بریده‌هایی از کتاب چای روضه دم

حسین منشأ حرارتی است تمام‌نشدنی و این‌گونه است که حسینیان را خاموش نتوان یافت!

ذائقه، آدمی را می‌سازد این‌که پر از چه باشی، این‌که چه بنوشی و بخوری، در تو مؤثر است! خوردنی‌ها و نوشیدنی‌هایمان، ما را عوض می‌کنند. هر ذائقه‌ای، طعمی را می‌پسندد و هر طعمی، آدمی را دگرگون می‌کند... آب درک دارد، می‌فهمد، چای هم. می‌گویند، آب از آن‌چه می‌شنود، اثر می‌پذیرد. می‌گویند اگر از نیکی‌ها بگویی، آب زیبا می‌شود و اگر از پلیدی‌ها و پلشتی‌ها، آب رنگ آن‌ها را می‌یابد. و اگر چنین باشد، ذائقهٔ ما، چای روضه‌دم را می‌پسندد.

«تکلف گر نباشد خوش توان زیست تعلق گر نباشد خوش توان مرد»

از قدیم‌ترها گفته‌اند چای باید داغ باشد، چای اگر سرد شد، از دهن می‌افتد... چای اگر چای باشد، دست که می‌گیری، حرارتش را تاب نمی‌آوری! آدم لب‌سوز! آدمی نیز اگر حرارت نداشته باشد، اگر در سینه سوز نداشته باشد، از دهان می‌افتد... آدم سرد و بی‌تحرک، دیگر آدم نیست...

«هر آن دل را که سوزی نیست، دل نیست»

«این کتیبه‌های سیاه که بر در و دیوار حسینیه و محل عزاداری نصب کرده‌اند، ما را شفاعت می‌کند.»