال ۲۰۱۴ نشان داد که مرکل جزو ۱۲۲ رهبری بوده که اطلاعاتشان در سامانهٔ پایگاه داده‌ای موسوم به نمرود وجود دارد. اسم مرکل در فهرستی که به ترتیبِ حرف اول اسامی کوچک تنظیم شده بود در صفحهٔ اول زیر اسم رئیس‌جمهور مالی و بالای اسم رئیس‌جمهور سوریه، بشار اسد، آمده بود. این از دولت اوباما.

داس آلته اروپا (اروپای قدیمی، اصطلاحی که جُرج دبلیو بوش برای توصیف آن دسته از کشورهای اروپایی استفاده کرد که از همراهی وی در جنگ عراق امتناع کردند

در آلمان، آپارتمان مطلوب به منزل خانوادهٔ زیبایی گفته می‌شود که همسایه‌های خوب و یکدستی اطرافش را گرفته‌اند، نه برای کسی دردسر درست می‌کنند نه زیاد ثروتمندند نه زیاد فقیر. خیابان‌ها باید نه زهواردررفته باشند و نه متظاهرانه. متوسط درآمد خالص هر خانواده در سال چیزی بالغ بر سی‌هزار یورو است؛ یعنی حدوداً ده درصد بیشتر از حدوسطی که سازمان همکاری و توسعهٔ اقتصادی اعلام کرده است. به‌جز وفور خودروها، گجت‌های معقول خانگی و گذراندن تعطیلات تابستانی زیر نور خورشید، آلمان اساساً جامعهٔ مصرف‌گرایی نیست. اختصاص زمان محدود برای خرید نیز مؤید این امر است. مسئلهٔ مهم مدیریت سنجیدهٔ داشته‌هاست. خانواده‌های آلمانی تقریباً دوبرابر خانواده‌های امریکایی و انگلیسی پس‌انداز می‌کنند. هر خانوادهٔ معمولی در آلمان ۸۶۰۰ پوند پس‌انداز یا سرمایه‌گذاری دارد. این رقم برای خانواده‌های انگلیسی ۵۰۰۰ پوند است.

بگر می‌گوید: «مسئلهٔ ترامپ جدی‌تر از آن است که فقط به اختلافات سیاسی محدود شود. رویکرد او زیر پای تفکر سیاست خارجی آلمان را خالی می‌کند. آلمان نقطهٔ اتکای خود را از دست داده است.» سپس حرفی می‌زند که در ذهنم ماندگار می‌شود: «مشکل ما این است که از همه انتظار داریم همان درس‌هایی را بگیرند که ما گرفته‌ایم.»

با توجه به تهدید روزافزون شوروی، آن‌ها شدیداً نیازمند آن بودند که آلمان دوباره برخیزد و از نو شود تا بتوانند تهدید شوروی را خنثی کنند. آن‌ها به آلمانی باثبات نیاز داشتند.

«همیشه می‌گویید جوانان باید سیاسی باشند. در این صورت وقتی همین جوانان می‌گویند سیاست‌هایتان آشغال است، باید آن را درک کنید و راه‌حلی برایش بیابید.»

در مجموع، سرگذشت آلمانِ ۷۵ سال گذشته قصهٔ موفقیتی خارق‌العاده است. این کشور پارادایم جدیدی از ثبات را بنا نهاده که کشورهای هم‌رده‌ای مثل ایالات متحده، فرانسه و کشور خودم، انگلیس، به دلایل مختلفی برای دستیابی به آن تقلا می‌کنند. کشورهایی که با زمان حال دست‌به‌گریبان‌اند با خاطرهٔ شکوه گذشتهٔ خود، چه واقعی و چه خیالی، تسلی می‌یابند. آلمان، به‌خاطر گذشته‌اش، نمی‌تواند چنین کند.

بازار کار عملکرد چندان مناسبی نداشت. واکنش دولت تشکیل یک کارگروه بود. این کارگروه پانزده‌نفره را پیتر هارتس، مدیر منابع انسانی شرکت فولکس‌واگن، رهبری می‌کرد.

کارخانه‌دارهای آلمانی ثروت سهام‌داران را هدف مهمی می‌دانند، اما تنها هدفِ آن‌ها نیست. می‌گوید: «انسجام اجتماعی تصمیم سرمایه‌گذاری خوبی است.»

سایمون می‌نویسد: «پشت تیترهایی که موفقیت‌های تجاری شورانگیز را جار می‌زنند، منبع کاملاً مغفول‌مانده‌ای از خِرد رهبری نهفته است.»[۱] او فهرستی از ۲۷۰۰ شرکت این‌چنینی را در سرتاسر جهان ارائه می‌کند. نیمی از آن‌ها در آلمان قرار دارند. ایالات متحده، ژاپن و چین با فاصلهٔ زیادی پس از آلمان قرار دارند. اسمی از دیگر کشورهای اروپایی در این فهرست دیده نمی‌شود.

از همه مهم‌تر، این شرکت‌های کوچک‌ترند که آلمان را از بقیه متمایز می‌کنند. هرمان سایمون، استراتژیست اقتصادی و نویسنده، اصطلاح «قهرمان‌های پنهان» را ابداع کرده است. این قهرمانان شرکت‌هایی هستند که خود را وقف بازار خاصی می‌کنند، مانند نمونه‌هایی که آن‌ها را ذکر کردم. این شرکت‌ها نمونهٔ موفق جهانی‌سازی و تجارت آزادند. صاحبان آن‌ها دیوانه‌های کلاسیک و مصممی‌اند که خود را وقف یک هدف یا محصول می‌کنند. معمولاً خود را از کانون توجهات دور نگه می‌دارند.