بریده‌هایی از کتاب آخرین کوچ

تنها جایی که دنیا زیبایی‌اش را به نمایش گذاشته میان صفحات کتاب‌هاست.

فقط کافیه اون‌قدر شجاع باشی که یه‌کم جلوتر از اون چیزی پیش بری که همیشه می‌رفتی.»

«هر چی قوی‌تر باشی، دنیا جای خطرناک‌تری می‌شه.»

چون یک چیز از همان ابتدا برایم روشن و واضح بود:من به اینجا تعلق نداشتم.

ما هرگز به هیچ کلامی نیاز نداریم، همین از هر اعلامی بلندتر و دلنشین‌تر است، این احساس غرق شدن در عشق و رسیدن به عمیق‌ترین نقطهٔ ممکن.

بخشی از وجودم نمانده که تمام نشده باشد...

کتاب می‌خواندیم. کتاب خواندن برای ما راه فراری بود بدون اینکه واقعاً فرار کنیم.

تا آنجایی که در زندگی فهمیدم، معدود افرادی هستند که مهربانی را به این آزادگی و بدون چشمداشتی ارزانی کنند.

ایمنی بگذار و جای خوف باش بگذر از ناموس و رسوا باش و فاش آزمودم عقل دوراندیش را بعد از این دیوانه سازم خویش را

؛ زندگی‌های با حسرت پر از اما و اگرند و من همین‌جوری‌اش هم یک اقیانوس اما و اگر برای خودم دارم.

سینه‌ام تیر می‌کشد و تیر می‌کشد، جوری که اگر تکان بخورم، خواهم شکست، تکه‌تکه خواهم شد.

سرم را روی شانه‌اش می‌گذارم، در دستانش آرام می‌گیرم. مثل محل امنی است برای مخفی شدن، جایی برای تعلق داشتن به آن. اما او به کجا می‌تواند تعلق داشته باشد؟ چه‌چیزی بی‌رحمانه‌تر از آن است که متعلق به آغوش زنی باشی که هر شب می‌میرد؟

تصمیم گرفتم پرنده‌ای را بر فراز اقیانوسی دنبال کنم. شاید امیدوار بودم که این پرنده مرا به جایی ببرد که باقی‌شان رفته بودند، تمام گونه‌هایشان، تمام موجودات و مخلوقاتی که فکر می‌کردیم نابودشان کرده‌ایم. با خودم فکر کردم، شاید و فقط شاید از این راه بتوانم آن بخشِ بی‌رحمِ وجودم را بفهمم که باعث می‌شد همیشه هر چیز، هر جا و هر کسی را ترک کنم. یا شاید هم فقط امید داشتم آخرین کوچ این پرنده مرا به جایی برساند که بتوانم احساس تعلق را تجربه کنم.

«بچه‌های زیادی دارم و باید شکمشون رو سیر کنم.» به حرفش فکر می‌کنم. این جنگل‌های ناشناخته و سواحل تنها نیست که او را از خانه‌اش دور می‌کند، بلکه اجبار است.

انیس برای رسیدن به چیزی که می‌خواهد حاضر است تا کجا پیش برود؟ برای این صید طلایی افسانه‌ای حاضر است چه‌چیزهایی را و به چه‌میزان قربانی کند؟

اوضاع همیشه اون‌جوری که دلت می‌خواد پیش نمی‌ره. تو باید یاد بگیری اتفاق‌های دنیا رو با یه‌کم قدرشناسی تحمل کنی.»

من فکر می‌کنم در زندگی معنایی هم هست و این معنا در رشد و نمو نهفته است، در شیرین کردن زندگی برای خودمان و کسانی که نزدیکمان‌اند.

پرندهٔ نر دوباره در حال خوردن دانه‌هاست، اما پرستوی ماده دور قفسش پرواز می‌کند و می‌چرخد و می‌چرخد، بال‌هایش را به‌نحو بی‌فایده‌ای به میله‌ها می‌ساید، تلاشی نافرجام برای رسیدن به آسمان.

در دنیا چیزهای زیادی نیستند که خشونت‌بارتر از برخورد دو ماشین به هم با سرعت بالا باشند. جیغِ برخورد آهن با آهن و صدای شکستن شیشه و دود لاستیک. میان این‌همه اتفاق، بدن آدمی چه شانسی برای زنده ماندن دارد؟ مگر ما چیزی غیر از پوست و استخوانیم؟ ما آدم‌ها به‌شدت آسیب‌پذیریم.

ذاتش این‌گونه بود که از پس هر چیزی برمی‌آمد.

مامان معتقد بود تنها جایی که دنیا زیبایی‌اش را به نمایش گذاشته میان صفحات کتاب‌هاست.

کتاب خواندن برای ما راه فراری بود بدون اینکه واقعاً فرار کنیم.

من جاهای زیادی از دنیا را دیده‌ام و چیزی که بیشتر از همه نظرم را جلب کرده این است که هیچ دو آسمانی یک‌شکل و یک‌رنگ نیستند، مهم نیست کجا باشی، هیچ جایی مثل جای قبل نیست

به چیزی می‌اندیشم که درونم انداخت و می‌دانم حقیقت ندارد. این زندگی نیست که از آن خسته شده‌ام، زندگی موج‌های خیره‌کنندهٔ اقیانوس و لایه‌های یخ است، زندگی تمام لطافت پرهایی است که بال را شکل می‌دهند. این خودم هستم که از آن خسته شده‌ام.

می‌گویم همیشه دلم می‌خواست که به اینجا برگردم و باقی خانواده‌ام را پیدا کنم، آن‌هایی که به‌جای رفتن، ماندن را انتخاب کردند. این به طبیعت من نزدیک‌تر است، مطمئناً همین‌طور است و شاید برای همین احساس می‌کنم بیانش درست است. اینکه من همیشه می‌روم، اینکه من جست‌وجوگرم، اهل گذاشتن و رفتن. از آن دسته آدم‌هایی که به‌جای ثابت‌قدم بودن، با موج‌ها به این‌سو و آن‌سو می‌روند. اما همیشه بخشی از وجودم می‌خواست که متعلق به اینجا باشد.

«ما اصلاً این اقیانوس رو نمی‌شناسیم، حداقل نه واقعاً، هیچ نمی‌دونیم توی اعماقش چه‌خبره. ما تنها سیاره‌ای هستیم که اقیانوس داریم. توی تمام جهانی که شناختیم، ما تنها سیاره‌ای هستیم که توی نقطهٔ ایدئال برای به وجود اومدنشون قرار داریم، نه زیادی گرم و نه زیادی سرد، و این تنها دلیلیه که ما زنده‌ایم، چون این اقیانوس‌هان که اکسیژن لازم رو برای تنفسمون تولید می‌کنن. وقتی بهش فکر کنی، متوجه می‌شی همین که ما اینجاییم خودش یه معجزه‌ست.»

به من گفت که قضاوتش کردم، او را به‌شکل تفاله دیدم و حقیقت این است که واقعاً درست فکر می‌کرد. اما چگونه می‌توانم رفتار خودویرانگرش را قضاوت کنم، وقتی خودم هم این‌گونه‌ام؟

سکوت هم وقتی پیدایت کند، می‌تواند به هیولای عجیب‌وغریبی تبدیل شود. سکوت به نظر تمام چیزی می‌آید که می‌خواهی، اما وقتی به آن می‌رسی، به هیولای وحشتناکی تبدیل می‌شود.

«دنیا خیلی جای بهتری می‌شد، اگه می‌تونستیم به‌جای این‌ها، آدم‌ها رو تاکسیدرمی کنیم و روشون تحقیق کنیم.

ما مثل طاعون به جون دنیا افتادیم. امروز خشکی بزرگی سمت چپمان است و این برایم بسیار شگفت‌انگیز است، چراکه روی نقشه‌ای که مطالعه می‌کردم، هیچ اثری از خشکی در این نقطه نبود. همین‌طور که نزدیک‌تر می‌شویم، متوجه می‌شوم جزیرهٔ بزرگی است از پلاستیک و زباله که ماهی‌ها، پرندگان و فک‌های دریایی روی آن مرده‌اند.