بریده‌هایی از کتاب آخرین کسی که ناپدید شد

زمان برای ما متفاوت می‌گذشت، هر روز یکنواخت و آهسته سپری می‌شد و در عین حال به‌سرعت از دست می‌رفت.

علت رفتن یک نفر، علت آمدن یک نفر... نمی‌توان گفت کدام یک قوی‌تر است

مادرم می‌گفت باید مراقب باشم و اجازه ندهم تصوراتم بر من غالب شوند ولی او همیشه آدم واقع‌گرایی بود. می‌گفت مجبور است این‌طور باشد چون زندگی به کسی لطف نمی‌کند.

اعضای خانواده بیشتر از بقیه یکدیگر را می‌رنجانند، آشفته و خشمگینت می‌کنند و بیشتر از روی استیصال عمل می‌کنند تا منطق. چیزی فراتر از آن، آن‌ها را به پیش می‌رانَد. هرگز نمی‌توانی بفهمی دقیقاً چه می‌خواهند- اصلاً اگر خودشان بدانند. این آن‌ها را بی‌پروا و غیرقابل‌پیش‌بینی می‌کند.

«حس می‌کنم نمی‌دونم واقعاً آدم‌ها از پس چه کارهایی بر می‌آن.

می‌دانستند یک ترک چقدر راحت پخش شده و باعث فروریزی می‌شد.

تنها چیزی که او بیش از هرچیز دیگری به آن علاقه داشت، خودش بود.

حقیقت چیزی نیست که بتوانی برای دیگران توضیح دهی، بلکه باید خودت آن را تجربه کنی و به روش خودت با آن کنار بیایی.

خودم را تصور کردم که از زمین بتنی بیرون می‌آیم، ساخته از قفل‌های ظریف و فولاد و شیشهٔ نشکن.

«فکر می‌کنم بعضی از آدم‌ها نمی‌خوان پیدا بشن.»

ولی مردم حرف می‌زنن، درسته؟» مردم حرف می‌زدند؟ نه درمورد چیزهایی که واقعاً اهمیت داشتند. نه درمورد چیزهای واقعی.

بیشتر آدم‌ها چیزی دارند که سعی می‌کنند از آن محافظت کنند. چیزی که بیش از هرچیز دیگری برای‌شان ارزش دارد

گاهی اوقات تصورش کرده بودم، اینکه اگر خانواده‌ام کمی متفاوت‌تر، کمی بزرگ‌تر بود زندگی چقدر متفاوت می‌شد.

من خوش‌شانس بودم که او را داشتم و همه این را می‌دانستند.

شاید آن‌هایی که گم شده بودند فقط دلشان نمی‌خواست پیدا شوند.

شب‌ها، در تنهایی، وقتی فقط خودت هستی و تاریکی، سخت است که تو هم همین کار را تکرار نکنی، اینکه نه تنها کارهایی را که انجام نداده‌ای، بلکه چیزهایی را که متوجه‌شان نشده بودی نیز دوباره مرور کنی.