کتاب چای روضه دم؛ درس‌هایی که از چای روضهٔ اباعبدالله (ع) می‌توان گرفت! نوشتهٔ سیدعلی اصغر علوی است و انتشارات سدید آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب چای روضه دم

کتاب چای روضه دم مروری متفاوت بر آموزه‌های هیئتی با طعم چای روضه امام حسین است!

چای را پیوست مجالسش کرده‌اند تا هرکسی دلش خواست برای اربابش روضه‌ای برپا کند، راحت باشد. این پذیرایی ساده، کار همه را ساده کرده است!

حالا می‌شود همه‌جا برایش روضه گرفت! می‌شود به‌راحتی بانی روضه‌های باصفایش شد. حالا همه می‌توانند سهمی از کربلا داشته باشند و هر خانه، لیاقت حسینیه شدن پیدا خواهد کرد!

چای امام حسین، بهانه‌ای شد تا یک دور برخی از معارف ضروری هیئت انقلابی را با هم مرور کنیم که این هم از برکات این موجود شریف است؛ رحمت خدا بر او!

راستی! شما چه نوع چایی مصرف می‌کنید؟ از کدام هیئت؟ چای کدام هیئت با ذائقۀ شما مناسب‌تر است؟ قضیه دقیق‌تر شد! اصلاً چای روضۀ شما چه مزه‌ای می‌دهد؟! چای کدام هیئت مزۀ عدم سازش، استقامت، استکبارستیزی و... می‌دهد؟

خواندن کتاب چای روضه دم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به طرفداران هیئت‌های ابا عبدالله حسین (ع) پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب چای روضه دم

«رفیقی که در حق ما رفاقت را تمام کرد

از همان سال اول دانشگاه رفاقت‌مان صمیمی‌تر شد، خیلی از بچه‌های دیگر هم دوستش داشتند، تقریباً با همه دم‌خور بود و همه با او دم‌خور. قبلاً هم رفاقت داشتیم، از شادی گرفته تا عزا و... همیشه با ما بود و الآن هم هست. موقع سختی و خستگی ارزش و قدرش رو بیش‌تر می‌دونستیم، با فقیر و غنی و باکلاس و بی‌کلاس یه‌جور بود. از همه مهم‌تر این بود که بچه‌هیئتی هم بود و یکی از آرزوهای ما این بود که این موجود رو تو هیئت ببینیم، اصلاً اون‌جا یه جور دیگه بود؛ خیلی دوست‌داشتنی.

رفیقی که شاید بعضی وقت‌ها خیلی‌ها به بهانه‌های مختلف به‌ش گیر دادن تا حذف کنن، ولی من و خیلی‌های دیگه جزو بامرام‌ترین‌ها حسابش می‌کنیم...

همون «چای» خودمون رو می‌گم، چیزی که یکی از ویژگی‌های بارز و اصلی زندگی‌های دانشجویی است، به‌ویژه این‌که تو محیط‌هایی مثل محیط ما و تو جمع‌های امثال ما، این موجود زیبا یه تنه جای سیگار و قلیان و هزارتا زهرماری دیگه رو که متأسفانه تو بعضی از خوابگاه‌های دانشگاه‌های کشور کم رواج نداره، گرفته.

وقتی می‌خواستیم مفصل درس بخونیم، چای می‌خوردیم. وقتی اعصاب‌مون خرد بود، چای می‌خوردیم، وقتی می‌خواستیم شب‌بیداری بکشیم، چای... وقتی غذا سنگین یا کم‌کیفیت بود، چای... وقتی هیئت می‌رفتیم، از اصول کارمون چای هیئت بود. وقتی می‌خواستیم تفریح کنیم، چای... و همین‌طور چای... الآن هم افطاری دانشجویی اساس و بنیانش به چایی هستش!

به قول یکی از رفقا که به شوخی می‌گفت چای هم از نوشیدنی‌های بهشتی هستش، خیلی هم شوخی بی‌راهی نمی‌کرد، بازم مرام و معرفت چای از خیلی از امثال ما در نسبت با اطرافیان‌مون شاید بیش‌تر باشه!

ان‌شاءالله قسمت همه چایی‌های پیاده‌روی نجف کربلا... .»

بریده‌هایی از کتاب چای روضه دم